Χελωνογλυφικά

 

Όταν ξεκίνησε το πρωτοφανές φαινόμενο της Πανδημίας, περίμενα ότι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μας θα έπαιρναν φωτιά και  θα παρήγαγαν πνευματικό έργο. Τίποτα. Ούτε αναλύσεις, ούτε κάποια σοβαρή σκέψη*. Κυρίως σιωπή ή το πολύ κάτι φληναφλήματα κατάλληλα για παιδάκια του Δημοτικού.  

Στράφηκα λοιπόν με ελπίδα στον καλλιτεχνικό κόσμο. Φανταζόμουν πως το νέο καλλιτεχνικό έργο θα έπαιρνε αφορμή από τον εγκλεισμό και θα έφτιαχνε ποιήματα, θεατρικά, πίνακες που θα εμπεριείχαν τον προβληματισμό ή τα αδιέξοδα της καινούργιας κατάστασης. Ο ρόλος της Τέχνης αυτός είναι, να προβληματίζει και να ανοίγει ορίζοντες, όχι να ευχαριστεί και να καθησυχάζει -αν θέλουμε ευχαρίστηση τρώμε μια σοκολάτα. Αντί αυτού είδα το ξεκατίνιασμα και την αλλαγή των αφεντικών σε κάποιες μορφές τέχνης, την προστυχιά και το ξεπούλημα σε άλλες, τον αυτισμό ή κι αυνανισμό -αν θέλετε- στην ποίηση. Οι άνθρωποι των Τεχνών δεν φαίνεται να απασχολούνται με τα κοινά, ζουν σε ένα μικρόκοσμο, είναι πολύ απασχολημένοι με τον εαυτούλη τους, την παρεούλα τους, την περσόνα τους και συνεχίζουν σε αυτήν την τροχιά ακόμα κι όταν ο κόσμος καίγεται. 

Έτσι όταν πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το νέο λογοτεχνικό περιοδικό "Χελωνογλυφικά" που φτιάχνουν οι άνθρωποι της σελίδας Μπολ Φυστίκια, ανακουφίστηκα. Επιτέλους, κάτι φρέσκο και σημερινό. Απροσδόκητα ποιήματα, διηγήματα και κείμενα που δεν ανήκουν σε καμία γνωστή κατηγορία, συνεντεύξεις εκ βαθέων με λογοτέχνες, ακόμα και κάποιες αναλύσεις ή -έστω- καταγραφές του σήμερα. 

Η συμμετοχή των γυναικών που έργο τους παρουσιάζεται στο περιοδικό είναι μικρή, αλλά όχι μηδενική. Ελπίζουμε μεγαλύτερη παρουσία στο μέλλον, εάν κι αυτές το επιθυμούν. 

Η μορφή του περιοδικού είναι κι αυτή όμορφη: βυσσινί εξώφυλλο με μια χελωνίτσα και την υπενθύμιση "σπεύδε βραδέως", υπογράμμιση του τίτλου με αρτ-νουβό γραφιστικό, χαρτί αδιαφανές που δεν γυαλίζει στο φως, γκραβούρες ως εικονογράφηση και σκίτσα με μελάνι σε ένα βασικό μοτίφ που τροποιείται λίγο από φύλλο σε φύλλο. 

Συνολικά, ένα ωραίο περιοδικό τέχνης που διαβάζεται ξανά και ξανά, και μετά μπαίνει στην βιβλιοθήκη, δίπλα στα παλιά τεύχη  "Οδός Πανός" και "Διαβάζω". Πάνω από όλα, μια ωραία έκπληξη μέσα στην μαυρίλα. 

(Μελουζίν)

(* εξαιρώ τα κείμενα του περιοδικού Μιγάδα, που είναι όλα σοβαρά)