ΑΠΑΞ ΔΑΣΟΣ, ΠΑΝΤΑ ΔΑΣΟΣ;

  

 

Στην φωτογραφία της ανάρτησης βλέπουμε άρθρο από τα ΝΕΑ στις 29/07/2002, την εποχή που ετοιμαζόταν μια αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος που προστατεύει το περιβάλλον. Με κόκκινα γράμματα η παρέμβαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος διαπιστώνει ότι επειδή οι δασικές εκτάσεις της χώρας κατά 49% ανήκουν στο κράτος δημιουργείται ΤΡΑΑΓΙΚΟ κοινωνικό αξιέξοδο.

Με πράσινα γράμματα παρακάτω η ρήση του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας κυρίου Δεκλερή, ο οποίος μεταξύ άλλων εκδίκαζε προσφυγές για αλλαγή χρήσης γης και αποχαρακτηρισμούς δασών, απορρίπτοντας τα σχετικά αιτήματα με το σκεπτικό "άπαξ δάσος, πάντα δάσος". 

 

Στο άρθρο στα ΝΕΑ βλέπετε ότι η κακοδαιμονία της χώρας εν μέρει αποδίδεται σε αυτόν τον ξεροκέφαλο Πρόεδρο του ΣΤΕ. Ο Δεκλερής ακόμα σήμερα στοιχειώνει την Νέα Δημοκρατία διότι πριν ένα χρόνο (δηλαδή 18 χρόνια αργότερα) αναφέρθηκε εκ νέου σε άρθρο του βουλευτή της ΝΔ. Κώστα Καραγκούνη. Σύμφωνα με το κυβερνών κόμμα, το μεγάλο πρόβλημα με τα δάση είναι πώς θα τα εκμεταλλευτούμε, όχι πώς θα τα διατηρήσουμε. 

 

Το άρθρο 24 του Συντάγματος προβλέπει την προστασία του περιβάλλοντος, την υποχρέωση της πολιτείας να επεμβαίνει με προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα προκειμένου να εξασφαλίζει την αειφορία των δασών και  ταυτόχρονα απαγορεύει την μεταβολή χρήσης των δασών και δασικών εκτάσεων, εκτός εάν αυτό επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον. Ενα σανατόριο χτισμένο μέσα στο δάσος, επιτρέπεται λόγω δημοσίου συμφέροντος. 

Ένα εργοστάσιο όμως δεν επιτρέπεται, το συμφέρον είναι ιδιωτικό. 

Αυτό το πρόβλημα λύνουν οι πυρκαγιές, οι οποίες καταστρέφουν με τρόπο μη ανακτήσιμο την βιοικοινότητα στις δασικές εκτάσεις, γι αυτό μετά από λίγα χρόνια οι εκτάσεις αυτές μπορούν να απο-χαρακτηριστούν και να χρησιμοποιηθούν επαγγελματικά, π.χ για την κατασκευή του εργοστασίου ή την τοποθέτηση ανεμογεννητριών. 

 

Τα τελευταία χρόνια πνέει άνεμος φιλελευθερισμού ακόμα και στο Συμβούλιο της Επικρατείας που έχει αλλάξει σκεπτικό. Όπως φαίνεται ενσωματώνει στις αποφάσεις του οδηγίες υπερεθνικών σχηματισμών όπως της ΕυρωπαΙκής Σύμβασης της προστασίας Δικαιωμάτων του ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Ο στόχος των υπερεθνικών σχηματισμών είναι να αρθούν πάνω από τα εθνικά κοινοβούλια, παρακάμπτοντας τις εθνικές νομοθεσίες και την βούληση των ντόπιων πληθυσμών που ξέρουν τι ψηφίζουν και γιατί. 

Έτσι σε μια από τις τελευταίες αποφάσεις του ΣτΕ, στην 1759/2019, υπάρχει η εξής φράση:

"άρθρο 8 της ΕΣΔΑ , 1. Παν πρόσωπον δικαιούται εις τον σεβασμόν της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του, της κατοικίας του και της αλληλογραφίας του. 2. Δεν επιτρέπεται να υπάρξει επέμβασις δημοσίας αρχής εν τη ασκήσει του δικαιώματος τούτου....
Η παραπάνω διάταξη, όπως έχει ερμηνευθεί από την νομολογία του Ε.Δ.Δ.Α., δεν αποκλείει από την έννοια της «ιδιωτικής ζωής» δραστηριότητες επαγγελματικής ή επιχειρηματικής φύσεως…». 

Δεν έχει μείνει λοιπόν τίποτα να προστατεύει πια τα δάση. Οι ιδιώτες μπορούν να τους βάζουν φωτιά ώστε αργότερα να αποχαρακτηριστούν, η κυβέρνηση να δίνει τους κρατικούς πόρους όχι στην δασοπροστασία αλλά αλλού, π.χ. στην αγορά περιπολικών της ΕΛΑΣ, και το ΣτΕ να συμφωνεί ότι μέσα στην προστασία της ιδιωτικής ζωής είναι και η ανέγερση χειμερινού θέρετρου σε ψηλή βουνοκορφή με χιόνι. 

 

Επομένως δεν ισχύει πια στην χώρα μας το "απαξ δάσος, πάντα δάσος". Ισχύει μόνο στην φαντασία ορισμένων ρομαντικών φεγγαροχτυπημένων.

 

 

 2