ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Τι γνώμη έχετε για το σχολείο; Πιστεύετε πως τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν στο σχολείο σε κάθε περίπτωση, δηλαδή με οποιαδήποτε θυσία των γονιών, αλλά και ακόμα εάν τα ίδια δεν θέλουν; Το ζήτημα είναι κάπως πολύπλοκο, μπορούμε άραγε να αρνηθούμε σε ένα ανήλικο άτομο το δικαίωμα να αποφασίζει για τον εαυτό του -θα αναρωτηθούν κάποιοι -και τι γίνεται όταν είναι οι γονείς του που δεν θέλουν να συνεχίσει τις σπουδές; Ακόμα χειρότερα, τι κάνουμε όταν έχουμε ένα παιδί που δεν θέλει και γονείς που συμφωνούν πως το σχολείο δεν του χρειάζεται;

Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε τίποτα, ο νομοθέτης αποφάσισε πριν χρόνια πως η εκπαίδευση ως και το τέλος του Γυμνασίου είναι υποχρεωτική, είτε θέλει το παιδί, είτε δεν θέλει, είτε θέλουν οι γονείς του, είτε όχι. Αυτή εδώ είναι μια ιστορία σχετική που κάθε φορά που την σκέφτομαι χαμογελάω -από ευχαρίστηση. 

 

Οταν πήγα στην Β' Γυμνασίου έγινα φίλη με την Φωτεινή Π, ένα κορίτσι που είχε μείνει στην ίδια τάξη από μαθηματικά.  Η Φωτεινή ήταν ένα πανέμορφο κοριτσάκι ξανθό και πολύ λεπτό, με αγορίστικο σώμα και πολύ ζωηρό πνεύμα. Ήταν το μεγάλο παιδί μιάς οικογένειας με 5 παιδιά, με γονείς εργάτες. Πειραχτήρι και αθυρόστομη, χωρίς να έχει καμία εμπειρία με ερωτικά και όπως έμαθα πολύ σύντομα, χωρίς την σωματική ωρίμανση που απαιτείται για ερωτικά: δεν της είχε έρθει ακόμα περίοδος. Παρολα αυτά, πνευματικώς την έψαχνε με τα ερωτικά κι έτσι, αφού συνάντησε λίγες φορές έναν γείτονά μου τον Ηλία, τα έφτιαξε μαζί του. 

Ο Ηλίας ήταν ένα πολύ σοβαρό άτομο, 21 χρονών, μεγάλο παιδί μιας οικογένειας με 7 παιδιά, ηλεκτρολόγος κι είχε τελειώσει φαντάρος. Φυσικά, δεν κοιτούσε κανένα κοριτσάκι του Γυμνασίου και μάλιστα μας μιλούσε πατρικά και μας μάλωνε, αν π.χ. μας έβλεπε να καπνίζουμε ή τίποτα παρόμοιο. Απλώς, περνούσε με το παπί του από το σχολείο σε κάποιο διάλειμμα για να δώσει μικροποσά για τυρόπιτα ή κουλούρι σε 2 αδερφάκια του που πήγαιναν στο σχολείο μας. Η Φωτεινή τον πείραζε "Να 'τος πάλι ο προστάτης αδερφός. Είσαι αδερφός ή πατέρας τους; Πες αλήθεια. Φαίνεσαι και λίγο γέρος". Μία τον πείραξε, δύο τον πείραξε, της απάντησε κι αυτός, έγινε παιγνίδι και τον Δεκέμβριο η Φωτεινή μου είπε πως έχουν δεσμό. 

Τον Μάιο, λίγο πριν τις εξετάσεις μου είπε πως ο Ηλίας θα έρθει σπίτι να την ζητήσει σε γάμο. Την ρώτησα "δηλαδή, το κάνατε;" κι η Φωτεινή μου είπε πως όχι. Μια μέρα που χαιδεύονταν και τα χάδια έφτασαν στην ευαίσθητη περιοχή, ο Ηλίας έπιασε εκεί χαμηλά και κοκάλωσε. 

