Οι καθρέφτες κι οι φωτογραφίες

 

Είμαι στο χωριό, στην κουζίνα του σπιτιού με παρέα το Β' Πρόγραμμα και προσπαθώ να επεξεργαστώ κάτι δικές μου φωτό για την σελίδα μου με μόδα. Ξαφνικά περνάει μια σκέψη από το μυαλό μου: άραγε ποια είναι η πιο παλιά φωτογραφία που έχω από κινητο; Μπαίνω στις φωτογραφίες του Google στο e-mail μου γιατι εκει τις φορτωνω πριν τις σβησω και βλέπω, 11 Μαρτίου του 2018 κατι φώτο με τα μαλλια μου, η πρωτη με πρόσωπο και μάσκα είναι το 2020 τον Δεκεμβριο.

Άραγε πότε είναι η προηγούμενη φωτογραφία μου; Είναι το 2001, στο Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι της μαμάς μου, με αναλογική μηχανή Olympus - η οποία αμέσως μετά χάλασε και δεν αγοράσαμε αλλη.

Κυρίες και κύριοι, ναι, δεν έχω καμία φωτογραφία από 20 χρόνια της ζωής μου. Πάλι καλά που είχαμε μηχανή όταν πήγαμε στην Βενετία το 2000 κι είμαι σε μια αρκετά κοντινή στο Καφέ ντε Φλόρ.

Ποιος φταίει που δεν έχω φωτογραφίες από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου; Η μαμά μου. Η μαμά μου που δεν είχε στο σπίτι καθόλου καθρέφτες. Είχαμε έναν μικρό στρογγυλό καθρέφτη στο μπάνιο, όπου ξυριζόταν ο πατέρας μου, γι αυτό ήταν στο ύψος του. Εγώ έβλεπα λίγο την χωρίστρα από τα μαλλιά μου κι η αδερφή μου τίποτα. Υπήρχε ένας καθρέφτης στην ντουλάπα της, εσωτερικά στο μεσαίο φύλλο, αλλά το φύλλο δεν άνοιγε πλήρως γιατί μπροστά είχε τα πόδια του κρεβατιού.

Στα 26 έφυγα από αυτό το σπίτι γιατί παντρεύτηκα. Το μακιγιάζ του γάμου το έκανα στην κουζίνα μόνη μου, κοιτάζοντας το καθρεφτάκι στο ρουζ της Clinique -μην φανταστείτε ότι ήταν κανένα μακιγιάζ σπουδαίο, μια σκιά κίτρινο λεμονί, αυτό το ρουζ κι ένα κραγιόν Clinique, όλα δώρα της εταιρείας μαζί με την DDML, σε πράσινη πλαστική συσκευασία.

Πήγα λοιπόν σε καινούργιο σπίτι, νοικιασμενο βεβαια, όπου όλα τα έπιπλα ήταν καινούργια και τα είχα διαλέξει εγώ. Όμως δεν μου πέρασε καθόλου από τον νου να πάρω τουαλέτα ας πούμε με καθρέφτη ή έναν καθρέφτη δαπέδου για να κοιτάζομαι καθώς ντυνόμουν. Ντυνόμουν κι έφευγα χωρίς να κοιταχτώ πουθενά, όπως πριν. Ο καθρέφτης στο μπανιο του σπιτιού ήταν κι αυτός ψηλά βαλμένος, έβλεπε μόνο ο σύζυγος να ξυριστει. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση.

Λίγα χρόνια αργότερα αγοράσαμε δικό μας σπίτι κι εκεί υπήρχε ένα δωμάτιο περισσευούμενο που έγινε δικό μου δωμάτιο των χόμπι. Έραβα, ζωγράφιζα, έφτιαχνα κοσμήματα, το 2004 πήρα κομπιούτερ, ολα τα εκανα στο δωματιο των χομπι. Αν και εραβα, πάλι δεν σκέφτηκα να πάρω καθρέφτη για να κάνω τις πρόβες των ρούχων μου στο σώμα μου. Φορούσα τα ρούχα με τα τρυπώματα, έβγαινα στο μπαλκόνι και κοιτούσα στο τζάμι. Το τζάμι ήταν διπλό κι έβλεπα εμένα μια φορά κι άλλη μια εμένα λίγο πιο πέρα, πάντως καταλάβαινα τι θέλει διόρθωση.

Το 2016 κι ενώ βρισκόμουν στο ΙΚΕΑ για μαξιλάρια, είδα έναν καθρέφτη μακρόστενο που κρεμόταν σε τοίχο, πλακέ, δεν έπιασε χώρο . Βασικά ντρεπόμουν να πάρω καθρέφτη, αυτό μας έλειπε τώρα, μεγάλη γυναίκα να αρχίζω να κοιτάζομαι, εγώ δεν τα έκανα αυτά όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι. Τέλος πάντων, τον πήρα και τον έβαλα στον μόνο τοίχο χωρίς βιβλιοθήκη, πίσω από την σιδερώστρα. Δεν χρησιμεψε σχεδόν σε τίποτα, ειδικά όχι για τα στριφώματα που είχα στον νου μου, είναι κρυμμένος έως τους γοφούς μου με κουτιά που προστέθηκαν μπροστά του στο πάτωμα.

Το 2018 πήρα το κινητό. Φωτογράφησα λουλούδια, έντομα, την θάλασσα, σύννεφα και παλιά περιοδικά ή τα χτενισματα μου ή τα κοσμήματα μου για την σελίδα μου. Η πρώτη Selfie που πήρα (με το πρόσωπο μου) ήταν 20 12 2020, με κορονοϊό, την έβγαλα με μάσκα, για να συνοδεύσει ένα κείμενο. Από εκεί και πέρα έβγαλα μερικές σελφι και πρόσφατα φώτο ολόσωμες που τις έστειλα με viber στην οικογένεια, εγώ δεν τις έχω.

Δεν είναι πολύ σοβαρό να μην έχεις φωτογραφίες σου από σχεδόν είκοσι χρόνια, αλλά είναι κάτι. Αν τυχόν είχα καθρέφτες στο σπίτι μου κι είχα συνηθίσει να κοιτάζομαι, πιθανόν θα ειχα μεριμνήσει και για τις φωτογραφίες μου.

Τι να γινει; Το παρελθόν δεν αλλάζει, θα κοιτάξω το μέλλον. Τουλάχιστον, αν τύχει να πεθάνω αύριο, να έχουν φωτό να βάλουν στο μνήμα μου.

(Μελουζίν)