ΣΥΝΗΘΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ

 

Εχθές στα ειδησεογραφικά σάιτ παρουσιάστηκαν δύο ειδήσεις, Α) τα εγκαίνια του Σκοπευτήριου πήλινου στόχου, επίσης στην Δράμα, Β) η δολοφονία με καραμπίνα της γυναίκας στην Δράμα με καραμπίνα. 

Τα δύο γεγονότα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, διότι αποτελούν όψεις της Πατριαρχίας που συνειδητά εκπαιδεύει τους άντρες στην βαρβαρότητα και ταυτόχρονα αναγκάζει τις γυναίκες να γίνονται θύματά της. 

Η Πατριαρχία δεν ονομάζει την σκοποβολή "βαρβαρότητα", αντιθέτως την παρουσιάζει ως κάτι ευγενές και σπουδαίο.   Όλες οι λέξεις που χρησιμοποιεί δεν φέρνουν στον νου καθόλου σκοτωμό, κανενός, ούτε των πουλιών ή των λαγών που είναι το σύνηθες, ούτε των γυναικών που είναι σπανιότερο αλλά συμβαίνει.

Όπως βλέπετε στην φωτό, το σκοπευτήριο περιγράφεται παραπλανητικά ως  "κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης", ενώ το κυνήγι πουλιών, δηλαδή η φυσική τους εξόντωση, σαφώς βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την προστασία των πουλιών που είναι μέρος του περιβάλλοντος. 

Η σκοποβολή περιγράφεται ως "άθλημα", ενώ οπωσδήποτε δεν μπορεί να είναι άθλημα οτιδήποτε αφαιρεί την ζωή. 

Να σημειώσουμε ότι το σκοπευτήριο κατασκευάζεται με χρήμα του Δήμου Δράμας, πράγμα που συνιστά κορυφαία γελοιότητα, εκτός εάν ο Δήμος έχει λύσει ήδη όλα τα προβλήματα των δημοτών, γι αυτό δαπανά το πλεονάζον δημόσιο χρήμα για εξάσκηση των ανδρών της Δράμας  στην επιτυχημένη χρήση πυροβόλων όπλων.

Πώς καταφέρνει ο Δήμος Δράμας να φτιάξει το σκοπευτήριο, αντί να διαθέσει το δημοτικό χρήμα σε μια ακόμα παιδική χαρά, ένα εργαστήριο αγγειοπλαστικής, μια τάξη γυμναστικής,  ή προγράμματα μέριμνας ψυχικής υγείας; Το καταφέρνει με το Δημοτικό του Συμβούλιο που έχει άντρες στις θέσεις ευθύνης και στην λήψη αποφάσεων. Μέτρησα στο Δ.Σ. 30 άντρες και 3 γυναίκες (σε όλες τις θέσεις, μαζί με τα απλά μέλη). Επιπλέον, στα εγκαίνια του κέντρου σκοποβολής (και του Κέντρου εκπαίδευσης κυνηγών στο Οχυρό Δράμας που έγινε λίγο πριν) παραβρέθηκαν επίσης βουλευτές, πρώην βουλευτές, αντιπεριφερειάρχες κλπ. 

Με λίγα λόγια: οι άντρες της περιοχής Δράμας, αλλά και οι υπόλοιποι άντρες που βρίσκονται σε οποιαδήποτε θέση  της πολιτικής ηγεσίας,  πιστεύουν ομοίως ότι χρειάζεται επίσημο σκοπευτήριο όπου θα πηγαίνει ο καθένας με την καραμπίνα του και θα μαθαίνει να πυροβολεί σωστά. Προς Θεού, μην πάνε χαμένες οι σφαίρες, να πετυχαίνουν τον στόχο! Είναι τόσο πολύτιμο υλικό η σφαίρα και τόσο μεγάλη περηφάνια να πετύχεις ένα βραβείο σε αγώνες ή  μια μπεκάτσα στον αέρα, που, Ναι! αξίζει κάθε δαπάνη!

 

Ποιό είναι το πρόβλημα με το σκοπευτήριο του Δήμου Δράμας; Πως εξασκεί τους άντρες στην βαρβαρότητα. Νομιμοποιεί στο κεφάλι τους την σκέψη ότι δικαιούνται να πιάσουν όπλο και να αφαιρέσουν οι ίδιοι μια ζωή. Τους εξοικειώνει με το αίμα που βγαίνει από το ζεστό σώμα του πουλιού, του λαγού, και σε κάποιες περιπτώσεις εκείνου που τους εκνεύρισε -π.χ. της γυναίκας τους. Τους δίνει μια ψεύτικη αίσθηση υπεροχής, όταν πετυχαίνουν τον στόχο. Αντί να ντρέπονται που σκοτώνουν, αισθάνονται πως θριάμβευσαν -συνήθως στα ζώα, αλλά αν χρειαστεί και στους ανθρώπους. 

"Αν χρειαστεί και στους ανθρώπους"; Ναι, φυσικά. Οι δολοφόνοι γυναικών, δεν πιστεύουν ότι έκαναν οι ίδιοι κάτι λάθος, ότι το αμάρτημα είναι 100% δικό τους. Πιστεύουν ότι αναγκάστηκαν να φτάσουν ως εκεί -τους ανάγκασε η γυναίκα, με την προδοσία της, την αίτηση διαζυγίου, την αυθάδειά της. Δεν μπόρεσαν να της βάλουν μυαλό με τα λόγια, επομένως χρειάστηκε να πιάσουν την καραμπίνα. Αυτό πιστεύουν τόσο εκείνοι που αυτοκτονούν (ελάχιστοι) κι όσοι παραδίνονται. Το ξέρουν ότι θα τιμωρηθούν -δεν τους νοιάζει καθόλου, φτάνει που θριάμβευσαν πάνω στο σώμα της.

 

Το Σκοπευτήριο της Δράμας όχι απλώς δεν χρειάζεται σε κανέναν, αλλά είναι τρομερά επιζήμιο. Το μόνο που κάνει είναι να εξοικειώνει τους άντρες με το αίμα.