ΑΠΟ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΛΆΣΠΗ

 

Διάβασα την ανάρτηση της Μαρως Βαμβουνάκη κι είμαι ....να σκάσω είμαι. Θα πεθάνω και δεν θα έχω αξιωθεί να γνωρίσω τον μεγάλο έρωτα. Ξενέρωτη από κούνια, με το σεις και με το σας συνέχεια, όχι χαστούκια κλπ δεν έχω ρίξει, αλλά ούτε βρισιές δεν έχω πει. Μέχρι ένα "για σε παρακαλώ " (με βαρύ βλέμμα) πάει η αγριάδα μου.

Προς υπεράσπιση μου να πω ότι δεν φταίω μόνο εγώ, οι άντρες που γνώρισα ήταν ομοίως ξενέρωτοι. Στον νου τους είχαν πώς θα με ευχαριστήσουν, πώς θα μου κάνουν μια ωραία έκπληξη, πώς θα μου φτιάξουν το αγαπημένο μου φαγητό, πώς θα μου βρουν το βιβλίο που άκουσαν ότι θέλω να διαβάσω κλπ. Ουτε ζήλειες, ούτε ξεσπάσματα, ούτε τίποτα, με τον καλό τον λόγο στα χείλη πάντα.

Ο σύζυγος ειδικά ήταν ο πιο ξενέρωτος από όλους, το μυαλό του το είχε συνέχεια στα πρακτικά ζητήματα και στην υπευθυνότητα. Να, κάποτε πήγε στο χωριό του Σ/Κ, κόπηκε η συγκοινωνία από το χιόνι και περπάτησε 35 χιλιόμετρα με πανινα παπούτσια μέσα στο κατασπρο τοπίο, ως εκεί που ξαναρχιζε το ΚΤΕΛ, για να το πάρει και να έρθει στο ραντεβού μας την Κυριακή το βράδυ.

Τώρα είναι αργά για να προλάβω το τραίνο του πάθους. Ήταν στραβός ο γιαλός από την αρχή ( ο μπαμπάς μου που ήταν ήρεμος και πρότυπο μου) αρμένισα και στραβά (στον δρόμο του φεμινισμού) κι ιδού! Η ευκαιρία για να σχετιστω με τον Οθελλο ή να γίνω η Μήδεια χάθηκε δια παντός.

Ας είναι! Θα το πιω κι αυτό το πικρό ποτήρι. Δεν θα γνωρίσω όλα τα ανθρώπινα πράγματα κι αυτά που είναι φτιαγμένα από άστρα κι εκείνα που είναι από λάσπη. Θα διαβάζω για την λάσπη μόνο από τους συγγραφείς.

(Μελουζίν)