Η μπότα στο πρόσωπο.

Όταν ήμουν μικρή υπήρχε ένα τραγούδι δημοφιλές, που το τραγουδούσε πολύς κόσμος, που στις μεγάλες συναυλίες υπήρχε πάντα, που το είχε γράψει ένας διάσημος ποιητής -ο Ναζίμ Χικμέτ- και ... που δεν το καταλάβαινα καθόλου. Έλεγα "μα, τι λεει ο χαζός, πώς μπορεί κάποιον να τον εμποδίζουν να βαδίζει;".

Γιατί, ναι, αυτό έλεγε το τραγούδι. Μιλούσε για κάποιον που δεν κοιτούσε τα άστρα τα πολύ λαμπερά και μακρινά, και μάλιστα, τους έβγαζε την γλώσσα του. Γιατί; Διότι πιο παράξενο και μυστηριακό από όλα του φαινόταν πως έπιασαν κάποιον στην Καλκούτα και του απαγόρευσαν να βαδίζει. 

Είναι δυνατόν το βάδισμα να γίνει πράξη επαναστατική, τόσο που την απεχθάνεται το καθεστώς; 

Ναι, είναι. 

Το βάδισμα του Μαχάτμα Γκάντι το 1930 σε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως "πορεία του αλατιού", ήταν μια πράξη πολύ απλή και πλήρως επαναστατική. Ο Γκάντι, με αφορμή την αύξηση του φόρου στο αλάτι που επέβαλαν οι Αγγλοι αποικιοκράτες της Ινδίας, αποφάσισε να βαδίσει 300 χιλιόμετρα ως την θάλασσα και να μαζέψει αλάτι με τα χέρια του, για να μην το αγοράζει και το πληρώνει στους Άγγλους δυνάστες. Αυτό το περπάτημα το ξεκίνησε μόνος του και το τελείωσε σε μια λαοθάλασσα ακολούθων, που πολλοί από αυτούς λιποθυμούσαν από την εξάντληση στον δρόμο, ΟΜΩΣ καινούργιοι έπαιρναν την θέση τους. Τέλος εποχής για τους Αγγλους στην Ινδία. 

Ο Ναζίμ Χικμέτ ενδέχεται να έχει γράψει το τραγούδι "Μικρόκοσμος" γι αυτή την πράξη του Γκάντι, αν και δεν το έχω διαβάσει πουθενά. Ομως, όπως είπα, όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα ήταν δυνατόν να βρεθώ εγώ στην θέση αυτού που το εμποδίζουν να βαδίσει, αυτά συμβαίνουν στις οπισθοδρομικές Ινδίες, ή αλλιώς στην Χούντα της Χιλής και της Αργεντινής. Δεν μπορούσα, μέχρι που ήρθε εδώ στην Ελλάδα η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 21.00- 5.30 σε όλη την χώρα, σε όλα τα μέρη, και στα μικρά χωριά, για όλο το τριήμερο του εορτασμού του Πολυτεχνείου. Ξαφνικά κατάλαβα γιατί το πιο εξωφρενικό κι ασύλληπτο για το μυαλό είναι να σου απαγορεύουν να βαδίζεις. Δεν βγάζει νόημα. Γι αυτό. Όπως κα να το σκεφτείς, όσο κι αν πιστεύεις ότι υπάρχει κορονοϊός, ό,τι κι αν λένε, δεν βγάζει νόημα η απαγόρευση κυκλοφορίας.

Είναι αδύνατο να κινδυνεύουν οι άνθρωποι που περπατάνε στον δρόμο πιο πολύ από αυτούς στο λεωφορείο που ακουμπάνε στήθος με στήθος και οπίσθια με οπίσθια.  Αποκλείεται να κινδυνεύει από εμένα που βαδίζω αυτός που θα με προσπεράσει, όσο κινδυνεύει από εμένα αυτός που έχει το σαγόνι του στα μαλλιά μου. Κι όμως, μου επιτρέπεται να μπω στο λεωφορείο όλες τις ώρες της μέρας, και να εισπνέει ο άντρας που είναι μπροστά μου και ψηλότερος, την εκπνοή την δικιά μου. Ό,τι μικρόβιο/ιό έχω που μεταδίδεται με τον αέρα, θα το κολλήσει. 

Την κυβέρνηση δεν την νοιάζει η υγεία μας και η ασφάλειά μας, αυτή είναι η γνώμη μου. Τι την νοιάζει; Να επιβάλλει την απαγόρευση. Η μπότα στο πρόσωπο. Να την καταλάβουμε. Να βεβαιωθούμε ότι είναι εξασφαλισμένη και δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Να σκάσουμε, να το αποδεχθούμε και να ζήσουμε σαν δούλοι. 

Είναι στο χέρι μας να μην ζήσουμε με μια μπότα στο πρόσωπο. Είμαστε περισσότεροι.