"Τι γίνεται εδώ, δεν έχεις τρίχες;"

Η Φωτεινή του εξήγησε πως δεν έχει ακόμα περίοδο κι αυτός μαζεύτηκε τελείως και μάζεψε κι εκείνη, της έκλεισε το φερμουάρ του παντελονιού. Της είπε ότι από την μεριά του δεν θα ξανακάνουν τίποτα έως ότου έρθει η περίοδος και περάσει αρκετός καιρός ακόμα.  Παρόλα αυτά, ως τον Μάιο είχε αποφασίσει πως η Φωτεινή του αρέσει και θέλει να ζήσει μαζί της για πάντα, γι αυτό της έκανε πρόταση γάμου. Να μείνουν μαζί, να λένε τα δικά τους κάθε μέρα στο σπίτι κι όταν έρθει η ώρα, θα γίνει και το σεξουαλικό.

Την ρώτησα  αν τον πίστευε και μου είπε πως ναι, γιατί όχι; ο άνθρωπος ήταν πολύ πιο μαζεμένος από εκείνη. Έτσι, μόλις τελείωσαν οι εξετάσεις της Β' γυμνασίου η Φωτεινή μου είπε πως θα σταματήσει το σχολείο και τον Οκτώβριο θα παντρευτεί. Βασικά, ξαφνιάστηκα πολύ: δεν γνώριζα κανένα απολύτως άτομο της γενιάς μας που να είχε σταματήσει το σχολείο, ίσα-ίσα που οι γονείς μας σκοτώνονταν για να μάθουμε γράμματα.  Πάντως η Φωτεινή δεν βρήκε αντίρρηση από τους γονείς της, γι αυτό μου είπε ότι δεν θα μπορούσε πια να με συναντάει διότι θα περνούσε τα απογεύματα με τον αρραβωνιαστικό της διαλέγοντας έπιπλα, κουζίνες, νυφικό, μπομπονιέρες κλπ. Είπα εντάξει και πέρασα το καλοκαίρι της Β' Γυμνασίου με την νέα μου φίλη, την Δήμητρα (όπως σας έχω αφηγηθεί, κάθε μέρα Μοναστηράκι ή Ακρόπολη). 

Περνάει το καλοκαίρι, έρχεται η 21 Σεπτεμβρίου που ήταν η πρώτη μέρα των σχολείων τότε, πηγαίνω, κάνουμε τον αγιασμό, μπαίνουμε στις τάξεις, μας χαιρετίζει η φιλόλογος, το Γ3 έχει ακριβώς τα ίδια παιδιά με το περσινό Β3 και σε λίγο βγαίνει από την αίθουσα, επιστρέφει και μου λέει πως με ζητάει η Γυμνασιάρχης. Η κυρία Γυμνασιάρχης με ρωτάει αν γνωρίζω πού βρίσκεται η Φωτεινή Π. μια που είμαστε φίλες. Δεν έχει πάρει μεταγραφή για άλλο Γυμνάσιο και δεν ήρθε. Πού βρίσκεται; Της λέω πως η Φωτεινή δεν θα ξανάρθει στο σχολείο γιατί σε 2 βδομάδες ακόμα θα παντρευτεί -έχει ετοιμάσει τα πάντα για το σπίτι, έχει στείλει τα προσκλητήρια κλπ. Εγώ είμαι καλεσμένη στον γάμο. Η Γυμνασιάρχης με κοιτάει, μένει λίγο σιωπηλή με το κεφάλι κάτω και μου λέει "εντάξει, πήγαινε παιδί μου".  Αποχωρώ και θεωρώ το θέμα λήξαν.

