Τα παιδιά των δολοφονημένων γυναικών

Πάντα συζητάμε για τις δολοφονημένες γυναίκες πολύ, για τα παιδιά τους λιγότερο. Σε όλες τις περιπτώσεις γυναικοκτονίας, τα παιδιά μένουν χωρίς μητέρα ΚΑΙ χωρίς πατέρα, ενώ αν είναι σε πραγματικά μικρή ηλικία, βρίσκονται στο σπίτι, μαζί με την μητέρα την ώρα του φονικού  και γίνονται μάρτυρες της δολοφονίας της. 

Αυτό συνέβη στην τελευταία γυναικοκτονία, στην Χαλκιδική. Το μικρότερο από τα 2 παιδιά της οικογένειας, είναι 8 ετών και βρισκόταν στο σπίτι. Είδε την μητέρα του να δολοφονείται, τραυματίστηκε το ίδιο από τα σκάγια (του λείπει ένα κομμάτι από το χέρι,  όπως είπε ο παππούς του που έφτασε πρώτος στον τόπο του εγκλήματος) και περπατούσε 5 ώρες μέσα στα αίματα. Το παιδί δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ώστε να ξεφύγει, γιατί έχει πρόβλημα κινητικότητας. Αυτήν την στιγμή νοσηλεύεται στην ΜΕΘ, θα χειρουργηθεί και ο Διοικητής του νοσοκομείου είπε πως "παρακολουθείται από ψυχολόγους". 

Θα πρέπει να αστειευόμαστε βέβαια, εάν νομίζουμε πως οι ψυχολόγοι θα καταφέρνουν να επουλώσουν το ψυχικό τραύμα του παιδιού. Ορισμένοι από εμάς θυμόμαστε την μία (1) φορά που ο πατέρας μας μάς χτύπησε στα 3 μας κι ακόμα νιώθουμε, 30 χρόνια μετά, ακόμα αβοήθητοι. Το παιδί που είναι πια ορφανό και περπατούσε 5 ώρες μέσα στα αίματα, δίπλα από τα νεκρά σώματα και τις ανοιχτές πληγές, μπορεί ποτέ να ξεχάσει όσα έζησε; Είναι δυνατόν να γίνει ένας ήπιος λειτουργικός άνθρωπος; Εγώ πάντως δεν έχω καμιά τέτοια απαίτηση. ξεκινάει την ζωή του με εξαιρετικό μειονέκτημα. 

Με μικρότερης σοβαρότητας ψυχικά τραύματα αλλά πολύ περισσότερα σε αριθμό είναι τα παιδιά των κακοποιημένων γυναικών -που ο άντρας τους δεν τις έχει δολοφονήσει, μόνο τις κακοποιεί επί χρόνια. Ζουν μέσα στο σπίτι, ακούνε τις απειλές και τα βρισίδια  και βλέπουν το ξύλο ή και τους βιασμούς των μανάδων τους. Εχουν δυο δρόμους αυτά τα παιδιά, άλλες φορές αποκηρύσσουν την βία τελείως και γίνονται ειρηνικοί άνθρωποι, άλλες φορές ακολουθούν αυτό το παράδειγμα "αγάπης' που είδαν στο σπίτι τους και διαιωνίζουν την βία στην προσωπική τους ζωή. 

Δυστυχώς κυρίες και κύριοι, η Φύση δεν έχει μεριμνήσει να γίνονται γονείς όσοι είναι ψυχικώς κατάλληλοι, ενδιαφέρεται μόνο για την  διαιώνιση των ειδών. Γι αυτό προσφέρει την γονιμότητα σχεδόν σε όλους, μεταξύ των άλλων, σε ανθρώπους που έπρεπε να ζουν εκτός κοινωνίας, σε σπηλιές. Γεννιούνται εκατό παιδιά και τα 10 πεθαίνουν από πείνα κι αρρώστιες, ενώ άλλα 10 κακοποιούνται και μετατρέπονται σε λειψούς ενήλικες; Αδιαφορεί η Φύση, μετράει με λογιστικό τρόπο: έχει 90 νέα άτομα να συνεχίσουν το ανθρώπινο είδος. 

Αφού λοιπόν δεν μεριμνά η Φύση ώστε να μην υπάρχουν παιδιά κακοποιημένα, τραυματισμένα, και δολοφονημένων γυναικών, αυτό πρέπει να γίνει δική μας μέριμνα. Είναι ευθύνη των ανθρώπων να βρίσκουν ασφαλιστικές δικλείδες που θα προστατεύουν τους αδύναμους: τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Είναι ευθύνη δική μας να προλαμβάνουμε τις γυναικοκτονίες, ΠΡΙΝ συμβούν.