ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

 

Είδα σε μια ανάρτηση αυτό το σχεδιάγραμμα που μας εξηγεί ότι βάζουμε λάθος στόχους στην ζωή μας. Με σοκάρισε η φετούλα του μισθού που είναι πολύ μικρή, γι αυτό αναγκάστηκα να τυπώσω το σχεδιάγραμμα, να μετρήσω όλες τις φετούλες και να τις μετατρέψω σε ποσοστά επί της εκατό.

Οι λάθος αντιλήψεις περί επιτυχίας δίνουν βάρος 50% στον μισθό και 50% στον επαγγελματικό τίτλο. Προσωπικώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος αρκετά ανόητος ώστε να πει τέτοιο πράγμα.

Οι ορθές αντιλήψεις περί επιτυχίας δίνουν βάρος:

Ψυχική υγεία 28, 13%

Σωματική υγεία 21,87%

Να σου αρέσει αυτό που κάνεις 18,75%

Να έχεις ελεύθερο χρόνο 18,75%

Επαγγελματικός τίτλος 6,25%

Μισθός 6,25%.

Δηλαδή ψυχική, σωματική υγεία, να σου αρέσει αυτό που κάνεις κι ελεύθερος χρόνος, όλα μαζί  87,5%. 

Ο μισθός, επαναλαμβάνω, μόνο 6,25%. 

 

Τι είδους άνθρωπος μπορεί να φτιάξει ένα σχεδιάγραμμα  που θα ισχυρίζεται ότι ο μισθός παίζει ρόλο στην επιτυχημένη ζωή μόνο κατά 6,25%. 

Απλούστατα, αυτός που το ανάρτησε: ένας ειδικός στην ψυχική υγεία, που για ιδιοτελείς λόγους προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει οπωσδήποτε να μεριμνήσουμε για τη ψυχική μας υγεία -στρεφόμενοι σε επαγγελματίες ειδικούς. Το σχήμα του έχει το πιστοποιητικό εγκυρότητας υποτίθεται, γιατί -αλίμονο!- επιστήμονας είναι, θα πει ψέματα; Οχι, θα πει την επιστημονική αλήθεια. 

Και ποιός θα πιστέψει ότι το σχήμα είναι σωστό; Η υπάλληλος στο σούπερ-μάρκετ; Όχι. Ο οδοκαθαριστής; Όχι. Ο μετανάστης που δουλεύει στην λαϊκή αγορά; Όχι. Η μοδίστρα; Όχι. Ο οικοδόμος; Όχι. Ο εργάτης στο εργοστάσιο; Όχι. Το ντελίβερι boy; Όχι. Η δασκάλα; Όχι. Ο δημόσιος υπάλληλος; Όχι. Ο άνεργος; Όχι. Αυτός που βρίσκεται σε αναστολή εργασίας; Όχι. Εγώ που είμαι παντρεμένη, με παιδί και ηλικιωμένη μητέρα με σύνταξη 480 ευρώ σε νοίκι; Όχι.

Όλοι αυτοί γνωρίζουν ότι ο μισθός εξασφαλίζει περίπου το 75% της αίσθησης επιτυχίας κι είναι πολύ λογικό: εξασφαλίζει την στέγη, την θέρμανση, την τροφή, τις βόλτες, τις διακοπές, σου επιτρέπει να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, και με λίγα λόγια από αυτόν εξαρτώνται πολλά από όσα είναι απαραίτητα για την ψυχική υγεία. Οχι μόνο αυτό, από τον μισθό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η σωματική υγεία, θέλει γιατρούς η διατήρηση της υγείας κι η ανίχνευση ασθενειών, και φυσικά χρειάζεται χρήματα η θεραπεία των ασθενειών. 

Βεβαίως είναι δυνατόν να έχεις πολύ καλό μισθό και παρόλα αυτά να νιώθεις αποτυχημένος και να έχεις προβλήματα ψυχικής υγείας, αν π.χ. έχεις διαλέξει μια δουλειά που σε απασχολεί από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδι, με αποτέλεσμα να μην μένει χρόνος για προσωπικές σχέσεις και διασκέδαση. Όμως είναι αδύνατο να έχεις ψυχική υγεία αν είσαι δυό χρόνια άνεργος. Είναι αδύνατο να έχεις ψυχική υγεία αν είσαι μετανάστης στην Μόρια. 

Επομένως, ρωτάω πάλι: ποιός μπορεί να πιστέψει ότι αυτό το σχήμα είναι σωστό; Μάλλον κάποιος που ζει με τα λεφτά των άλλων. Έχει βρει τον τρόπο και τις επίσημες δικαιολογίες να ζήσει ως τα 30 (ας πούμε) αρκετά καλά, αλλά χωρίς να δουλεύει ο ίδιος. Εχει τροφή και στέγη, του παρέχονται χρήματα για βόλτες και διακοπές, πιθανόν διαθέτει ένα αυτοκινητάκι για να πηγαινοέρχεται και μάλιστα, δεν αποκλείεται να έχει κι έναν σοβαρό δεσμό -με σκοπό τον γάμο- παρά το ότι δεν έχει βγάλει ένα ευρώ δικό του. Υπάρχουν γύρω μας χιλιάδες άνθρωποι που είναι τυπικώς ενήλικες, αλλά ζουν σε κατάσταση παρατεταμένης εφηβείας, ως προστατευόμενα μέλη  άλλων, π.χ ένας συνάδερφός μου που έπιασε την πρώτη του δουλειά 38 χρονών. Μερικοί εξ αυτών είναι αρκετά ρεαλιστές κι αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ τυχεροί που απαλλάχθηκαν ως τώρα από τα βάσανα που φέρνει μαζί του το πρόβλημα της επιβίωσης, γι αυτό αντιλαμβάνονται την σημασία του μισθού στην ευημερία του ατόμου. Μερικοί όμως είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και στο μυαλό τους τριγυρίζουν αφηρημένα ερωτήματα που δεν σχετίζονται καθόλου με τον υλικό κόσμο.  Αυτοί μάλιστα καταφέρνουν να πείσουν αυτούς που πληρώνουν για την διαβίωσή τους, να πληρώσουν επίσης για τον ειδικό ψυχικής υγείας ώστε να λυθούν κάτι προβλήματα που ξεκίνησαν από την παιδική τους ηλικία και άλλα παρόμοια. 

Προτείνω να επικεντρωθούμε στην πυραμίδα του Μάσλοου ως προς την ιεράρχηση των αναγκών μας, που έρχεται σε αντίθεση με το σχήμα της ανάρτησης. Η επιβίωση είναι το πρώτο και σημαντικότερο πρόβλημα, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.  

(η πυραμίδα του Μάσλοου στο πρώτο σχόλιο)