ΕΝΤΟΥΑΡΤ ΧΟΠΕΡ, ο ζωγράφος των μοναχικών ανθρώπων.

 Ο Έντουαρντ Χόπερ είναι αμερικανός ζωγράφος που γεννήθηκε το 1882 στο παραθαλάσσιο χωριό Νάιακ της Νέας Υόρκης και πέθανε το 1967 στο Γκρήνουιτς Βίλατζ. Ηταν παντρεμένος με την ζωγράφο Τζόζεφιν Ντίβιζον που υπήρξε η μούσα του κι ήταν εκείνη που χάρισε μεγάλο μέρος των έργων του στο μουσείο Γουίτνεη του Μανχάταν. 

Ξεκίνησε την ζωή του ως εικονογράφος, ωστόσο από τα 19 έως τα 24 σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης. Ταξίδεψε 3 φορές στην Ευρώπη και γνώρισε από κοντά την πρωτοπορία της ζωγραφικής, όμως δεν εντυπωσιάστηκε καθόλου και συνέχισε να δουλεύει στην εικονογράφηση. Δεν ασχολήθηκε με την ζωγραφική αποκλειστικά παρά το 1924, δηλαδή όταν ήταν ήδη 42 ετών και ανακάλυψε τι ακριβώς ήθελε να πει στον κόσμο. Τότε έφτιαξε τον πρώτο του πίνακα "Το μοντέλο που διαβάζει", το οποίο βρίσκεται απόλυτα στο πνεύμα του νεορεαλισμού που χαρακτηρίζει όλα του τα έργα, αλλά κυρίως σε αυτό που ονομάστηκε αργότερα Hopper-esque style: την ευγενική απεικόνιση της μοναξιάς της μεγαλούπολης.

Ναι, ο Έντουαρντ Χοπερ είναι ο ζωγράφος στα εργα του οποίου πολλοί άνθρωποι των μεγαλουπόλεων αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Οι πίνακες του μοιάζουν με φωτογραφίες της πόλης, άλλες φορές σε σχεδόν εξωτερικούς χώρους την νύχτα, π.χ. σε φάστ φουντ, σε σταθμούς τραίνων, σε βενζινάδικα, σε βαγόνια τρένου. Οι πρωταγωνιστές είναι λίγοι, ξένοι μεταξύ τους, δεν μιλάνε με κανέναν, και κοιτώντας τους μπορούμε να φτιάξουμε ιστορίες με το μυαλό μας για το τι συνέβη στον καθένα. Δεν είναι άσχετοι με την πόλη, ωστόσο φαίνονται σαν αποκλεισμένοι τρόπον τινα από όλους, ο καθένας σε ένα μικρό προσωπικό νησάκι ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Τα δωμάτια του Χόπερ είναι επίσης αφήγηση ιστοριών μοναξιάς, σχέσεων οι οποίες δεν καταφεράν να καλύψουν όλα τα κενά της ψυχής των ηρώων: ένα ζευγάρι στο κρεβάτι ενός μοτέλ με την γυναίκα να έχει γυρισμένη την πλάτη της στον άντρα, ή ένας άντρας που διαβάζει την εφημερίδα του ενώ η γυναίκα παίζει δυο νότες με ένα δάκτυλο στο πιάνο, ή ένας άντρας που καπνίζει μπροστά στο παράθυρο καθώς η γυναίκα διαβάζει το βιβλίο του χωρίς  να του δίνει σημασία. Τα ανοιχτά τοπία του Χόπερ κι αυτα είναι αφηγήσεις αποξένωσης, οι άνθρωποι στέκονται στην άκρη στο παράθυρο, μετέωροι ανάμεσα στο έξω και το μέσα. Καμια φορά απουσιάζουν τελείως, μια κουρτίνα που ανεμίζει σε μια πόρτα μας δείχνει πως κάποιος ήταν εκεί, που είναι πια απών.

Τα έργα του Έντουαρντ Χόπερ είναι μελαγχολικά, αλλά δεν ξυπνούν μελαγχολία στους θεατές, αντιθέτως χρησιμεύουν σαν ψυχοθεραπεία, ανακουφίζουν. Μας διαβεβαιώνουν ότι η μοναξιά είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση, η μερική τουλάχιστον αποτυχία των σχέσεων είναι αναπόφευκτη, είμαστε όλοι καταδικασμένοι να ζούμε με λιγότερα από όσα ονειρευτήκαμε κι αυτό δεν πειράζει: έτσι είναι η ζωή. 

(Γι αυτήν την ανάρτηση ζωγραφικής, διάλεξα ένα βίντεο που συνδυάζει την μουσική του closing time του Tom Waits, με τους πίνακες του Εντουαρντ Χοπερ. Νομίζω ότι είναι ο τελειότερος δυνατός συνδυασμός. Δείτε το και κρίνετε)