ΟΙ ΙΚΑΝΟΙ ΠΡΩΤΟΚΛΑΣΑΤΟΙ

 

Πηγαίνω σήμερα το πρωί στο γραφείο φορώντας μια μάσκα μικρή, που τα λάστιχά της με πονάνε στα αυτιά. Βλέπω πως ο περιπτεράς μόλις έχει αρχίσει να ανοίγει το περίπτερό του, έχει μόνο ανεβάσει το ρολό. Τον πλησιάζω, ενώ πίσω μου έρχεται ο ιδιοκτήτης μεγάλου  καταστήματος ρούχων που αυτή την ώρα κάνει παραλαβή εμπορευμάτων. 

- Καλημέρα, μια μάσκα σε παρακαλώ, λέω στον νεαρό του περιπτέρου.

- Τι μάσκα θέλεις; ρωτάει εκείνος γιατί έχει χάρτινες, υφασμάτινες, μονόχρωμες, πολύχρωμες, παιδικές, διάφορες μάσκες με λίγα λόγια.

- Μία να ταιριάζει με τα ρούχα μου, απαντάω. 

Ο έμπορος από πίσω μου αγανακτεί

- Τι άλλο θα ακούσουμε! Μάσκα να ταιριάζει με τα ρούχα...

- Εχω μία ίδια με το πουκάμισο σου, λέει ο νεαρός σχεδόν μαζί με τον έμπορο και ψάχνει στα πακέτα με τις μάσκες. 

- ...Ελα κυρία μου, τελείωνε με τις ιδιοτροπίες, συνεχίζει την πρότασή του ο έμπορος.

Ο νεαρός περιπτεράς αμέσως απλώνει και τα δυό του χέρια προς το μέρος μας, σε μένα δίνει μια μάσκα και στον κύριο ένα πακέτο τσιγάρα γιατί γνωρίζει τι καπνίζει ο μαγαζάτορας. Εκείνος παίρνει τα τσιγάρα, αφήνει τα χρήματα και φεύγει χωρίς να περιμένει την απόδειξη ούτε να πει ευχαριστώ. Εγώ κοιτάζω και πράγματι η μάσκα είναι ταιριαστή, ίδια λουλούδια με το πουκάμισό μου, πιο μικρά μόνο.

- Είσαι ωραίος,  λέω στο παιδί. 

- Δεν σου είπα "ίδια"; χαμογελάει. 

Ιδού κυρίες και κύριοι. Πρωτοκλασάτος έμπορος γυναικείων ρούχων είναι ο χοντράνθρωπος που έχει τα απαραίτητα χρήματα, το μοσχάρι που ενώ εμπορεύεται γυναικεία ένδυση, λέει αγανακτισμένος σε γυναίκα "μάσκα να ταιριάζει με τα ρούχα!". Κι ο νεαρός Πακιστανός που το μυαλό του παίρνει χίλιες στροφές και θυμάται μέχρι τα εμπριμέ ντεσέν στις μάσκες, δυστυχώς είναι υπάλληλος σε περίπτερο άλλου, για ένα μεροκάματο μόνο.  Οι εικόνες που έχει από γεννησιμιού του στον τόπο ανατροφής του, το Πακιστάν,  είναι σκόνη, χώμα, βράχια κι αγκάθια. Γεννήθηκε στην χώρα που επινοήθηκε η λέξη "χακί", δηλαδή το χώμα που βρέχεται και γίνεται λάσπη. Επομένως δεν έχει καμιά δουλειά να θυμάται τα εμπριμέ, ούτε λόγω περιβάλλοντος κι εξοικείωσης με τα χρώματα,  ούτε λόγω επαγγέλματος. Κι όμως, τα θυμάται. Οπότε η ερώτηση είναι: Γιατί δεν είναι έμπορος αυτός αλλά είναι ο άλλος; 

 

Απλούστατα, επειδή σε ό,τι αφορά την επαγγελματική επιτυχία δεν έχει σημασία αν είσαι ικανός και πόσο. Σημασία έχει σε τι κούνια γεννήθηκες. Ήταν καλή κούνια, ξύλινη, χειροποίητη, με σκαλίσματα ή μήπως ήταν μια θημωνιά με στάχια την ώρα του θερισμού; Αυτό είναι το κύριο ζήτημα. Όλα τα άλλα είναι να 'χαμε να λέγαμε.