Ο κομοδίνος

 

Πριν πολλά χρόνια που ήμουν μικρή, βρέθηκα σε ένα χωριό το καλοκαίρι. Οι χωριάτες ήταν πολύ καλοί μαζί μου, με έβαζαν πάνω στα γαϊδούρια και τα μουλάρια για βόλτα, με κερνούσαν βανίλια το πρωι και κοκορέτσι το βραδι που περνούσα από το καφενείο και μου πιάναν κουβέντα όλη την ώρα. Τους άρεσε που μιλούσα πρωτευουσιάνικα και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έλεγα -γιατί δεν ήξεραν κιόλας μερικά από όσα έλεγα, π.χ. το τοστ, το φρουί-ζελέ κλπ. Είχαν επίσης πολύ χιούμορ, τρομερό, Αριστοφανικό.

Ένας από αυτούς ήταν ο Κάκιας (Αλέκος, Αλεκάκιας, Κάκιας). Ο Κακιας ήταν κάτω από 25 κι εγώ ήμουν 10-11. Άκουσα λοιπόν ότι την Κυριακή παντρεύτηκε κι όταν τον είδα στον δρόμο καθώς πήγαινε προς τα πρόβατα του είπα:

-Συγχαρητήρια και πολλούς απογόνους.

-Να 'σαι καλά τσουπα μ', μου είπε.

- Που μένετε; Με τους γονείς σου; τον ρώτησα.

-Χτισαμε σπίτ' δ'κό μας.

- Είναι ωραίο; τον ρώτησα.

-Έλα να του δεις, απάντησε.

Ξεκινήσαμε λοιπόν, δύο βήματα πήγαμε, το σπίτι του ήταν στην αυλή των γονιών του, ίδιο με το πατρικό αλλά φρέσκο. Η γυναίκα του τάιζε τις κότες, οπότε μου έδειξε αυτός το σπίτι.

Κουζίνα με τραπέζι και καρέκλες, ψυγείο, πετρογκαζ, ωραίο έπιπλο από φορμάικα για τα πιάτα και στην μέση του τοίχου ένα τζάκι.

- Καλή, του λέω.

Τραπεζαρία με τραπέζι, καρέκλες, μπουφέ με τζάμια στις πόρτες, ραπτομηχανή στην άκρη.

- Καλή, του λέω.

Κρεβατοκαμαρα με ντουλάπα τρίφυλλη, ένα κρεβάτι διπλό και στην γωνία ένας γιούκος με κουβέρτες.

- Α! Καλέ πώς είναι έτσι η κρεβατοκάμαρα; του λέω.

- Τι έχ'; ρωτάει

- Δεν έχει κομοδίνο.

- Τι είν' ου κομοδίνος; ρωτάει.

- Είναι ένα μικρό τραπεζάκι με μια πορτούλα, που όταν ξυπνάμε, διπλώνουμε το νυχτικο μας και το βάζουμε μέσα , του λέω.

- Α! Ημείς δεν φουράμ' νυχτκό, μου απαντάει.

Καλό;