Σαν ιστορία του Ντίκενς

 

Τα τελευταία δυό χρόνια πολλές φορές γίνεται λόγος για "επιστροφή σε εργασιακό Μεσαίωνα". Ο παραλληλισμός είναι άτοπος γιατί η κατάσταση στην εργασία χειροτέρεψε σημαντικά μετά την Βιομηχανική Επανάσταση, όχι πριν. Οι καπιταλιστές οι οποίοι γνωρίζουν πού βρίσκεται το "ζουμί' προσπαθούν μέσω των κυβερνήσεων να γυρίσουν τις εργασιακές συνθήκες στο 1830: 12ωρο, επισφαλής εργασία, καθόλου συνδικαλισμός, καμία κρατική περίθαλψη. 

Αυτό θα το πετύχει ικανοποιητικά η  Νέα Δημοκρατία μέσω της νομoθετημένης προώθησης της παιδικής εργασίας, που επίκειται. Το "παιδικής" δεν το λέω εγώ για να δημιουργήσω εντυπώσεις, το λέει η ανακοίνωση της φωτογραφίας. Όπως βλέπετε αναφέρει τα παιδιά, αλλά όχι την εργασία. Αυτήν την μετονομάζει σε "απασχόληση", απαξιώνοντάς τελείως την εργασία που θα προσφέρουν οι ανήλικοι. Θα έλεγε κανείς ότι τα παιδιά θα μεταβούν σε παιδικό σταθμό να φτιάξουν κατασκευές με πλαστελίνη, κι όχι σε ξενοδοχεία, να καθαρίσουν τουαλέτες και να σκουπίσουν χαλιά.

Υποθέτω ότι η απασχόληση θα αμείβεται διαφορετικά από την εργασία και κρίνοντας από τους ξενοδόχους που το ζητάνε, έχουν πολύ καλούς λόγους, τους γνωστούς, το κέρδος τους. Οι μισθοί που πλήρωναν μειώθηκαν σημαντικά όταν από Έλληνες εργαζόμενους άρχισαν να προσλαμβάνουν μετανάστες. Γιατί να τους μειώσουν κι άλλο προσλαμβάνοντας ανήλικους; Γιατί να μην φτάσουν ακόμα και στο μηδέν εάν όλη η απασχόληση παρουσιαστεί ως "πρακτική εξάσκηση"; Για να είμαστε εντελώς δίκαιοι (σύμφωνα με το ξενοδοχειακό δίκαιο που δεν υπάρχει, αλλά όπου να' ναι θα θεσμοθετηθεί) σε ορισμένες πρακτικές εξασκήσεις πρέπει οι μαθητευόμενοι όχι μόνο να μην πληρώνονται, αλλά να πληρώνουν. Ποιός θα αποζημιώσει τον ξενοδόχο για την ομελέτα του πελάτη που παραψήθηκε και κατέληξε στα σκουπίδια; Ερωτώ, ποιός;

Ποια παιδιά είναι αυτά που θα εργάζονται ως υπηρετικό προσωπικό  στα ξενοδοχεία; Αυτά που δεν έχουν κανέναν στον κόσμο, που ζουν σε δομές φιλοξενίας, χωρίς οικογένεια, κακοποιημένα, παρατημένα, με του κόσμου τα τραύματα στον ψυχικό τους κόσμο. Κατά την γνώμη της κυβέρνησης το πρόβλημα των παιδιών που φιλοξενούνται στις δομές δεν είναι πως ζουν σαν καλαμιές στον κόσμο αλλά είναι η ιδρυματοποίησή τους. Το φάρμακο θα είναι η μαθητεία σε δουλειές υπηρετικού προσωπικού ξενοδοχείων:  καμαριέρας, καθαρίστριας, μάγειρα, κηπουρού, καθαριστή κλπ. Έτσι θα πάρουν μια γεύση, μια μυρωδιά του αληθινού κόσμου -όπως είπε ο βουλευτής Μαραβέγιας -γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, τόσο καιρό ζουν σαν εξωτικά πουλιά σε χρυσό κλουβί. 

Να λοιπόν που ο  Ολιβερ Τουίστ του Ντίκενς θα ζήσει και στην Ελλάδα. Ίδιος τύπος παιδιών, αυτά που είναι ολομόναχα στον κόσμο (orphans), σε ίδιου τύπου δουλειές, υπηρετικό προσωπικό (service) και με το ίδιο πρόσχημα, της μαθητείας (apprenticement). 

Κυρίες και κύριοι, ζούμε ιστορικές στιγμές. Είμαστε σε μηχανή του χρόνου και πάμε πέρα-δώθε από το παρόν στο παρελθόν, συγχωνεύοντας τα πάντα σε ένα ανίερο συνεχές όπως εδώ: Το φάντασμα της βασίλισσας Βικτώριας χαιρετάει το φάντασμα της δικιάς μας βασίλισσας Φρειδερίκης. Κι οι δυό μαζί κλείνουν το μάτι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτός ανταποδίδει τον χαιρετισμό ζωηρά. 

(Μελουζίν)