O TΡΟΜΟΣ

 

Ιδού η δήλωση του Κιμούλη για τις καταγγελίες δύο ηθοποιών για λεκτική και σωματική βία: "Πιστεύω ότι είναι της μόδας οι καταγγελίες τύπου Μπεκατώρου". Γιατί το λέει αυτό; Είναι ανόητος; Θέλει να μειώσει τις διαστάσεις του γεγονότος; Προσπαθεί να διαβάλλει τα θύματα; Προσπαθεί να "το μαζέψει" που λέμε και να γλυτώσει ο ίδιος;

Όχι. Ο Κιμούλης είναι απολύτως ειλικρινής, αυτό πιστεύει, αληθινά. Απλούστατα αυτός και όλοι οι κακοποιητές νομίζουν ότι όσα κάνουν είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ τους, είναι λογικά και δεν υπάρχει τίποτα αξιοπερίεργο στις πράξεις τους. Οι κακοποιητές δεν είναι καινούργια ράτσα, ειδική, είναι πολύ παλιά και γνωστή με διάφορους ευφημισμούς, π.χ. "σκληρός αλλά δίκαιος". "Βρωμόστομα αλλά καλή καρδιά". "Νευρικός αλλά ψυχούλα". "Παραφερεται αλλά έχει και μεγάλες ευθύνες". Εννοείται ότι όλοι βρίσκονται σε θέση Εξουσίας: είναι οι πατεράδες κι οι σύζυγοι που φέρνουν το φαγητό στο σπίτι. Οι θιασάρχης που από αυτούς εξαρτάται η συμμετοχή σε επόμενο θεατρικό. Οι εργοδότες που ακόμα και για δουλειές-χαμαλικια βρίζουν με σκαιότατο τρόπο τους εργαζόμενους. Με την διαγωγή και την υψηλή τους θέση, απλώνουν βαθμιαία ένα πέπλο τρόμου σε όσους τους έχουν ανάγκη.

Τα θύματα τους όχι μόνο τους ανέχονται, αλλά ορισμένες φορές λιωμένα ψυχικώς από την κακοποίηση και προσπαθώντας να εκλογικευσουν την κατάσταση, επινοούν δικαιολογίες για τους κακοποιητές. Αυτά τα "Βρωμόστομα αλλά καλή καρδιά" δεν τα βγάζουν οι κακοποιητές για τον εαυτό τους, τα βγάζουν τα θύματα τους, προσπαθώντας να βρουν επιχειρήματα για να αντέξουν την κακοποίησή τους, για να επιζήσουν. 100 φορές στις 100 η κακοποίησή που δεν μπορείς να αποφύγεις, έχει ως αποτέλεσμα να προσαρμόζεις την συμπεριφορά σου, για να μην εκνευρισεις τον κακοποιητή. Μαζεύεσαι. Κάθε μέρα γίνεσαι πιο λίγος. Ψάχνεις την ευκαιρία να την κοπανησεις, αλλά ως τότε, το βουλώνεις όλο και πιο πολύ. Καμιά φορά μπορεί και να προειδοποιείς τους νεοαφιχθέντες εκ των προτέρων, να προσέχουν αυτό κι εκείνο. Έτσι ο κακοποιητής απλώνει το πέπλο τρόμου κι αυτό από την σιωπή όλο και πυκνώνει. Ο ίδιος όλο κι αποθρασυνεται. Τα κακοποιητικά που έκανε τα θεωρεί κεκτημένα του και χτίζει πάνω σε αυτά το επόμενο βήμα κακοποίησης, γιατί απλούστατα πέρασαν αναίμακτα για τον ίδιο κι εκείνος πιστεύει ότι είχε δίκιο που τα έκανε. Έτσι λοιπόν θεωρεί ότι όλα αυτά είναι δικαίωμα του.

Αυτή και μόνο αυτή είναι η ιστορία της κακοποίησης, από την μια άκρη της Γης ως την άλλη. Να σπάσουμε την σιωπή. Ο καθένας κι η καθεμία εκεί που βρίσκεται, να καταγγείλει κάθε μορφή κακοποίησης και να στηρίξει τους κακοποιημένους. Όλοι μαζί, να κάνουμε κουρέλια το πέπλο του τρόμου.

(Melusine)