ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Είναι πολύ ωραίο ότι ανοίγουν τα στόματα και μιλούν για μεγαλόσχημους του Θεάτρου και του κινηματογράφου που εκμεταλλεύονται την θέση τους για να αντλήσουν σεξουαλικά οφέλη με το ζόρι από νέους ηθοποιούς. Ομως για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να σκεφτούμε τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν από τις καταγγελίες, δηλαδή το εξής ένα:

Οι περισσότερες καταγγελίες αφορούν ποινικά αδικήματα, δηλαδή παρενόχληση, βιασμό, εκβιασμό σε ασελγείς πράξεις, που έχουν γίνει παλιότερα κι έχουν παραγραφεί. Ακόμα κι όσα γεγονότα φτάσουν σε δίκη, είναι αμφίβολο αν θα έχουν καταδικαστική απόφαση, μια που γνωρίζουμε ότι οι τρέχοντες νόμοι προστατεύουν τους βιαστές κι ενοχοποιούν τα θύματα. Επομένως δεν μένει παρά το συνδικαλιστικό όργανο των ηθοποιών να τιμωρήσει τους δράστες. Είναι όμως δυνατόν να γίνει αυτό; Σίγουρα όχι. Οποιοδήποτε συνδικαλιστικό όργανο δεν μπορεί να διώξει από τις τάξεις του κανέναν που δεν έχει καταδικαστεί από τα Δικαστήρια. Πιθανόν ούτε τότε μπορεί να τον διώξει οριστικά, π.χ. να του αφαιρέσει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, ίσως μπορεί μόνο να την αναστείλει προσωρινά. 

Τότε λοιπόν, τι μπορεί να γίνει; Πώς θα αποδοθούν στον κάθε φταίχτη αυτά που του αξίζουν, δηλαδή η επαγγελματική απομόνωση;

Προφανώς μόνο με κινητοτοποίηση της Κοινωνίας και πρωτίστως των ηθοποιών. Κάθε φορά που κάποιος διαβόητος για την αισχρότητά του ξεκινάει μια καινούργια δουλειά, μπορούν να γίνονται πορείες διαμαρτυρίας έξω από το θέατρο που σκοπεύει να τον στεγάσει. Στις οντισιόν να μην πατάει το πόδι του κανείς. Εαν τυχόν αποφασίσει να κάνει έναν μονόλογο, οι θεατές να απέχουν από την αγορά εισιτηρίων. Για τις δουλειές στην τηλεόραση, να γράφονται επιστολές διαμαρτυρίας στο κανάλι που φιλοξενεί την δουλειά του. 

Σας φαίνονται όλα αυτά πολλά ή υπερβολικά; Δυστυχώς, οι άνθρωποι πρέπει να  καλύπτουν τα κενά του νομικού συστήματος  με δικές τους προσπάθειες και με αλληλεγγύη. Αλλιώς ο κάθε αδύναμος θα συνεχίσει να είναι έρμαιο των ισχυρών. Ο ενθουσιασμός που υπάρχει αυτήν την στιγμή για κάθαρση στο Θέατρο, θα υποχωρήσει, δίνοντας την θέση του σε ακόμα μεγαλύτερη ηττοπάθεια από όση υπήρχε σε αυτόν τον χώρο πριν 2 μήνες. Εάν οι κακοποιητές βρουν δουλειά, κάνουν παραστάσεις κι ακούσουν ξανά χειροκρότημα, θα έχουν κάθε δικαίωμα να λένε μεταξύ τους αισχρά ανέκδοτα εις βάρος των θυμάτων κι όλων ημών, όπως αυτό:

- Ρε φίλε, τι μάγκας είσαι! 13 καταγγελίες και σήμερα άκουσες τόσο χειροκρότημα!

- Εγώ το ήξερα. Κατά βάθος η ελληνική Κοινωνία  αγαπάει τους γ@μήκουλες!

Κυρίες και κύριοι, ας ενώσουμε την φωνή μας με τους ηθοποιούς κι ας συντονίσουμε την δράση μας, για να αποδείξουμε ότι η ελληνική Κοινωνία είναι καλύτερη από αυτό που φημολογείται γι αυτήν. 

(Melusine)