Οι πλαστικές που δεν έχουν τελειωμό.

Την πρώτη φορά που είδα φωτογραφία της Κίμ Καρντάσιαν, δηλαδή πριν από 3 χρόνια, γέλασα. Νόμισα πως κάποιος μισογύνης έπαιζε με το φωτοσόπ κι έφτιαξε μια γυναίκα σαν αυτές που υπήρχαν στις γελοιογραφίες της δεκαετίας του 50, με την απειροελάχιστη μεσούλα, τα τεράστια οπίσθια και στήθη. Είπα μέσα μου "τι είναι αυτό το πράγμα με το φωτοσόπ, ό,τι παλαβομάρα θες βλέπεις". 

Την δεύτερη φορά που την είδα, ήταν σε ένα άρθρο σχετικό με τις πλαστικές και κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα ήταν το σώμα που δημιούργησε με δική της πρωτοβουλία. Σκέφτηκα πως ένας θεός ξέρει τι προβλήματα έχει για να δίνει λεφτά και να περνάει ατέλειωτους πόνους, ώστε να καταντήσει τόσο γελοία. Δεν έδωσα πάντως σημασία, και πάλι, γιατί φαντάστηκα ότι θα είναι σπάνια περίπτωση προβληματικού ανθρώπου. 

Τώρα, δυστυχώς, δεν γελάω πια. Ανησυχώ. Το προηγούμενο καλοκαίρι σε κάθε διαφήμιση μαγιό που είδα, με φωτοσόπ ή χωρίς (δεν το ξεχωρίζω) το μοντέλο έμοιαζε στην Κίμ Καρντάσιαν. Εγινε μόδα αυτό το ψεύτικο σώμα, το εξωπραγματικό,  που είναι αδύνατο να το έχει άνθρωπος εκ φύσεως και που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υπερτονίζει τα δυο φετιχ σεξουαλικότητας, το στήθος και τον πισινό. Η μίμηση της Καρντάσιαν έχει φτάσει σε τέτοια παράνοια, που αυτές που την μιμούνται βρίσκονται σε έναν άτυπο διαγωνισμό ποια θα την ξεπεράσει, με αποτέλεσμα πλαστικές που δεν πάνε καλά, που δεν σου επιτρέπουν επί 6 μήνες να καθίσεις να καθίσεις στην καρέκλα, ( https://nypost.com/2020/05/18/instagram-model-shilpa-sethi-details-botched-butt-lift/), μαζικές μηνύσεις σε πλαστικούς χειρουργούς για κακοποίηση του σώματός των πελατισσών (https://nypost.com/2019/01/19/officials-yank-license-of-plastic-surgeon-accused-of-botched-butt-lifts/) κλπ. Τελευταίο περιστατικό είναι ο θάνατος της διάσημης στο Instagram Jocelyn Cano, από επιπλοκές κατά την πλαστική προσθετική λίπους τσα οπίσθια. Η Jocelyn με τα 12.000.000 ακόλουθους εξαιτίας των μεγάλων της οπισθίων, είναι νεκρή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη των αποτυχημένων επιλογών της Jocelyn, ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη ήττα από όλες στην ζωή, γιατί είναι μη αναστρέψιμος.

Κατά την γνώμη μου μέρος της ευθύνης για το φαινόμενο των μιμητών της Κιμ Καρντάσιαν και οπωσδήποτε της μαζικής αποδοχής της ίδιας της Καρντάσιαν, πέφτει στον φεμινιστικό κίνημα. Αυτό το μάντρα "ο καθένας κάνει ό,τι θέλει με το σώμα του κι είναι δυνατόν να προσπαθήσεις να φτιάξεις τούρμπο στήθος κι εξακύλινδρο πισινό, και παρόλα αυτά να είσαι φεμινίστρια" είναι απόλυτο παραμύθι. Δεν μπορείς να ταιριάξεις τα πάντα, με τα πάντα. 

Φυσικά το ότι είναι παραμύθι είναι δευτερεύον, το πρωτεύον είναι ότι συνιστά επικίνδυνη τακτική ζωής. Η δουλειά του φεμινιστικού κινήματος είναι να μεριμνά για την ασφάλεια των γυναικών, γενικώς, αυτών που είναι φεμινίστριες κι εκείνων που δεν είναι. Γι αυτό πρέπει να ενθαρρύνει τις γυναίκες να αποδέχονται αυτό το σώμα που έχουν, να ψάχνουν να βρούν το αίτιο που κρύβεται στην ψυχή τους πίσω από τις προσπάθειες τεχνητής μεταμόρφωσης, ώστε να το αναλύσουν μόνες τους και να το εξουδετερώσουν. Το φεμινιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια, αντιθέτως, με τη έλλειψη κριτικής σε όλα αυτά τα φαινόμενα αγορασμένης δια του χρήματος και των πλαστικών χειρουργών ομορφιάς,  δίνει μια σπρωξιά στις ανασφαλείς, και τις ωθεί  σε ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες αυτοσυμμόρφωσης σε όποιο πρότυπο ομορφιάς στηρίζει κάθε στιγμή η Πατριαρχία. Η ζωή δεν μπορεί να βγει πέρα όταν τρέχεις να προλάβεις το τραίνο της άριστης εικόνας. Ο αγώνας να γίνεις όλο και πιο όμορφη, όλο και πιο τέλεια, ή να μείνεις νέα για πάντα, απλούστατα, δεν έχει τελειωμό.  

Αν τυχόν νομίζετε ότι έχετε στο πρόσωπο ή το σώμα σας χαρακτηριστικά "απαίσια" που χρειάζονται πλαστικό χειρουργό, ξανασκεφτείτε το καλύτερα. Είναι 100% σίγουρο ότι τα όμορφα  πράγματα πάνω σας είναι περισσότερα. 

Αρθρο εδώ