Ζωή χωρίς Τέχνες.

 

Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που άρχισε η Πανδημία και τα μέτρα γι αυτήν. Τα μέτρα που περιορίζονται στο "μείνετε όλοι μαντρωμένοι". Ζούμε απίστευτες καταστάσεις αγριότητας: ανεργία, φτωχοποίηση, διαδικτυακή εκπαίδευση στην οποία δεν έχουν πρόσβαση ένας σωρός άνθρωποι, πολύ χαμηλό επίπεδο στις διαπροσωπικές μας επαφές (έχω να δω την μάνα μου δυό μήνες), καταστολή παντού και παρόλα αυτά, νεκροί που όλο και αυξάνουν αριθμητικά. 

Προσωπικώς κατηγορώ την κυβέρνηση για όλα. Μου φαίνεται σαν να υπάρχει ένα σχέδιο τρομοκράτησης κι αποκτήνωσής μας, μια οργανωμένη προσπάθεια να πέσουμε στην μανιο-κατάθλιψη και στους παρανοϊκούς φόβους που ήδη τους βλέπω (κατεβαίνω στον δρόμο να καπνίσω κι οι μισοί περαστικοί με κοιτάνε με μίσος επειδή καπνίζω χωρίς μάσκα). Από όλα τα άτομα της κυβέρνησης όμως, πιο πολύ κατηγορώ την υπουργό Πολιτισμού. 

Δεν πρέπει να υπηρέτησε ποτέ και πουθενά άνθρωπος πιο άσχετος με τον Πολιτισμό και τα Γράμματα. Επί βασιλείας της είδαμε τις Μυκήνες να καίγονται και την Ακρόπολη να πλημμυρίζει -ποιός θα μας τό 'λεγε και θα τον πιστεύαμε πριν 10 χρόνια! Δεν ενδιαφέρεται αν ζούν κι αν πεθαίνουν οι ηθοποιοί, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι χορευτές, όλοι οι άνθρωποι των Τεχνών. Οι καλλιτέχνες από την μεριά τους κάνουν ό,τι μπορούν για να μας προσφέρουν λίγα ψίχουλα ομορφιάς, οργανώνουν ας πούμε διαδικτυακές συναυλίες, όμως αυτό έχει περιορισμένες δυνατότητες και δεν επιτρέπει αυτό το όμορφο συναίσθημα, το ζωντανό ρεύμα ενέργειας που κυλάει από τον καλλιτέχνη προς το κοινό κι αντίστροφα. Πού θα είμαστε χωρίς τις Τέχνες όλοι μας; Χωρίς πίνακες, χωρίς μουσική, χωρίς θέατρο, χωρίς ταινίες, χωρίς ομορφιά και προβληματισμό, χωρίς τα μάτια των καλλιτεχνών που μας ξαναδείχνουν τον κόσμο από την αρχή από καινούργια σκοπιά; Ποιοί θα είμαστε χωρίς όλα αυτά; 

Πίθηκοι πάνω στα δένδρα θα είμαστε, όχι άνθρωποι μέσα σε κοινωνίες. Είναι οι τέχνες αυτές που μας εξημερώνουν κι από βάρβαρους κι άπληστους κι εγωιστές που γεννιόμαστε, μας μετατρέπουν σε ευαίσθητους, λεπτούς, με ενσυναίσθηση. Είναι η Τέχνη αυτή που άλλοτε μας παρηγορεί, άλλοτε μας δίνει κουράγιο, μερικές φορές μας φέρνει στον ίσιο δρόμο, συχνά μας βοηθάει να θυμηθούμε αυτα που έχουμε ξεχάσει ή να αποτυπώσουμε για πάντα μια στιγμή ώστε να μην την ξεχάσουμε, καμια φορά βοηθάει να βγούμε προσωρινά από τα προβλήματα μας και να ανασάνουμε λίγο ανέμελα και βέβαια είναι η Τέχνη που μας επιτρέπει να γιορτάζουμε τις μεγάλες προσωπικές μας ή συλλογικές στιγμές.

Τώρα λοιπόν εν μέσω Πανδημίας, χάρη στην απερίσκεπτη κυβερνητική τακτική του αποκλεισμού κατ' οίκον όλων μας,  δεν έχουμε καμιά ευκαιρία να γευτούμε λίγη τέχνη, κάτι που πιο πριν κάναμε ακόμα κι οι φτωχότεροι μεταξύ ημών (αφού υπάρχουν τόσα δωρεάν φεστιβάλ, εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, προβολές ταινιών, βραδιές χορού). Το κάναμε και βγαίναμε πλούσιοι σε συναισθήματα και καινούργιες σκέψεις, μερικές φορές με το στήθος γεμάτο χαρά και χιλιάδες χρώματα στο κεφάλι μας. Νομίζω πως η έλλειψη της επαφής με τις Τέχνες είναι ένας σημαντικός λόγος που όλοι μαζί βυθιζόμαστε στην απελπισία, όλο και περισσότερο. 

Εδώ στα Πολιτικά ημερολόγια λέμε όχι στην μαυρίλα. Δεν θα σταματήσουμε τα κείμενα φεμινιστικού χαρακτήρα ή πολιτικού σχολιασμού, γιατί κι εμείς οι διαχειριστές της σελίδας είμαστε πολιτικά όντα και ζούμε μέσα στον κόσμο, όχι ως ερημίτες στα βουνά. Ομως θα τα εναλλάσσουμε με αναρτήσεις Τέχνης, για να προσθέσουμε λίγη ομορφιά, ή -αν θέλετε- μια σταγόνα ελπίδας σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό απαισιοδοξίας που περιβάλλει όλους μας. 

Ελπίζουμε να βρείτε τις αναρτήσεις αυτές ενδιαφέρουσες.