Τα αόρατα φροντιστικά καθήκοντα

 

Σημερινή είδηση που γράφει πως άντρας 62 χρονών έβαλε φωτιά στην ανάπηρη 50χρονη γυναίκα του. Στην συνέχεια έσβησε την φωτιά και κάλεσε το ασθενοφόρο. Η γυναίκα είναι στην εντατική.  Υποθέτω ότι αποπειράθηκε να την δολοφονήσει επειδή δεν άντεχε άλλο να την φροντίζει -μπορεί μάλιστα το θύμα να μην επιζήσει. 

Σήμερα λοιπόν μιλάμε για τα φροντιστικά καθήκοντα. 

Τα φροντιστικά καθήκοντα των γυναικών είναι παγκοσμίως αόρατα. Οι φεμινιστικές σελίδες τα έχουν  αναδείξει από το 1970 και μετά, όμως το αντρικό κατεστημένο ακόμα σήμερα παριστάνει πως είναι  ασήμαντα λόγου. Πολύ κακό για το τίποτα κάνουν οι φεμινίστριες, έτσι λέει η Πατριαρχία. 

Τα φροντιστικά καθήκοντα γίνονται σημαντικά μόνο όταν μέσω μιας σειράς διαβολικών συμπτώσεων μεταφέρονται σε άντρα. Ξαφνικά η φροντίδα των παιδιών εκείνου που χήρεψε διατυπώνεται ως "πρέπει να παντρευτεί, τι θα τα κάνει δυο παιδιά;". Εκείνου που έμεινε στην επιμέλειά του η άρρωστη μάνα ως "πρέπει να πάρει μια Ουκρανή στο σπίτι, ποιός θα την πλύνει την γριά;". Κι εκείνου που η σύζυγος έγινε ανάπηρη ως "Είναι να τον κλαίνε οι ρέγκες τον καημένο, θα τρελαθεί στο τέλος".  

Η φροντίδα της ηλικιωμένης μητέρας ή των παιδιών αναλαμβάνεται ως το τέλος από τους άντρες πού και πού, όμως η φροντίδα της συζύγου είναι άλλο ζήτημα. Η σύζυγος δεν είναι αίμα, είναι ξένη. Επιπλέον, είναι αυτή που όλα τα σενάρια λένε πως θα  φροντίζει τον άντρα. Μπορεί στον άντρα να τύχει κακο-νοικοκυρά, μπορεί να του τύχει τεμπέλα, μπορεί χίλια πράγματα, τα πάντα είναι στο παιγνίδι -όχι όμως η πλήρης αντιστροφή των όρων, ο άντρας να φροντίζει την ανάπηρη γυναίκα. Αυτό δεν είναι γραμμένο σε κανένα πιθανό σενάριο. 

Γι αυτό ορισμένοι από τους ελάχιστους άντρες που αναγκάζονται να φροντίσουν σύζυγο, προχωρούν στο παραπάνω βήμα: την δολοφονούν. Παρουσιάζουν την δολοφονία κυρίως ως πράξη ελεημοσύνης, απλούστατα απάλλαξαν την δύστυχη από τα βάσανά της. Γίνονται  συνήθως πιστευτοί, διότι οι δολοφονημένες γυναίκες είναι ηλικιωμένες -τι την θέλουν μια ζωή στο κρεβάτι; Το θύμα του σημερινού περιστατικού είναι μόνο 50 χρονών, ωστόσο είναι ανάπηρο κινητικώς και ποτέ δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση του -άρα πάλι η πράξη ελεημοσύνης ευσταθεί στο μυαλό πολλών από όσων διαβάζουν την είδηση.  Αν η πράξη ελεημοσύνης δεν γίνει πιστευτή, τότε οι δράστες παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως άτομο με ψυχολογικά προβλήματα. Και τα δύο γίνονται εύκολα αποδεκτά από την Κοινωνία και το Δικαστήριο. 

Οι άνθρωποι, Δικαστές και γείτονες, βρίσκουν πολύ φυσικό να έχει ψυχολογικά προβλήματα ο άντρας που φροντίζει ανάπηρη σύζυγο και πολύ φυσικό να χάσει το μυαλό του αυτός που φροντίζει μητέρα με άνοια. Μα είναι λίγο να μην μπορείς ποτέ να φύγεις από το σπίτι για να πας στο καφενείο -καφετέρια; 

Περιέργως δεν βρίσκουν καθόλου λογικό να χάσει το μυαλό της η γυναίκα που ασκεί τα φροντιστικά καθήκοντα. Ποτέ δεν λέει κανένας, "η καημένη, έχει 10 χρόνια να πάει για καφέ!" Ίσα-ίσα το μόνο που ακούγεται είναι η κατακραυγή για όσες δεν δέχονται να φροντίσουν άλλους "τον καημένο τον Γιώργο, έκλεισε την μάνα του στο Γηροκομείο, η γυναίκα του δεν ήθελε να την πάρουν στο σπίτι" και συμπληρώνουν "Η γαϊδούρα! Η μάνα δεν τον έκανε τον Γιώργο; Πού θα έβρισκε σαν τον Γιώργο να παντρευτεί αν δεν υπήρχε η μάνα του;" 

Θα μπορούσαμε αν θέλαμε να προσθέσουμε πολλά στο κείμενο, π.χ. να μιλήσουμε για την έλλειψη Πολιτειακής μέριμνας προς όσους χρειάζονται βοήθεια, αλλά θεωρούμε όλα τα άλλα δευτερεύοντα. Το βασικό είναι να αντιληφθούμε τον τεράστιο όγκο απλήρωτης εργασίας που προσφέρουν οι γυναίκες φροντίζοντας τους άλλους, μια εργασία που δεν την χρωστάνε σε κανέναν.