Συνέντευξη του Κραουνάκη στην τηλεόραση όπου κατά τα φαινόμενα χρησιμοποίησε δύο φορές μια απρεπή λέξη, είπε καταρχάς πως τού λείπει μια παλιότερη εποχή και η καύλα της εποχής, ενώ λίγο αργότερα πρόσθεσε πως όλοι τώρα λένε, λένε, αλλά δεν κάνουν τίποτα, ας τον κάνει κάποιος να νιώσει κάτι, ας τον κάνει να καυλώσει! Οι παρουσιαστές της εκπομπής, όπως βλέπετε στο άρθρο, ξαφνιάστηκαν κι αντέδρασαν ΑΥΣΤΗΡΑ λέγοντας "ας το μαζέψουμε τωρα".
Τι θα κάναμε αν δεν είχαμε τέτοιους αυστηρούς παρουσιαστές;
Είναι η λέξη καύλα και τα παράγωγα της απρεπής για την δημόσια συζήτηση; Είναι απρεπής 100%.
Γιατί; Δεν είναι απλώς μια λέξη που περιγράφει κάπως λαϊκά την ευχαρίστηση;
Όχι, δεν είναι. Είναι μια λέξη που περιγράφει ΜΟΝΟ την σεξουαλική ευχαρίστηση κι έχει αντικαταστήσει την λέξη "ευχαρίστηση" που έχει ευρύτερη έννοια. Είναι μια λέξη πορνογραφικής καταγωγής, κατάλληλη για ολα , αλλα μόνο γι οσους σκέφτονται πορνογραφικά - δηλαδή για όσους δεν σκέφτονται τίποτα επειδή το πορνό τους έλιωσε το μυαλό. Είναι μια λέξη αντρική, γιατι ειναι οι αντρες αυτοι που έλιωσαν το μυαλό τους από το πορνό.
Είναι μια λέξη αντρική, δηλαδή ειναι η γλώσσα των εξουσιαστών μας, κι αυτός είναι ο κύριος και αξεπέραστος λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να την αποδεχόμαστε στην συζήτηση -ειδικά εμείς οι γυναίκες.
Ενδέχεται να υπάρχει αντρικός πληθυσμός που σκέφτεται την ευχαρίστηση μόνο ως κάτι που απευθύνεται στο πουλί -δεν το ξέρω, ούτε και με νοιάζει, εγώ είμαι γυναίκα. Υπάρχουν ευχαριστήσεις που απευθύνονται στο αιδοίο μου κι άλλες που απευθύνονται στο μυαλό μου ή στην ψυχή μου. Τις ευχαριστήσεις του αιδοίου τις αξιολογώ ως πιο ασήμαντες από όλες, για την ακρίβεια, τις ξεχνάω αμέσως μόλις τελειώσουν. Δεν θυμάμαι καμία τους -εξάλλου ήταν πολλές χιλιάδες και παρόμοιες, πώς να ξεχωρίσω κάποια; Τις ευχαριστήσεις όμως του πνεύματος ή της ψυχής που έζησα, τις θυμάμαι, τις ξεχωρίζω την μία από την άλλη κι αν κάποιος με ρωτήσει γι αυτές, μπορώ να βρω κάτι να πω ακόμα και μετά από 30 χρόνια. Π.χ. θυμάμαι λεπτομερώς τα μπαλέτα Μπολσόι -ας πούμε- το Aquarium στο Μονακό, το εργοστάσιο αρωμάτων στην Γκρας, το φεστιβάλ κλασικού τραγουδιού στο Σάλτσμπουργκ, ένα παγωμένο καρπούζι και κρασί που μας κέρασε ένας ντόπιος στην Κόκκινη Παραλία, την πρώτη φορά που άνοιξα και μύρισα βιβλίο του 1868. Όχι. Όλες οι ευχαριστήσεις που μπορούν να υπάρξουν δεν περιγράφονται με την λέξη "καύλα", εκτός κι αν ο,τι σε απασχολεί περιστρέφεται γυρω απο το πουλί σου.
(Μελουζίν)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου