Αναζητώντας την αμερόληπτη δημοσιογραφία

 

Πριν ένα χρόνο περίπου διαβάσαμε πως η Ελλάδα κατατάσσεται 107η στην ελευθερία του Τύπου. Νομίζω πως πρέπει να μπουν κάποιοι ακόμα παράγοντες στον αξιολόγηση του Τύπου, π.χ. η μεροληψία των δημοσιογράφων, η απρέπεια στην εκφορά λόγου, η αμετροέπεια στην διαγωγή. Με όλα αυτά μαζί, σίγουρα θα πιάσουμε θριαμβευτικά πάτο, έχουμε δημοσιογράφους που λένε αισχρά και κάνουν σεξιστική πλακίτσα στις εκπομπές τους, έχουμε αυτούς που κάθε τρεις και τόσο παραφέρονται διότι τους πνίγει η Ιερή οργή και να, που έχουμε κι αυτούς που μεροληπτούν σε κάποιο Χ ζήτημα, αναγκάζοντάς μας να μάθουμε όχι την είδηση, αλλά τα προσωπικά τους αισθήματα για την είδηση, δηλαδή να γίνουμε θεατές στο προσωπικό τους δράμα. 

 

Τυπικό παράδειγμα δημοσιογράφου που απέχει έτη φωτός από την αμερόληπτη δημοσιογραφία είναι η ρεπόρτερ της φωτό που εργάζεται στην ΕΡΤ 3. Όπως βλέπετε κλαίει καθώς μεταδίδει τα νέα για τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ. Καθώς κλαίει, μονολογεί μεγαλόφωνα:

- Γιατί να το κρύψω;  συγκινήθηκα.

 

Εάν είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει η δημοσιογράφος γιατί πρέπει να κρύψει πως συγκινήθηκε, να της απαριθμήσουμε τους λόγους. Να το κρύψει επειδή:

1) Αρκετοί θεατές δεν είναι οπαδοί του ΠΑΟΚ, ανήκουν και σε άλλες ομάδες, γι αυτό την βλέπουν ως τυφλωμένη από την οπαδικότητα -ο καλύτερος είναι πάντα αυτός που κερδίζει, έτσι λένε οι κανόνες του παιγνιδιού.

2) Αρκετοί θεατές, δεν ασχολούνται καθόλου με το ποδόσφαιρο, απλώς είχαν ανοιχτή την τηλεόραση κι έπεσαν πάνω στο ρεπορτάζ. Κρίνουν το ποδόσφαιρο ως ζήτημα παντελώς ανάξιο λόγου,  ενώ ας πούμε τα εργασιακά ζητήματα καθόλα άξια λόγου. Τους φαίνεται αστείος ο άνθρωπος που κλαίει για την μπάλα. 

3) Αρκετοί θεατές ασχολούνται τόσο με την μπάλα, όσο και με τα εργασιακά, αλλά στις ειδήσεις περιμένουν να δουν δημοσιογράφους ψύχραιμους που τους λένε αντικειμενικά τα εντελώς απαραίτητα "Τι, Πού, Ποιός, Γιατί", τίποτα άλλο. Ο κάθε τηλεθεατής θα κρίνει και θα τοποθετηθεί μόνος του επί των μεμονωμένων ζητημάτων, αφού πάρει τα αντικειμενικά δεδομένα από το ρεπορτάζ. Δεν χρειάζεται ούτε κάποιον να κλάψουν μαζί για την συμφορά, ούτε κάποιον που να γελάει εις βάρος του επειδή βρίσκει τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ ως συμφορά. Χρειάζεται μόνο ένα ψύχραιμο, αντικειμενικό ρεπορτάζ. 

 

Και εάν  τυχόν νομίζετε ότι η αμερόληπτη δημοσιογραφία ιδίως στα αθλητικά είναι ένας αστικός μύθος που ποτέ δεν είδαμε, να σας θυμίσω ότι υπήρξαν αθλητικογράφοι π.χ. ο Γιάννης Διακογιάννης, που υπηρέτησαν επί 50 χρόνια την Δημοσιογραφία χωρίς να κάνουν δημόσια δήλωση περί της ομάδας που αγαπούσαν, και χωρίς αυτό να γίνει εμμέσως αντιληπτό από τα λόγια τους.Ο Διακογιάννης πρέπει να είναι το πρότυπο για όλους τους αθλητικογράφους, τίποτα χαμηλότερο από αυτόν.

 

Χρειαζόμαστε αμερόληπτους δημοσιογράφους.  Οι περιορισμοί στην αμεροληψία που βάζουν οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ, φτάνουν και περισσεύουν ως βλάβη στην Δημόσια σφαίρα. Ας κάνουν οι δημοσιογράφοι το καθήκον τους από εκεί και πέρα, όσο πιο συγκροτημένα γίνεται. Αυτό ζητάμε.