ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΚΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΣ;

Κάποιος εχθές μου έγραψε σε ένα σχόλιο ότι ο Γιόζεφ Ζάγιερ ίσως δεν είναι υποκριτής, αλλά είναι σίγουρα ομοφοβικός αφού έχει αυτές τις αντιλήψεις, πάσχει δηλαδή από εσωτερικευμένη ομοφοβία. Διαφωνώ με την άποψη ότι υπάρχουν άνθρωποι ομοφυλόφιλοι ομοφοβικοί και τρανς που είναι τρανσφοβικοί, εκτός εάν προβαίνουν σε πράξεις φυσικής βίας εναντίον άλλων της ίδιας ομάδας με αυτούς. Για μένα οι όροι ομοφοβικός ομοφυλόφιλος και τρανσφοβικός τρανς  είναι κυρίως ο τρόπος να διαπομπεύονται, να φιμώνονται και να εξοστρακίζονται όσοι εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από τις επίσημες των κινημάτων, γι αυτό απορρίπτω την χρήση αυτών των όρων από το λεξιλόγιό μου. 

Ας μείνουμε όμως στο επίκαιρο, τον ομοφοβικό ομοφυλόφιλο -όχι στον Ζάγερ ακριβώς, γιατί όπως διαπιστώσαμε ο Ζάγιερ είναι αμφιφυλόφιλος. Λοιπόν: είναι σίγουρο ότι αυτοί που δεν εγκρίνουν τον γάμο και την τεκνοθεσία μεταξύ ομοφυλόφιλων έχουν εσωτερικευμένη ομοφοβία, δηλαδή πιθανόν απεχθάνονται ακόμα και τον εαυτό τους που είναι ομοφυλόφιλος; Νομίζω όχι. Δεν χρειάζεται παρά να ρίξουμε μια ματιά στην αρχαία Αθήνα για να το διαπιστώσουμε αυτό. Η Αρχαία Αθήνα είναι αυτή που κυρίως προσφεύγουμε όταν θέλουμε να μιλήσουμε για μια κοινωνία που καλοδέχθηκε τις ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές δραστηριότητες. Για την ακρίβεια στην Αθήνα επαινέθηκαν όχι οι ομοερωτικές σεξουαλικές πρακτικές (γιατί κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στις πρακτικές τότε), αλλά το πνευματικό και ψυχικό κομμάτι των σχέσεων. Επαινέθηκε ο έρωτας μεταξύ ανδρών, θεωρήθηκε πολύ ανώτερος από τον έρωτα μεταξύ άντρα και γυναίκα και επινοήθηκαν οι λέξεις εραστής και ερώμενος (όχι "ερωμένη", αυτή είναι μεταγενέστερη λέξη). Ποιήματα γράφτηκαν, αγάλματα φτιάχτηκαν, παραστάσεις σε αγγεία δημιουργήθηκαν, φιλοσοφικά συμπόσια έλαβαν χώρα, όλα επαινετικά για τον έρωτα μεταξύ ανδρών. Για τις γυναίκες, τίποτα, οι παραστάσεις τους στα αγγεία αφορούν επαφές με αυλητρίδες και εταίρες. Οι γυναίκες ήταν σε τόσο χαμηλή εκτίμηση στην Αθήνα ώστε ο γάμος τους επιτρεπόταν από τα 12, και η Ασπασία ονομάστηκε Ασπασία (αυτή που την φιλούν, την ασπάζονται), επειδή ο Περικλής κατ' εξαίρεση όλων των ανδρών της εποχής, την φιλούσε στο πλατύσκαλο του σπιτιού κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι. 

Επομένως η αρχαία Αθήνα ήταν σίγουρα μια κοινωνία ανοιχτή στην ομοφυλοφιλία, που όμως δεν σκέφτηκε ως χρήσιμο τον γαμο μεταξύ ανδρών. Οι άντρες αυτοί που είχαν εραστές και τους λάτρευαν, οι οποίοι αποτελούσαν την πλειοψηφία, ήταν οι ίδιοι που νομοθετούσαν κι αποφάσιζαν για τα πάντα μόνοι τους, χωρίς τις γυναίκες. Θα μπορούσαν να εγκρίνουν και τον γάμο σε ζευγάρια ανδρών, και την τεκνοθεσία με τρόπο παρόμοιο με τον σημερινό π.χ. μέσω ερωτικής επαφής με μια φτωχή αθηναία γυναίκα έναντι αμοιβής,  και μετά την γέννα να προχωρήσουν στην καταχώριση του παιδιού ως παιδί του ζευγαριού ανδρών. Δεν το έκαναν. Ήταν ομοφοβικοί; Φοβήθηκαν κάτι; Τι; Την Εκκλησία, όχι, δεν είχαν θρησκεία που έδινε οδηγίες για τον σωστό γάμο. Τις γυναίκες; Οχι, οι γυναίκες δεν είχαν κανένα λόγο στα νομοθετήματα. Τους άλλους άντρες; Ποιούς άλλους; όλοι συμμετείχαν στην λήψη αποφάσεων. Οποιοι κι αν ήταν οι λόγοι τους  σίγουρα δεν ήταν η εσωτερικευμένη ομοφοβία τους. 

Για μένα εάν οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήταν ομοφοβικοί, ούτε οι σημερινοί ομοφυλόφιλοι που απορρίπτουν τον γάμο των ομοφυλόφιλων είναι. 

(Melusine)