ΧΑΜΕΝΕΣ, ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ

Στις αντρικές αφηγήσεις περιστατικών για εντελώς άγνωστες γυναίκες, υπάρχουν δυο σενάρια με τα οποία οι γυναίκες αποτυγχάνουν να είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι:

1) τη μέρα είναι όλες σκύλες, κακιασμένες, παραλογές, αγενέστατες, κλπ (π.χ. οι πωλήτριες, οι υπάλληλοι της εφορίας, οι επιβάτισσες του μετρό)

2) την νύχτα είναι όλες πουτάνες.

Αυτή εδώ η αφήγηση είναι ένα πολύ καλό παράδειγμά μυθοπλασίας που διαπομπεύει πλήρως την γυναίκα, ψυχοπονιάρικα όμως και καλλιτεχνικά. Ναι, υπάρχει πολύς μισογυνισμός γύρω μας για τα καημένα τα αρνάκια που έχασαν τον δρομο τους. Πάμε να τον δούμε. 

Το περιστατικό  αν το περιγράψουμε δημοσιογραφικά είναι το εξής: 3,45 την νύχτα σταματάει σε φαγάδικο, αμάξι με γυναίκα και άντρα, βγαίνει η γυναίκα, μια όμορφη ξανθιά με μίνι φόρεμα, κι αγοράζει φαγητό για τον άστεγο που κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Το αφήνει, φεύγει, σηκώνεται ο άστεγος και πετάει το φαγητό στα σκουπίδια. Τέλος περιστατικού.

Δεν ξέρομε τίποτα για την γυναίκα, όμως ο άντρας αφηγητής δίνει τον τόνο στην τρίτη γραμμή (1η φωτό). Ρωτάει τον σερβιτόρο "τραγουδίστρια;" κι εκείνος επειδή είναι η Πυθία απαντάει "όχι, βιζιτού". 

Μισό λεπτό. Καταρχάς γιατί ρωτάς τι δουλειά κάνει η γυναίκα, τι ρόλο παίζει αυτό; Δεν φτάνει που είναι καλός άνθρωπος; Κι ο άλλος γιατί λέει "βιζιτού" και δεν λέει ας πούμε "καλή χριστιανή" που είναι πολύ πιο πιθανό; Πώς βγήκε το συμπερασμα της βιζιτούς; Από τα ρούχα; Φοράει ο,τι φοράει το 90% των γυναικών που διασκεδάζουν σε κλαμπ και μπουζούκια, μίνι. Δεν φταιει το μίνι αλλά το ότι είναι όμορφη; Βεβαίως οι βιζιτούδες είναι όμορφες, όμως αποτελούν ένα πολυ μικρο ποσοστό των όμορφων γυναικών στην Αθήνα, οι πιο πολλές δεν είναι βιζιτούδες παρά το ότι είναι όμορφες. Δεν φταίει ούτε αυτό, αλλά φταίει ότι ηταν μαζι με έναν κοντύτερο από αυτήν άντρα, άρα πιο άσχημο, άρα πελάτη; Πάτε καλά; Δηλαδή αποκλείεται ο κοντότερος γκόμενος ή συζυγος, όπως κι αποκλείεται η έξοδος με συναδέρφους, με ξαδέρφια, με άτομα της ίδιας πολιτικής παράταξης κλπ; Βέβαια ξέρω, το είπε ο σερβιτόρος που - ξέρω λέμε, ξέρω- εχει μαντικες ικανότητες. Γιατί να καθόμαστε τώρα και να χαλάμε μια ωραία αφήγηση με την λογική;

Ο σωστός μυθοπλάστης όπως ο αφηγητής μας, είναι απόγονος του Αισχύλου και των άλλων τραγικών, για αυτό σύντομα εισάγει στοιχεία τραγωδίας στην αφήγηση του, όπως βλέπουμε στην δεύτερη φωτό-απόσπασμα. Η γυναίκα άφηνε την σακούλα δίπλα στους άστεγους διότι βρίσκεται σε πλάνη οπως εικάζει ο αφηγητής, εκείνη "πιστεύει πως νιώθει συμπόνια" όμως ο μυθοπλάστης μας που είναι και ψυχολόγος διαβλέπει πως "μάλλον θέλει να ξορκίσει τον φόβο της πως μια μέρα μπορεί να γίνει άστεγη". Συγνώμη, γιατί τόσο δράμα; Είναι μια κανονική γυναίκα με την συνηθισμένη ανθρωπιά, που δεν εξαντλεί όλα τα χρήματα της για τον εαυτό της, αλλά δίνει και στους άστεγους. Τόσοι και τόσοι άστεγοι επιβιώνουν χάρη στα χρήματα που δίνουν φιλανθρωπικά οι συνάνθρωποι τους, κυρίως την μέρα. Τι έχει διαφορετικό στις πράξεις της ετούτη η όμορφη ξανθιά απο την άσχημη μελαχρινή που θα πάρει τυρόπιτα στον άστεγο το πρωί; Ποιους φόβους και μεταφυσικά, ποιος σκέφτεται ότι μπορεί να γίνει άστεγος; Ναι, μπορεί, αλλά ποιος το σκέφτεται; Και τι σημαίνει "πιστεύει ότι νιώθει συμπόνια"; Άμα νιώθει συμπόνια, νιώθει συμπόνια. Δεν ξέρουμε και τι νιώθουμε τώρα, π.χ. αηδία που διαβάζουμε παπατζες; Ώρα είναι να το ακούσουμε κι αυτό.

Στην τρίτη φωτογραφία -αποσπασμα αφήγησης έχουμε κρεσεντο ηθικολογιας, ο άστεγος παίρνει την σακούλα και την πετάει στα σκουπίδια και "ίσως νιώθει χορτατος διότι μόλις αρνήθηκε μια μερίδα φαγητό από μία πουτ@να, πιθανόν διότι έχει την ψευδαίσθηση οτι απόφαση αυτή μπορεί να αποτελέσει ηθικό ανάχωμα...". Φτιάχνει ο άστεγος ηθικό ανάχωμα στο κεφάλι του όταν αρνείται το φαγητό που προσφέρει η πουτ@να; Οχι. Δεν κάθεται ο άστεγος να εξετάσει την ηθική αυτών που του δίνουν λεφτά ή τυρόπιτες, αλίμονο, δεν θα έπαιρνε λεφτά από κανέναν - γιατί από ηθική, είμαστε όλοι για τα πανηγύρια ο καθένας στον τομέα του, εντάξει; Τότε γιατί πέταξε το φαγητό; Δεν θέλει φαντασία, γιατί το έχει χάσει το μυαλό του κύριε μου, για αυτό. Τι να σου κάνει το μυαλό; πόσο να αντέξει όταν κοιμάσαι στον δρόμο; Θα αντέξει ένα χρόνο; Δύο χρόνια; Μετά, τέλος.

Ορίστε λοιπόν που η καλή πράξη της άγνωστης γυναίκας, μια πράξη αγάπης προς τον συνάνθρωπο, μετατρέπεται σε έναν αρχαιοελληνικό οδυρμο για την χαμένη ψυχή της βιζιτούς - μιας ακόμα που έχασε τον προσανατολισμό της κι αποτυγχάνει ως γυναίκα.

Τι τα θέλετε κυρίες και κύριοι, όποιος θέλει να βρίσει τις γυναίκες, θα βρει τον τρόπο να το κάνει.