Ο ΜΟΝΟΛΟΟΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (της Σιμόν ντε Μπωβουάρ)

Απο το βιβλίο του 1967 "ο μονόλογος μιάς γυναίκας", (μία από την τρεις νουβέλες του γαλλικού La femme rompue), έναν πραγματικό χείμαρρο αισθημάτων, γραμμένο χωρίς σημεία στίξεως, είναι το παρακάτω απόσπασμα:

"Ήμουν σωστή αγνή αδέκαστη. Από τότε που ήμουν μικρή το είχα μέσα στο αίμα μου: να μην κάνω λαδιές. Το φέρνω στο νου μου εκείνο το αστείο κοριτσάκι με το τσαλακωμένο του φουστανάκι η μαμά δεν με φρόντιζε καθόλου την κυράτσα που ψιθύριζε: "Λοιπόν, τον αγαπάνε τον μικρό τους αδερφό; "Κι εγώ με στόμφο "Εγώ τον αντιπαθώ". Η παγωνιά, τα μάτια της μαμάς. Το να ζηλεύω ήταν φυσικό όλα τα βιβλία το λένε. Το παράδοξο αυτό που με ευχαριστεί είναι ότι το δέχτηκα. Ούτε υποχώρηση, ούτε θέατρο: ξαναμπάινω στο πετσί εκείνης της μικρούλας γυναίκας. Είμαι ειλικρινής είμαι αληθινή δεν παίζω παιγνίδι. Γι αυτό μου κρατάνε κακία δεν τους αρέσει να βλέπουν καθαρά μέσα τους εχουν την απαίτηση να πιστεύεις τα ωραία λόγια τους ή τοουλάχιστον να κάνεις πως τα πιστεύεις. 

Να και μια από τις πολλές τους υποκρισίες, τα ποδοβολητά στην σκάλα  τα γέλια τα επιφωνήματα θαυμασμού. Τι νόημα έχει να ξεφαντώνεις μια ορισμένη μέρα και ώρα μόνο και μόνο γιατί αλλάζει ο χρόνος; Ανέκαθεν το θεωρούσα βλακώδες αυτό. Θα 'πρεπε να τη διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου. Τόσες γυναίκες το έχουν κάνει τα βιβλία τους τυπώνονται όλοι μιλάνε γι αυτές κι εκείνες καμαρώνουν και το δικό μου βιβλίο θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από τις μαλακίες τους: υπέφερα μπάφιασα έζησα όμως χωρίς ψέμματα κι υποκρισία. Και τι δεν θα μου έσερναν όταν θα έβλεπαν το όνομά μου και την φωτογραφία μου στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων κι όλος ο κόσμος θα μάθαινε την αλήθεια. Ένα σωρό άντρες θα σέρνονταν στα πόδια μου είναι τόσο σνομπ είναι ικανοί να πέσουν και στα πόδια της μεγαλύτερης ασχημομούρας αρκεί να έχιε φήμη. Μπορεί και να έβρισκα κανέναν που α μπορούσε να με αγαπήσει. 

Ο πατέρας μου μ' αγαπούσε. Κανένας άλλος. Όλα ξεκίνησαν από κει. Ο Αλμπέρ το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώ ςνα φύγει ή μουν τρελά ερωτευμένη μαζί του φτωχή τρελή. Πόσα άντεξα πόσα υπέφερα έτσι νέα κι αγνή καθώς ήμουν! Έτσι κάνεις αναγκαστικά βλακείες -μήπως ήταν ένα καλοστημένο χτύπημα που αποδεικνύει ότι δεν γνώριζε τον Ολιβιέ; Μια απαίσια μηχανή που εμένα με έκανε κουρέλι; 

Το περίμενα χοροπηδάν πάνω από το κεφάλι μου. Πάει δεν πρόκειται να κοιμηθώ αύριο θα είμαι πτώμα θα πρέπει να ντοπαριστώ για να συναντήσω τον Τριστάν και θα την πατήσω. Δε πρέπει όμως! Καθάρματα! Δεν ε΄χω τίποτα άλλο στην ζωή από τον ύπνο. Τα καθάρματα. Έχουν το δικαίωμα να με ποδοπατούν το εκμεταλλεύονται "Η σπαστικιά από κάτω δεν μπορεί να βάλει τις φωνές είναι Πρωτοχρονιά". Γελάστε γελάστε θα βρω τρόπο να σας την φέρω η σπαστικιά θα σας την σπάσει δεν επέτρεψα ποτέ σ κανέναν να με ποδοπατήσει. Ο Αλμπέρ γινόνταν έξαλλος "Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις σκηνές!" Σωστά! Χόρευαν με την Νίνα σφιχταγκαλιασμένοι εκείνη πρότεινε τα μεγάλα στήθια της βρωμούσε αρώματα ένιωθες όμως από κάτω μια μπόχα τσίκνας κι εκείνος να ερεθίζεται και να τρίβεται σαν τράγος πάνω της. Σκηνές ναι έχω κάνει στην ζωή μου. Έμεινα το μικρό θηλυκό που κάποτε είχε αποκριθεί "Τον αντιπαθώ" ειλικρινής, άφοβη, ακέραιη. "

(μεταφορά κειμένου και φωτογραφία εξωφύλλου Melusine)