Την επόμενη μέρα 22 Σεπτεμβρίου, ώρα 8.15, ένα λεπτά πριν αρχίσει η προσευχή κι ενώ είμαστε όλοι παραταγμένοι ανά τμήματα, ένα περιπολικό της αστυνομίας σταματάει μπροστά στα κάγκελα του σχολείου. Η πόρτα ανοίγει και βγαίνει η Φωτεινή, με τζην φούστα και μακό μπλουζάκι. Συνοδευόμενη από έναν αστυνομικό, προχωράει και κατευθύνεται στο γραφείο της κυρίας Γυμνασιάρχου. Εμείς τελειώνοντας την προσευχή κατευθυνόμαστε προς τις αίθουσες που μας ανακοίνωσαν προηγουμένως ότι θα πάρουμε τα βιβλία μας -εγώ στο αμφιθέατρο του Χημείου. Κάθομαι. Σε 5 λεπτά μπαίνει η Φωτεινή και κάθεται δίπλα μου. Μου λέει τα καθέκαστα:

Ακριβώς στις 8 η ώρα το πρωί, αφού οι γονείς της είχαν φύγει για την δουλειά και όλα της τα αδέρφια για το σχολείο, κάποιος της χτύπησε την πόρτα. Άνοιξε κι ήταν δύο αστυνομικοί που της είπαν πως έχουν  εντολή να την μεταφέρουν στο σχολείο. Η Φωτεινή δεν τρόμαξε, διαμαρτυρήθηκε κι είπε πως δεν θέλει να πάει. Τι; Με το ζόρι; Εκείνοι ήδη της εξήγησαν ότι το σχολείο έως και το τέλος της Γ' γυμνασίου είναι υποχρεωτική εκπαίδευση από τον νόμο, αλλά θα της τα εξηγήσει καλύτερα η γυμνασιάρχης. 

Η Γυμνασιάρχης επανέλαβε τα ίδια ακριβώς πιο αναλυτικά. Η Φωτεινή νευρίασε, της είπε πως παντρεύεται στις 10 Οκτωβρίου κι οι γονείς της συμφωνούν με αυτό, οπότε η Γυμνασιάρχης απάντησε:

"Οι γονείς σου δεν είναι πάνω από τον νόμο. Είμαι κι εγώ εδώ να επιβλέπω, τόσο τα παιδιά, όσο και τους γονείς των παιδιών. Αφού παντρεύεσαι στις 10 Οκτωβρίου, στις 11 θα έχουμε μια παντρεμένη μαθήτρια στα θρανία, το κατάλαβες; Και κοίτα να διαβάζεις τα μαθήματα σου για να τελειώσεις την Γ' Γυμνασίου, αλλιώς, να το ξέρεις, θα είσαι μαθήτρια Γυμνασίου κάθε χρονιά ως που να πάρω εγώ σύνταξη."

Έτσι η Φωτεινή συνέχισε το σχολείο, διάβασε πολύ για να ξεμπερδεύει και μετά ακολούθησε το κέφι της. Την ξανασυνάντησα όταν το δικό μου παιδί πήγε στο Νηπιαγωγείο, που κατά σύμπτωση πήγαινε μαζί με το δικό της. Λοιπόν η Φωτεινή που είχε κάνει ακριβώς ό,τι της κάπνιζε, που παντρεύτηκε μικρούλα, που παράτησε το σχολείο, που μετά πήγε σε σχολή κομμωτικής με χρήματα του συζύγου, που άνοιξε πρώτα ένα κομμωτήριο με χρήματα του συζύγου και μετά άλλο με δικά της, που έκανε τελικά παιδί όταν αυτή αποφάσισε, που όλα-όλα τα έκανε όπως αποφάσισε, δέκα χρόνια μετά από τα δικά της καμώματα, είχε γίνει τόσο πολύ φανατική υπέρ του σχολείου, που εκείνο το μικρούλι των 5 χρονών, το παιδάκι της, το πήγαινε σε ειδικό φροντιστήριο  να μάθει αγγλικά, βλέποντας εικόνες κι ακούγοντας ήχους. 

Το συμπέρασμα που βγαίνει από την διαγωγή της Φωτεινής σήμερα είναι πως αναγνωρίζει ότι η Γυμνασιάρχης είχε δίκιο τότε, δηλαδή ο νομοθέτης είχε δίκιο ότι τα παιδιά πρέπει εξάπαντος να τελειώνουν 9 χρόνια βασικής εκπαίδευσης κι ευτυχώς που η Γυμνασιάρχης ήταν μια πολύ ευσυνείδητη γυναίκα, που έπαιρνε την μόρφωση των παιδιών πολύ σοβαρά. 

Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι Γυμνασιάρχες σαν αυτήν.