Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ 1983

 

Αυτή η ανάρτηση που υπάρχει σε σελίδα συνεπιμέλειας των τέκνων μετά το διαζύγιο, μας απασχόλησε ήδη στην σελίδα Πολιτικά Ημερολόγια εχθές σε κείμενο που επικεντρώθηκε στους κακοποιητικούς πατεράδες. Στα Πολιτικά Ημερολόγια2, επανερχόμαστε για να επικεντρωθούμε μόνο σε μια φράση της, την υπογραμμισμένη "οι γυναίκες θα επανέλθουν στην θέση που τους αναλογεί στην ελληνική οικογένεια". Βλέπετε ότι ο αναρτήσας, δεν ασχολείται με την μοίρα ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ μετά την λύση του γάμου, αλλά με ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ εντός του γάμου. Ποια είναι η θέση που κάποιοι ονειρεύονται για την γυναίκα μέσα  στην οικογένεια, αυτή που άλλαξε με τον "νόμο-σκουπίδι το 1983"; Το γνωρίζουμε; 

Ναι, το γνωρίζουμε και πολύ αναλυτικά μάλιστα. Οι γυναίκες που παντρεύτηκαν πριν το 1983 δεν πέθαναν όλες, είναι οι γιαγιάδες, οι μανάδες μας, οι συνάδερφοί μας. 

Η ουσιαστική διαφορά είναι το άρθρο 1387 που ίσχυε ως το 1983 κι όριζε ότι ο "άντρας είναι η κεφαλή της οικογένειας και αποφασίζει περί παντός ό,τι αφορά τον συζυγικό βίο". Έτσι μπορούσε με απειλή διαζυγίου εις βάρος της συζύγου του να εναντιωθεί στην εξω-οικιακή απασχόληση της γυναίκας (απόφαση Άρειου Πάγου 635/1962), μπορούσε να ανοίγει την αλληλογραφία και να παρακολουθεί τα γράμματα της συζύγου (απόφαση Άρειου Πάγου 60/1969), αυτός καθόριζε πού βρίσκεται η εστία της οικογένειας κι επίσης αποφάσιζε πόσα χρόνια θα πάνε τα παιδιά στο σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι π.χ. η αναχώρηση της συζύγου από το χωριό προς την κοντινή πόλη, ώστε να πάει το παιδί φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες, ήταν εγκατάλειψη οικογενειακής εστίας, διαζύγιο εις βάρος της και επιμέλεια τέκνων στον πατέρα (το αναφέρω γιατί συνέβη σε πολλές γυναίκες έως το 1983). Το επίθετο της γυναίκας άλλαζε με τον γάμο, η προίκα που της έδιναν οι γονείς της θεωρούνταν περιουσία του άντρα και παρέμενε σε αυτόν σε διαζύγιο εις βάρος της γυναίκας, αντιθέτως από το 1983 και μετά που οι δύο σύζυγοι διατηρούσαν την περιουσιακή τους αυτοτέλεια, ενώ για ό,τι αποκτήθηκε από τον γάμο και μετά και οι δύο είχαν αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα, άσχετα με το ποιός έκανε τις αγορές. 

Με λίγα λόγια, κάθε παντρεμένος άντρας πριν το 1983 χρησιμοποιούσε την αρχική χρηματική ή ακίνητη περιουσία της γυναίκας του ως δική του, μπορούσε να κλείσει την γυναίκα του στο σπίτι, να την αναγκάσει να ασκεί τα οικιακά κι είχε τον αποκλειστικό έλεγχο στην ανατροφή των παιδιών -άσχετα ότι δεν λάμβανε μέρος στην ίδια την ανατροφή τους παρά μόνο οικονομικά. Να αναφέρω ότι μέσα στα συζυγικά καθήκοντα της γυναίκας ήταν το σεξ κι ότι βιασμός εντός του γάμου έως το 2008 δεν υπήρχε νομικά. Επομένως όλες οι απόπειρες της γυναίκας να διαφύγει από αυτόν που την απατούσε, που έπινε, που χαρτόπαιζε, που την έβριζε ή την χτυπούσε, έπρεπε να στηρίζονται στις δικές της δυνάμεις, δηλαδή να φεύγει μόνο με το σαρκίο της από το σπίτι, λαμβάνοντας υπόψην ότι γλύτωνε από τον άντρα αλλά θα έχανε τα παιδιά της. 

Φυσικά κακοί και κακοποιητές άντρες τύχαιναν σε μερικές, αλλά τα νομικά πλεονεκτήματα του άντρα κι αρχηγού της οικογένειας τα απολάμβαναν όλοι και τα γνώριζαν όλοι, κι αυτό ήταν αρκετό για να συμμορφώνονται μόνες τους οι γυναίκες και να κάθονται "φρόνιμα". Να βγάζουν τον σκασμό και να ανέχονται τα πάντα. 

Αυτή λοιπόν η πρόταση του αναρτήσαντα "οι γυναίκες να παλέψουν όπως πάλεψαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας στην ανάρτηση" σημαίνει απλώς "οι γυναίκες να πάρουν απόφαση ότι όπως οι μανάδες κι οι γιαγιάδες μας ανέχτηκαν τον άντρα τους, έτσι κι οι τωρινές θα ανεχτούν τον κάθε σκατόψυχο, γιατί δεν πρόκειται να απαλλαγούν ποτέ από την παρουσία του, με την βοήθεια του νόμου".