Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

 

Οι γυναίκες μπορούν να φωνάζουν 365 μέρες τον χρόνο για την αντρική βία, μπορεί να επινοούν λέξεις που περιγράφουν πρώτη φορά τα φαινόμενα βίας που τις αφορούν (π.χ. γυναικοκτονία), όμως η πατριαρχία έχει τον τρόπο να δείχνει την συμπαράσταση της προς όλους τους άντρες, ακόμα και τους δολοφόνους. Όλοι οι άντρες αξίζουν έναν κάποιο σεβασμό που το Πατριαρχικό κατεστημένο, φροντίζει πάντα να τον αποδίδει, ακόμα και στους δολοφόνους ειδεχθών εγκλημάτων. Η συμμετοχή του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου στην κηδεία της δολοφονηθείσας από αυτόν γυναίκας του, είναι μια τέτοια περίπτωση απόδοσης σεβασμού. 

 

Όλες εμείς καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί ο Αναγνωστόπουλος απέκρυψε την δολοφονία και γιατί πήγε στην κηδεία ως χαροκαμένος σύζυγος: είναι λογικό κι αναμενόμενο. Ποιός θέλει να συλληφθεί; Κανείς. 

Δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί η Αστυνομία του επέτρεψε να λάβει μέρος στην κηδεία και να παίξει αυτό το θέατρο. Αφού η ΕΛΑΣ γνώριζε ότι αυτός είναι ο ένοχος, ποιός ο λόγος να συλληφθεί με φανφάρες και πυροτεχνήματα του Χόλυγουντ ΜΕΤΑ την κηδεία, αφού τα δεδομένα ήταν γνωστά ΠΡΙΝ την κηδεία; Γιατί η μάνα της Καρολάιν γνωρίζει σήμερα ότι δέχθηκε παρηγορητικά λόγια πάνω από τον τάφο της κόρης της από τον δολοφόνο; Γατί το μωρό το κρατούσε αυτός που δολοφόνησε την μητέρα του;  Γιατί του δόθηκε το προνόμιο να παίξει όλο αυτό το θέατρο; Από πότε η ΕΛΑΣ σέβεται τους δολοφόνους; Την έχουμε δει να συλλαμβάνει και να χώνει σε μπουντρούμια ανθρώπους που απλώς περπατούσαν σε ένα δρόμο διαδήλωσης. Προς τι λοιπόν ο σεβασμός σε αυτόν εδώ τον άντρα; 

Η απάντηση είναι πολύ απλή: αυτός εδώ ο άντρας, είναι καταρχάς άντρας κι όχι γυναίκα. Όλες του οι πράξεις κρίνονται διαφορετικά από ό,τι αν τις είχε διαπράξει γυναίκα. Ο,τι κι αν κάνει, παραμένει άνθρωπος στα μάτια όλων και ειδικώς των διωκτικών αρχών που βρίθουν πατριαρχικών αντιλήψεων, γι αυτό έχει ανθρώπινα δικαιώματα. Το έγκλημά του είναι βέβαια άσχημο, όμως μεμονωμένο περιστατικό που τρόπον τινά το προκάλεσε μια γυναίκα. Επιπλέον, ο δράστης είναι άντρας αλλά όχι  κανένας ταραξίας αναρχικός ή κανένας αλλοπρόσαλλος ομοφυλόφιλος, ή εθισμένος τοξικομανής ώστε να βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής. Αντιθέτως είναι άντρας σοβαρός, μυαλωμένος και υπεύθυνος, που είχε ένα ολόκληρο σχέδιο για την ζωή του (γάμο, οικογένεια, παιδιά), κάποιος που θα γινόταν στυλοβάτης της Κοινωνίας. 

Κι όμως, σε αυτόν τον μυαλωμένο άνθρωπο με το πλήρες σχέδιο ζωής, η Μοίρα έπαιξε άσχημο παιγνίδι: έπεσε πάνω σε γυναίκα που δεν κατάλαβε ότι τώρα που παντρεύτηκε ο ρόλος της ήταν να γίνει νοικοκυρά και μάνα. Ποιός ξέρει τι νόμισε με το νεανικό της μυαλό, ίσως ότι ο γάμος θα ήταν αγκαλιές και φιλιά, αλλά πιο πολλά κι όλες τις ώρες αφού θα ζούσε με τον αγαπημένο της στο ίδιο σπίτι. Δυστυχώς, καθώς τελείωνε την εφηβεία της κι αφού έκανε ένα παιδί, η γυναίκα του άρχισε να έχει δικές της ιδέες: να σπουδάσει, να βρει δουλειά, κλπ. Οταν ο σύζυγος δεν το επέτρεψε, εκείνη απείλησε ότι θα τον χωρίσει. Και ποιός άντρας μπορεί να ανεχτεί μια έως χτες καθοδηγούμενη πιτσιρίκα να του χαλάει τα σχέδια και να τον αφήνει ¨μπουκάλα";

Μεταξύ των ανδρών που διαβάζουν για το έγκλημά του (και μεταξύ των αστυνομικών που ερευνούσαν το έγκλημα) υπάρχουν πολλοί που καταλαβαίνουν γιατί έκανε τον φόνο. Να, ας πούμε οι ενεργοί μπαμπάδες. Δεν έχουν κάνει φόνο αλλά συμμερίζονται τον Αναγνωστόπουλο διότι και σε αυτούς πέρασαν δολοφονικές ιδέες. Μετά όλοι οι εγκαταλειφθέντες, εκείνοι που λένε "της έδωσα τα πάντα κι αυτή δεν εκτίμησε τίποτα, με πέταξε σαν πατσαβούρι". Μετά οι διάφοροι σοφοί, θρησκόληπτοι, εθνικιστές,  που τα ξέρουν όλα κι όλη την ώρα πέφτουν πάνω σε διάφορους/διάφορες που δεν εννοούν να καταλάβουν ποιός είναι ο σωστός δρόμος. Πώς θα ήθελαν να ανοίξουν το κεφάλι στους χιλιάδες ηλίθιους που χαλάνε την Κοινωνία και το σωστό!

Οι άντρες μέσα στην πατριαρχία είναι μια χαρά άνθρωποι, εκτός κι αν τους πας κόντρα. Εκεί χάνουν το μυαλό τους. Αυτό οι άλλοι άντρες το βρίσκουν σωστό και δίκαιο, γι αυτό και δείχνουν πάντα όπως μπορούν τον σεβασμό τους σε όσους έχασαν την ψυχραιμία τους, είτε λιγάκι, είτε τελείως. Στο κάτω -κάτω, ατυχήσαντες κι ευτυχήσαντες, όλοι ανήκουν στην ίδια μεγάλη αδερφότητα: των ανδρών.

(Melusine)