Η ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ

 

Χρόνια τώρα το φεμινιστικό κίνημα εξηγεί πως οι άντρες συγγραφείς που έγραψαν διάσημα βιβλία με γυναίκες ηρωίδες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ευαίσθητων και παρατηρητικών ανθρώπων (Παπαδιαμάντης), ήταν και μισογύνηδες και άσχετοι με τις γυναίκες. Παρουσίασαν ηρωίδες αλλοπρόσαλλες, μοχθηρές, υπερβολικά δυνατές  μέσω της σεξουαλικότητάς τους, παντού μοιχαλίδες και ανίκανες μητέρες, παθολογικά ζηλιάρες, εκδικητικές σε σημείο να σκοτώνουν και τα ίδια τους τα τέκνα για να εκδικηθούν τον άντρα που τις πρόδωσε (Μήδεια), μοιραίες έως και θανάσιμες για τους άντρες -που καμιά φορά, ευτυχώς, πεθαίνουν κι αυτές ως αμαρτωλές που είναι, οπότε αποκαθίσταται η Τάξη του Κόσμου. ΄

Η γυναικεία γραφή έπρεπε όλα αυτά να τα διορθώνει. 

Δυστυχώς. Αν δεν ευχαριστήσεις τις ηδονοβλεπτικές τάσεις του αγράμματου κοινού και δεν επιβεβαιώσεις τις μισογυνικές προκαταλήψεις της Κοινωνίας πώς θα κάνεις μυθιστόρημα ευπώλητο; 

Το βιβλίο ονομάζεται "φαρμακομ@ύνα", παλιά κατηγορία που αποδίδονταν στις γυναίκες που είχαν μείνει χήρες δυο-τρεις φορές. Ηταν το αιδοίο τους που σκότωσε τους συζύγους τους κι όχι η μια θάλασσα τσίπουρα που ήπιαν στα καφενεία. 

Η λέξη "φαρμακομούνα",  μόνη της, δεν έπρεπε ποτέ να γραφεί από γυναικείο χέρι. Είναι 100% δυσφημιστική κι 100% ανεδαφική.  Οι άντρες δεν παθαίνουν τίποτα από το γυναικείο αιδοίο, ΜΟΝΟ οι γυναίκες παθαίνουν από το πέος, π.χ. χάρη βιάζονται, από έναν άντρα ή από πολλούς. Οι άντρες δεν πεθαίνουν από τις γυναίκες παρά εξαιρετικά σπάνια. Οι γυναίκες πεθαίνουν από τους άντρες -19 δολοφονήθηκαν το 2021 στην χώρα μας, χώρια πόσες χιλιάδες ξυλοκοπήθηκαν. 

Δεν φτάνει που το βιβλίο λέγεται "φαρμακομ@ύνα" έχει εξώφυλλο μια κοπελίτσα με αγγελικό πρόσωπο, σαν να θέλει να μας πει πως ακόμα κι όσες φαίνονται καλοπροαίρετεες, γλυκομίλητες, ήσυχες, εν τούτοις μπορούν να διαπράξουν τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Οι γυναίκες -γιατί να το κρύβουμε;-  έχουν όλες τον διάολο μέσα τους!

Και πράγματι, οι ηρωίδες μας είναι δυο αγγελούδια ικανά για τις πιο αποτρόπαιες πράξεις. Το μυθιστόρημα αυτό που η συγγραφεύς ισχυρίζεται οτι "βρίσκεται ανάμεσα στο κοινωνικό αφήγημα και το ερωτογράφημα", αφού "μια εκτός ορίων επιθυμία προσβάλλει ως ιός την κανονικότητα των νοικοκυραίων και διαλύει τα πάντα", είναι γραπτή τσόντα δηλαδή, αντλεί την έμπνευσή του από πραγματικό γεγονός, την δολοφονία του 1933 μητέρας και κόρης, αφεντικών των αδερφών Παπέν, υπηρετριών της οικογένειας. Αυτό μεταφέρει στα καθ' ημάς. 

Οι αδερφές Παπέν αναλύθηκαν άριστα από τον Ζαν Ζενέ στο θεατρικό του "οι δούλες" το 1947, σε βάση ταξική. Ήταν δυό συνηθισμένες απόκληροι της Κοινωνίας, ορφανές, εγκλωβισμένες στο πλούσιο σπίτι, δούλες κι όχι οικιακοί βοηθοί όπως σήμερα, δεν είχαν καμία προσωπική ζωή, καθόλου σεξουαλική δραστηριότητα κι όλη μέρα συγύριζαν το ξένο σπίτι, έντυναν κι έγδυναν την κυρία, έπλεναν ρούχα στο χέρι, καθάριζαν ούρα στην τουαλέτα κλπ, για ένα κομμάτι ψωμί. Δεν άντεξαν την περιφρόνηση και την ζωή που δεν είχε πιθανότητες βελτίωσης, γι αυτό έκαναν το απεχθές έγκλημα. Το να αναφέρεται η μία από αυτές ως "φαρμακομ@ύνα" μεταφέρει το πρόβλημα από την διαφορά των τάξεων, στον "παραλογισμό του αιδοίου". 

 

Δεν υπάρχουν γυναίκες "Φαρμακομ@ύνες". Τουλάχιστον ας μην προστεθούμε εμείς οι γυναίκες στον αντρικό πληθυσμό που αποκαλεί άλλες γυναίκες με αυτήν την βρισιά. Ας μην προσθέτουν οι γυναίκες συγγραφείς την δική τους δυσφήμιση πάνω στην υπάρχουσα δυσφήμιση των ανδρών συγγραφέων. 

(Μελουζίν)