Μια δίκη δημοσίου ενδιαφέροντος

 

Σήμερα στα Πολιτικά Ημερολόγια υπάρχει μια ανάρτηση για τα θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος που ΔΕΝ βρίσκονται πια στις ειδήσεις, τις οποίες μονοπωλούν η Πισπιρίγκου και ο πόλεμος στην Ουκρανία -μπορείτε να την διαβάσετε , αν το θέμα των ΜΜΕ σας ενδιαφέρει

Στα δελτία ειδήσεων έπρεπε να υπάρχει κάθε μέρα ενημέρωση για την δίκη του Ζακ Κωστόπουλου. Αυτή είναι δημοσίου ενδιαφέροντος. Γιατί; Διότι απλούστατα είναι πρωτοφανές να λυντσάρεται κάποιος σε δημόσια θέα, απλώς και μόνο επειδή δείχνει φτωχός και αβοήθητος. Είναι αδιανόητο να μην μπορείς να ζήσεις εάν δεν φαίνεσαι αρκετά δυνατός, καλοζωισμένος, προστατευμένος. Το δικαίωμα στην ζωή πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτο για όλους κι οι ένοχοι της δολοφονίας πρέπει οπωσδήποτε να τιμωρηθούν με φυλάκιση. 

Οπως βλέπετε, τόσο σήμερα όσο και στα προηγούμενα κείμενα για τον Ζακ, η θέση της σελίδας μας είναι πως δολοφονήθηκε ΜΟΝΟ για λόγους ταξικούς κι όχι για οτιδήποτε σχετίζεται με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ο αρχικός υπαινιγμός ορισμένων που εξυπηρετούν την δική τους ατζέντα -ο οποίος υπαινιγμός κοντεύει να γίνει επίσημη θέση ομάδων LGBT- ότι ο Ζακ δολοφονήθηκε λόγω ομοφοβίας, είναι αστήρικτος. Οι δολοφόνοι τον δολοφόνησαν επειδή τον κοίταξαν και τους φάνηκε ασήμαντος. Πίστεψαν ότι μπορούσαν να τον κλωτσήσουν στο κεφάλι, χωρίς να έχουν καμία συνέπεια.  Δεν μπήκαν μέσα στο μυαλό του να δούν εάν του άρεσαν άντρες η γυναίκες και το παρουσιαστικό του δεν είχε τίποτα ασυνήθιστο που να δείχνει έστω ότι ήταν ομοφυλόφιλος, π.χ. μπλουζάκι κομμένο κάτω από το στήθος ή πορτοκαλί μουστάκι, δηλαδή στοιχεία εμφάνισης που δεν συνηθίζουν οι ετεροφυλόφιλοι άντρες. Επομένως η ομοφοβία με κανέναν τρόπο δεν παρακίνησε τους δράστες, άσχετα με το αν ο Ζακ ήταν ομοφυλόφιλος κι εκείνοι είναι ομοφοβικοί. 

Αυτό που ξύπνησε μέσα τους ήταν το ταξικό μίσος, ή τουλάχιστον η ταξική περιφρόνηση των καλοζωισμένων προς τον φτωχό. Εννοώ την απόλυτη περιφρόνηση που μεταφράζεται στο δεν με ενδιαφέρει αν ο Άλλος ζει ή  πεθαίνει. Αυτή η περιφρόνηση δεν συζητιέται ποτέ γιατί είναι εξευτελιστικό θέμα, προτιμάμε να το αφήνουμε ανείπωτο, όμως ενυπάρχει σε κάποιο βαθμό σε όλους μας. Οι μισοί περιφρονούμε τους Ρομά, οι άλλοι μισοί τους μετανάστες, τους άστεγους, τους τοξικο-εξαρτημένους. Δεν είμαστε όλοι εγκληματίες  να τους σκοτώνουμε, όμως είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τις χειρότερες υποθέσεις για τον χαρακτήρα τους και να πιστέψουμε τις χειρότερες ιστορίες -εάν οι δράστες ανήκουν σε αρκετά φτωχότερη ομάδα από την δική μας. Σε αρκετές περιπτώσεις βρίσκουμε την δολοφονία τους αιτιολογημένη  ή όπως λέμε ανερυθρίαστα "Άμυνα". 

Οι δυό δράστες είδαν στον Ζακ την άπειρη ταξική διαφορά. Τα λιωμένα του παπούτσια. Το σώμα του ανθρώπου που έχει 10 χρόνια να φάει φαγητό από την μανούλα του -του απροστάτευτου που την κοπάνησε από το σπίτι. Το μάτι που φοβάται κι έχει σύγχυση. Και δεν το είδαν μόνο οι δράστες, αλλά κι οι θεατές. Ολοι είδαν το ίδιο πράγμα, έναν νεαρό που ήταν μόνος, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι  πελάτης του μαγαζιού, επομένως τι μπήκε να κάνει στο μαγαζί; Κακό. 

Κακό στην αγία περιουσία. 

Η λέξη "περιουσία" πρέπει να διαγραφεί από τα λεξικά  και να απαγορευτεί η χρήση της, διότι δεν είμαστε ικανοί να διαχωρίσουμε την αξία της περιουσίας από την αξία της ζωής. Ωσπου να γίνει αυτό, καλύτερα να απαγορευτεί η λέξη, ώστε να μην μας δίνεται ευκαιρία να μεταμφιέσουμε την απληστία μας ή τις ψεύτικες αξίες μας, ούτε να μας δίνεται δικαιολογία για την εγκληματική συμπεριφορά μας -όπως εδώ. 

Γιατί αυτή η δίκη είναι δημοσίου ενδιαφέροντος; Επειδή στην θέση του Ζακ βρέθηκαν κι άλλοι (Ρομά, μετανάστες) που δολοφονήθηκαν ιδιωτικά από μεμονωμένα πρόσωπα , αλλά τώρα η δολοφονία έγινε σε δημόσια θέα. Εδώ κάναμε το παραπάνω βήμα, μπήκαμε στην από κοινού ανοχή της δολοφονίας, γι αυτό μεταβήκαμε στην συλλογική ενοχή, το συλλογικό έγκλημα. Δεν μας αρέσει να το ακούμε, αλλά είναι αλήθεια. Ολοι μαζί οι παρευρισκόμενοι συμβάλαμε στην δολοφονία του Ζακ. 

Η δίκη λοιπόν πρέπει να προβάλλεται από τα δελτία ειδήσεων, μαζί με μέρη των καταθέσεων, να βλέπουμε από την μία τα μούτρα των δραστών, να βλέπουμε από την άλλη εικόνες από το περιστατικό, να κάνουμε εμετό από την κτηνωδία, να μην κοιμόμαστε το βράδι, έτσι ώστε τελικά να καταλάβουμε πού ακριβώς βρίσκεται το σφάλμα όλων μας. 

Να καταλάβουμε για ποιό λόγο το μυαλό μας πρέπει να κρίνει την ώρα που κάτι συμβαίνει κι όχι μετά. 

Να καταλάβουμε για ποιό λόγο πρέπει να μιλάμε και να βάζουμε το σώμα μας μπροστά ώστε να υπερασπίσουμε κάποιον που δέχεται επίθεση -οποιονδήποτε, δηλαδή όλους ανεξαιρέτως. 

Μετά, είναι αργά. Έχουμε γίνει συνένοχοι. 

(Μελουζίν)