Ο χορός στο ταψί

 Πού βρίσκονται εκείνοι οι παλιοί δήμαρχοι και νομάρχες και κάτι Υπουργοί Ανασυγκρότησης που έκαναν αντιπλημμυρικά έργα, αποχετευτικα δίκτυα, δρόμους κλπ;
Πέθαναν.

Όλοι οι πολιτικοί με αίσθημα ευθύνης, της δεξιάς, της αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ, όλοι πέθαναν. Τους αντικατεστησαν ανίκανοι δημοσιοσχεσίτες, όλο φαντασία.

Αυτοί ονόμασαν τους δήμους "πόλεις", την νομαρχία "περιφέρεια", έφτιαξαν δημαρχεία μεγαθήρια γεμάτα γυαλί στην πρόσοψη κι άνοιξαν δημοτικές επιχειρήσεις. Αλλού ένα ραδιοφωνικό σταθμό, αλλού ένα φεστιβάλ με εισιτήρια αλλά επι δημοσιου χώρου, αλλού σχολές υποκριτικής με πτυχίο ισότιμο του κρατικού.

Μετά χάρισαν τα πεζοδρόμια στους τυροπιταδες που ονειρεύονται να γίνουν καφετεριατζήδες -αλλά χωρίς να πληρώνουν νοίκι για 200 τετραγωνικά, ή χάρισαν τα πεζοδρόμια στους περιπτεραδες - που ονειρεύονταν να ανοίξουν μίνι μαρκετ, αλλά χωρίς να πληρώνουν τα έξοδα του μίνι μάρκετ. Ο δημόσιος χώρος που περπατάμε μίκρυνε.

Τα σκουπίδια γέμισαν τους κεντρικούς δρόμους, γιατί βέβαια δεν υπάρχουν αρκετοί κάδοι να μαζέψουν ποτηράκια και σακούλες από τις δεκάδες καφετέριες, τα Έβερεστ, τους Γρηγόρηδες και τα σουβλατζιδικα που συσωρρευονται στο κέντρο κάθε συνοικίας. Πληρώνουμε για καθαριότητα, αλλά την βλέπουμε μόνο κάτω από το σπίτι μας, όχι κι εκεί που βγαίνουμε βόλτα.

Εν τω μεταξύ καινούργιο σχολείο και νηπιαγωγείο έχει να χτιστεί από τον καιρό του Κρυφού Σχολειού, τα κοντέινερ στεγάζουν προσχολική αγωγή και τάξεις Δημοτικού και δυστυχώς το Νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτικό, δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα παιδάκια μας στο σπίτι!

Τα λεωφορεία έγιναν διαδημοτικά, κυκλικά, κορμός κι επιμέρους διαδρομές, κι όλα μαζί έχουν πιο αραιά δρομολόγια από το 1970 που είχαμε ενάμιση εκατομμύριο λιγότερους κατοίκους στην Αθήνα.

Άνθρωποι συνεχίζουν να σκοτώνονται από κακοτεχνίες δρόμων που φτιάχτηκαν το 1980 κι ακόμα δεν διορθώθηκαν, η ορατότητα των οδηγών εξαφανίστηκε χάρη στις γιγαντοαφίσες κατά μήκος των λεωφορων κι από ψωροδενδρα που κρύβουν τα STOP. Για τους πεζούς επίσης μειώθηκε η ορατότητα, χάρη στις επιδαπέδιες σημαίες των καταστημάτων και τις καλυμμένες με αφίσες στάσεις του ΟΑΣΑ.

Το αίσθημα ευθύνης για τους ντόπιους άρχοντες είναι έννοια άγνωστη**. Το μυαλό τους είναι μόνο στο πώς θα μαζέψουν χρήμα, που δεν καταλαβαίνουμε τι το κάνουν. Όσο και να διαμαρτυρηθούμε, άκρη δεν βγάζουμε ποτέ. Αυτό δεν είναι αρμοδιότητα του Δήμου, είναι της Περιφέρειας. Εκείνο δεν είναι του Δήμου, είναι του ΟΑΣΑ. Το άλλο είναι του Δήμου, αλλά δεν έχει πόρους.

Όσο για εμάς τους πολίτες, ειδικεύομαστε στον χορό. Βασικά μας χορεύουν στο ταψί αλλά με κάποια ποικιλία. Πέρσι στις βροχές μαθαίναμε pole dancing, φέτος μπάλο.

(Μελουζίν)

**με εξαίρεση τον Πελετιδη της Πάτρας