Τι βλέπουμε στον καθρέφτη;

Εχθές σήκωσα απότομα έναν κουβά και με πόνεσε η μέση μου, πράγμα που συνεχίστηκε όλη την νύχτα, έως και την ώρα που ξύπνησα σήμερα το πρωί. Πάω στην ντουλάπα λοιπόν και ψάχνω  κάτι να φορέσω που να είναι ιδιαιτέρως ζεστό, με ψηλή μέση κλπ, για να με προστατέψει. Βλέπω ένα παντελόνι που το αγόρασα πριν χρόνια για μέσα στο σπίτι όταν δεν έφταναν τα λεφτά για σωστή θέρμανση, και το οποίο είναι τρομερά κακόγουστο (καφέ σκούρο και τιγρέ), αλλά από μέσα έχει γούνα. Δεν το έχω φορέσει ποτέ, τόσο χάλια μου φάνηκε αφού το αγόρασα και το πήγα στο σπίτι. Ωστόσο σήμερα το πρωί λέω "εδώ είμαστε, θα το βάλω να είναι η μέση μου ζεστά"

Το φοράω, κοιτάω στον καθρέφτη, τι να δω; Το παντελόνι έχει μετατραπεί σε κολάν στα χρόνια που πέρασαν, μια που εγώ έφαγα και πάχυνα, κι εκτός από κακόγουστο, είναι τώρα και κακάσχημο πάνω μου: τα ψωμάκια φαίνονται άλλα τόσα, στο γόνατο δεν διακρίνεται πουθενά κόκκαλο, μέχρι ο αστράγαλός μου που ΄χει μόνο οστά φαίνεται παχουλός κλπ. Ναι, είναι μαύρο χάλι, αλλά η μέση με πονάει, γι αυτό κάνω την ανάγκη φιλοτιμία, κοτσάρω από πάνω ένα μπουφάν σχεδόν ως το γόνατο και πηγαίνω στο γραφείο μου.

Στο ασανσέρ του γραφείου που έχει ολόγυρα καθρέφτες, με ξαναβλέπω. Πώς είμαι έτσι Παναγία μου; Αποφασίζω να φοράω το μπουφάν κάθε φορά που περπατάω στο κτήριο. Πάω στο φωτοτυπικό, φοράω το μπουφάν. Πάω στην τουαλέτα, φοράω το μπουφάν. Με φωνάζει ο Διευθυντής,  φοράω το μπουφάν. Κάθε φορά που βγαίνω για να καπνίσω, παρατηρώ μέσα στο ασανσέρ όλο και καλύτερα πώς είναι πάνω μου το παντελόνι. Πρέπει να κάνω δίαιτα, σιγουράκι. Δηλαδή, έπρεπε να την είχα ξεκινήσει πριν μήνες, αλλά δεν βαριέσαι, θα την ξεκινήσω σήμερα.  Στις 11.30 που ψωνίζω για να φάω, με πόνο ψυχής, αντί για τυρόπιτα αγοράζω γιαούρτι με % λιπαρά και στέβια αντί ζάχαρη. Ανεβαίνω πάλι στο γραφείο, κρεμάω το μπουφάν μου στον καλόγηρο, το πουλόβερ σηκώνεται, έχω μια τίγρη τσίτα γύρω από τον κώλο μου και... ακούω ένα συνάδερφο πίσω μου να λέει

- Καλέ τι ωραία που είσαι σήμερα, φτού σου να μην σε ματιάσω.  

- Σ' ευχαριστώ, του απαντάω. 

- Το παντελόνι αυτό είναι απίθανο, να το φοράς πιο πολύ, μου λέει 

- Έγινε, του κάνω. 

Εννοείται ότι δεν επικοινωνούμε με τον συνάδερφο, εγώ κι εκείνος βλέπουμε άλλο πράγμα. "Το παντελόνι" εκείνος, "το κολάν" εγώ. "Τι ωραία που είσαι σήμερα" εκείνος, "πώς είμαι έτσι Παναγία μου;" εγώ.  "Φτού σου να μην σε ματιάσω" εκείνος, "θα ξεκινήσω δίαιτα σήμερα" εγώ.

Εντάξει, δεν βγάζω άκρη. Οσο κι αν αποκλίνουν τα στάνταρ της ομορφιάς από άνθρωπο σε άνθρωπο, θα έπρεπε κάπου στην μέση να συναντιούνται οι γνώμες μας. Μπορείτε να μου πείτε πώς δημιουργείται τόση απόσταση ανάμεσα σε αυτό που βλέπουμε εμείς στον καθρέφτη μας, κι αυτό που βλέπουν οι άλλοι πάνω μας;