Γύρω από μια κριτική στην ταινία Barbie

 

Αυτό το κείμενο το γράφω με αφορμή χλευαστικές αναρτήσεις γνωστών μου ανδρών στο fb γύρω από πρόσφατη φεμινιστική κριτική της ταινίας Βarbie. Όλοι τους ανήκουν στον πολύ προοδευτικό χώρο, δηλαδή αριστερά κι αριστερότερα.

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι έχω μεγάλη υπομονή. Έχω δουλέψει σε πολλά μέρη, είχα μέχρι τώρα περίπου 2.200 διαφορετικούς συναδέρφους μόνο - χώρια τους συναλλασόμενους ή τους γνωστούς της ιδιωτικής μου ζωής. Γι αυτό έχω συνηθίσει να ακούω μαλακίες, προσβολές, μισογυνικά σχόλια όλη μέρα κλπ. Μισογυνικά ειδικότερα επειδή από τους 2.200 συναδέρφους μου, οι 1.800 ήταν άντρες, το επάγγελμα μου είναι ανδροκρατούμενο. Η πολλή τριβή με τους ανθρώπους φέρνει την υπομονή ή και την ανοχή -αν θέλετε.

Ωστόσο, όλα έχουν και τα όρια τους. Αν και δεν προσβάλλομαι καθόλου όταν βρίζουν ή υποτιμούν εμένα - διότι στο κάτω κάτω είμαι μία μέσα στον σωρό- το παίρνω πολύ βαριά αν βρίσουν αυτές που άνοιξαν τον δρόμο στον φεμινισμό, τις παλιές και τις καινούργιες, γιατί ακόμα γίνονται καινούργια βήματα, σε νέα μέσα επικοινωνίας. Το παίρνω βαριά όταν βρίσουν αυτές που στέκονται πιο ψηλά από τις άλλες, διότι έκαναν κάτι 100% ξεχωριστό.

Ο καθένας που είναι άξιος μόνο να παπαγαλίζει τσιτάτα διάσημων αριστερών κι αναρχικών, να προσέχει όταν ανοίγει το στόμα του για γυναίκες που έγραψαν χιλιάδες φεμινιστικά κείμενα χρησιμοποιώντας το δικό τους μυαλό, τις δικές τους σκέψεις. Που γνώρισαν σε μια ολόκληρη γενιά γυναικών τον φεμινισμό, ο οποίος είχε ξεχαστεί μεσα στην οικονομική άνεση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Για εκείνες που ανακουφισαν και σταθηκαν αλληλέγγυες σε χιλιάδες γυναίκες κακοποιημένες, παραβιασμένες. Γι αυτές που κατανάλωσαν επί χρόνια όλο τον ελεύθερο χρόνο τους και μερικό από τον ύπνο τους, το μπάνιο τους, το φαγητό τους, διαβάζοντας μηνύματα ξένων γυναικών, προσπαθώντας να προσφέρουν λίγη υποστήριξη με τα λόγια τους. Γι αυτές που έλιωσαν τα παπούτσια τους σε πορείες για ζητήματα φεμινιστικά, ομοφοβικά, καταστολής. Γι αυτές που διασύρθηκαν επι προσωπικής βάσης, έγιναν στόχος απειλών, κινδύνεψαν να χάσουν την δουλειά τους ή και την σωματική τους ακεραιότητα, με όλα τα προσωπικά τους στοιχεία στην φόρα, στην διάθεση του κάθε ψυχοπαθή.

Τα μαζικά γελάκια και τα χλευαστικά σχόλια από ένα τσούρμο μισογύνηδες συνασπισμενους εναντίον μιάς μόνο γυναίκας που γράφει, δεν λένε κάτι για την γυναίκα. Λένε κάτι μόνο γι αυτούς που έβαλαν τα . Το Ratpack είχε πέραση πριν 60 χρονια, δεν έχει πια.

(Μελουζίν)