Γιατί γίναμε τόσο τσαπατσούληδες;

 

Αυτές είναι οι φωτογραφίες από ένα κοινωνικό άρθρο του 1954 στο περιοδικό Le Jardin des Modes. Άντρες και γυναίκες περιμένουν σε ένα φανάρι στο Παρίσι να ανάψει το "πράσινο", να διασχίσουν τον δρόμο. Δεν είναι κάποιοι σπουδαίοι, είναι τυχαίοι Παριζιάνοι.

Κι όμως η φώτο είναι πιο κομψή από σύγχρονο editorial μόδας. Σήμερα εάν φωτογράφος ήταν η Άνι Λέιμποβιτς, οι μισές κάλτσες θα ήταν σκισμένες κι ενα ζευγάρι παπούτσια μπορεί να ήταν η συνεργασία Balenciaga και Crocs, το πιο φριχτό παπούτσι όλων των εποχών -που θα βάλω στο 1ο σχόλιο, να δείτε προαιρετικά, αφού απομακρύνετε παιδιά και καρδιοπαθείς από το κινητό.

Αναρωτιέμαι, μήπως κάποιος ξέρει γιατί γίναμε τόσο τσαπατσούληδες με την εμφάνιση μας; Τι μεσολάβησε ανάμεσα στις φωτογραφίες του 1954 και στο σήμερα, που έπεισε τους μεν άντρες στα 50 ή στα 60 να ντύνονται σαν καθυστερημενοι έφηβοι, με τζην, μακό κι αθλητικά παπούτσια, τις δε γυναίκες σαν κακέκτυπα τραγουδιστριας, με ποικιλία κολάν και T-shirt;

Πώς γίνεται κανένας να μην έχει όρεξη να γυαλίσει τα παπούτσια του, να σιδερωσει τα ρούχα του, να στρώσει προσεκτικά τον γιακά του, να σταθεί ίσια και περήφανα, να περπατήσει με συγκροτημένα βήματα, βάζοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, να καθίσει προσέχοντας να μην τσαλακωσει το πανωφόρι του, να βάλει μια καρφίτσα στο πέτο του, ένα καπέλο;

Νομίζω οτι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δείγμα μαζικής ψυχικής ασθένειας, που θα μπορουσα να την ονομάσω "εγκατάλειψη" ή "παραίτηση".

Φαίνεται πως έχουμε εγκαταλείψει τον εαυτό μας, αυτό που ο Φουκο ονόμαζε "Η επιμέλεια του εαυτού". Οι φτωχοί μεταξύ μας, απλώς τον εγκατέλειψαν, η φτώχεια τους πλάκωσε. Οι κάπως ευκατάστατοι ανέθεσαν την επιμέλεια του σε επαγγελματίες έναντι αμοιβής κι έχασαν τον έλεγχο σταδιακά.

Τι ανέθεσαν;

Παλιότερα το κούρεμα αντρών και γυναικών. Το βάψιμο των μαλλιών των γυναικών. Μετά, το χτένισμα των γυναικων και το ξύρισμα των αντρών. Μετα το βάψιμο των νυχιών. Το κόψιμο των νυχιών. Την αποτρίχωση.

Μάσκες προσώπου παλιά, βγάλσιμο φρυδιών αργότερα, τατουάζ φρυδιών στην συνέχεια, τατουάζ φρυδιών, χειλιών και eye' liner τώρα.

Το στένεμα των ρούχων πρώτα, το στριφωμα στην συνέχεια, έως και το ράψιμο των κουμπιών τώρα.

Το σιδέρωμα στο καθαριστηριο των κοστουμιών και ταγιέρ παλιά, μετά το σιδέρωμα των πουκάμισων στο σπίτι από "γυναίκα", σήμερα το σιδέρωμα έως και των εσωρούχων από "γυναίκα".

Οι αγορές των ρούχων αυτοπροσώπως παλιότερα, αντικαταστηθηκαν με αγορές ιντερνετικες μέσω φωτογραφιών. Η μεταφορά των ρούχων στο σπίτι με σακούλες και λεωφορεια, με την παράδοση στο σπίτι με κουριερ.

Έτσι δεν έμεινε τίποτα από όλα αυτά που αφορούν την επιμέλεια του εαυτού που να βρίσκεται ακόμα στα χέρια μας. Δεν έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης ΚΑΙ δεν συνδεόμαστε πια αυτοπροσώπως με την επιμέλεια μας. Και να θέλουμε να περιποιηθουμε τον εαυτό, δεν ξέρουμε πώς, έχουμε ξεχάσει. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι με 100 ρούχα που λένε "ήθελα να βάλω το μπλε τζην, αλλά ηταν ασιδερωτο, γι αυτό έβαλα ο,τι βρήκα". Και δεν ξέρουν τι είναι ασιδέρωτο, και δεν είναι ικανοί να σιδερώσουν, και δεν μπορουν να βρουν ικανοποιητική εναλλακτική - το μυαλό τους δεν δουλεύει σε ό,τι αφορά την επιμέλεια τους, έχει αδρανοποιηθεί, επειδή τα χέρια τους έχουν αδρανοποιηθεί. Υπάρχουν άντρες 45 χρόνων που δεν είναι ικανοί να ξυριστουν -αυτός είναι ο κύριος λόγος που κυκλοφορούν τόσα μούσια.

Το πρόβλημα μας είναι πρόβλημα του Πρώτου Κόσμου που όλος μαζί οδηγείται στην κατάθλιψη. Είμαστε ικανοί να δώσουμε και το τελευταίο μας ευρώ για να κάνουν άλλοι τις δουλειές που αφορούν εμάς τους ίδιους. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εκτός από το να δουλέψουμε, ώστε να πληρώσουμε τους διάφορους "ειδικούς". Τα χρήματα που δίνουμε είναι πολλά, το αποτέλεσμα φτωχό, γιατί οι ειδικοί δεν μπορούν να βρίσκονται μέσα στο σπίτι μας ώστε να φροντίζουν τα πάντα εγκαίρως - μόνο στις Καρντάσιαν μπορούν.

Αποτέλεσμα είναι να κυκλοφορούμε όλοι μαζί καθημερινά, τρία, τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι στην χώρα, απλώς λίγο πιο ευπρεπεις από τους άστεγους - είμαστε καθαροί, αυτο είναι όλο...δηλαδή, καθαροί εκτός κι αν είναι Σ/Κ και σχεδιάζουμε ατομικό πανηγύρι με σειρές του Netflix. Τότε, ούτε καθαροί.

Πρέπει να πάρουμε πάλι στα χέρια μας τον έλεγχο του εαυτού μας. Τίποτα δεν γίνεται με την ανάθεση. Η επιμέλεια μας πρέπει να περνάει 100% από τα χέρια μας, να την ορίζουμε απόλυτα. Το 1954 δεν υπήρχαν ούτε καν σεσουάρ, κι όμως οι σκηνές στους δρόμους του Παρισιού ήταν σαν πασαρέλες σχεδιαστών.

(Μελουζιν)