Νυχτερινές βάρδιες.

Story time

Πριν πολλά χρόνια έπιασα δουλειά σε ένα αντικείμενο που πρώτη φορά δούλευαν γυναίκες. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, πάντως έως εκείνη την στιγμή η δουλειά αυτή θεωρούνταν πολύ σκληρή. Είμαστε 120 άτομα ακριβώς και μόνο 4 μεταξύ μας ήταν γυναίκες, 4 νέες κοπέλες. Μια που είμαστε οι νεότερες, μας αντιστοιχούσαν πιο πολλές νυχτερινές βάρδιες τον μήνα και πιο δύσκολες (τα Σαββατοκύριακα). Εργάστηκα λοιπόν από Δευτέρα έως Παρασκευή πρωί στο γραφείο και μετά ήταν η σειρά μου να κάνω βάρδια σε εξωτερικό χώρο, από το βράδι της Παρασκευής στις 10.00 έως το Σάββατο πρωί στις 6.00. Εμφανίστηκα στην θέση μου 9.30 το βράδυ με καφέ σε θερμός, CD player Sony και δισκάκια για μουσική, την στολή μου, ίσια παπούτσια, μαζεμένα μαλλιά, έτοιμη για δράση. Ένας άντρας συνάδερφος με περίμενε και έμεινε μαζί μου ως το πρωί να μου δείξει τα καθήκοντά μου (άριστος, κύριος, ευγενής, κλπ, τέλειος). Η βάρδια γινόταν σε κάτι σαν κιόσκι, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από τα γραφεία, σε εξωτερικό χώρο. Μια αχανής έκταση με αποθήκες, σκοτάδι, σκυλιά, ποντίκια κι αυτοκίνητα αυτών που δούλευαν παραμέσα.

Μου έδειξε αυτό, εκείνο, το άλλο, πήγε 12.00 η ώρα και κάποια στιγμή τον ρώτησα που είναι η τουαλέτα.

- Η τουαλέτα; Δεν έχουμε τουαλέτα, μου είπε.

- Πού κάνετε τσίσα σας; τον ρώτησα.

- Εδώ έξω. Περπατάμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, βρίσκουμε ένα ήσυχο μέρος και ...καταλαβαίνεις, είμαστε άντρες, απάντησε.

-Τι κάνουμε τώρα; Θέλω να κάνω τσίσα μου, είπα απελπισμένη.

Ο συνάδερφος σκέφτηκε λίγο και είπε.

- Θα κουνήσω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, έχουν όλα τα κλειδιά πάνω. Θα τα βάλω σε έναν κύκλο, θα μπεις μέσα στον κύκλο και θα κάνεις τσίσα. Θα τα αφήσουμε έτσι ως το πρωί και θα τα ξαναβάλω στην θέση τους. 

Με έπιασε τρόμος.

- Τι είναι αυτά που λες; Κι αν έρθει ένα καινούργιο αυτοκίνητο, ένα φορτηγό εκείνη την ώρα και πέσουν τα φώτα πάνω μου, θα δει κάτω από τα αμάξια το πιπί μου να κατουράει; Αν πεταχτεί ένας σκύλος; Ένας ποντικός; Δέκα ποντικοί; 

- Μην σε νοιάζει, θα καθήσω μα τα πόδια ανοιχτά απέξω να κοιτάξει εμένα όποιος έρθει και θα χτυπάω τα αμάξια με ένα κλαδί να φοβηθούν οι ποντικοί. Δεν εμφανίζονται όταν ακούνε θορύβους, έκανε κι έπιασε δουλειά. 

Ήταν δύσκολο γι αυτόν, κούνησε καμια δεκαριά αμάξια πρώτα για να φτιάξει τον κενό χώρο που χρειαζόμασταν και μετά έβαλε τα αμάξια σε κύκλο. Πήδηξα από πάνω και μπήκα μέσα στον κύκλο,  μόλις προλαβαίνοντας να ξεκουμπώσω το παντελόνι μου. Ούτε ποντικός εμφανίστηκε, ούτε τίποτα άλλο συνέβη. 

Μείναμε μαζί ως το πρωί και μου υποσχέθηκε ότι την Δευτέρα που θα ζητούσα εγώ από τον διευθυντή να μας φτιάξει τουαλέτα, θα με υποστήριζε. Μάζεψε καμιά πενηνταριά συναδέρφους στην πραγματικότητα. Ένας - ένας πήγαν στον διευθυντή και του ζάλισαν το κεφάλι, όλοι του είπαν πως τώρα που ήρθαν γυναίκες, πρέπει να φτιάξουμε ένα δεύτερο δωματιάκι με μια τουαλέτα εκεί έξω. Πήρε δυό χρόνια αυτό να γίνει, πάντως τώρα αυτός ο χώρος είναι κατάλληλος και για γυναίκες. Οι νέες συνάδερφοι βέβαια, δεν μπορούν να φανταστούν πώς ζήσαμε εμείς, οι πρώτες που ασκήσαμε αυτά τα καθήκοντα.

Τι έκανα εγώ αυτα τα δυό χρόνια; Τι έκανα την επόμενη φορά που ήμουν μόνη μου στο σκοτάδι ανάμεσα στα αυτοκίνητα και τα φορτηγά  που περνούσαν με αναμμένους προβολείς, στα ποντίκια και τα σκυλιά; Προσαρμόστηκα όπως όλοι οι φτωχοί, δουλεύουμε για τα λεφτά, όχι για χόμπυ. Σε ένα μήνα, έβαζα στο CD player το δισκάκι μου, άνοιγα πόρτα και παράθυρο, έβγαινα έξω και χόρευα ολόγυρα από το κιόσκι ακούγοντας π.χ. αυτό το τραγούδι: