ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ή ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ;

 Κυριακή σήμερα, μια από τις χειρότερες μέρες της εβδομάδας για την γυναίκα με οικογένεια - πατροπαράδοτα κι αντικειμενικά η πιο κουραστική. Το Κυριακάτικο τραπέζι είναι η αιτία.

Ναι, η Κυριακή είναι η μέρα που τα παιδιά δεν έχουν σχολείο ή φροντιστήριο, ο σύζυγος ή και οι δυό του ζευγαριού δεν πάνε στην δουλειά, γι αυτό είναι η ευκαιρία για ένα καλό Κυριακάτικο τραπέζι με κάποιο φαγητό που θέλει πολλή προετοιμασία σαν το παστίτσιο,  δύο σαλάτες, 3 τυριά, κρασί κλπ. Αυτό σημαίνει πιο πολλές ώρες μαγείρεμα και περισσότερα σκεύη για πλύσιμο, δηλαδή περισσότερη κούραση για την μάνα της οικογένειας.

Τα πράγματα είναι χειρότερα για την θρησκευόμενη γυναίκα που θα πάει από τις 8 έως τις 10 στην εκκλησία, οπότε πρέπει να φτιάξει το καλό φαγητό  η πριν ή μετά από την λειτουργία- κι αλίμονό της αν τύχει κάποιο μνημόσυνο γείτονα ή συγγενούς.

Και βέβαια, είναι πολύ χειρότερα για εκείνη που βρίσκεται στο εξοχικό της για διακοπές ή κατοικεί μόνιμα σε παραθαλάσσιο χωριό, η οποία πρέπει να προλάβει τα πάντα συν το μπάνιο στην θάλασσα, με τους υπόλοιπους. Ως μεγάλη γυναίκα σήμερα εγώ, θυμάμαι τα κεφτεδάκια που έφτιαχνε η μαμά μου όταν ήμουν στο Δημοτικό για το μπάνιο μας στο Φάληρο κι ανατριχιάζω. Πόσες ώρες πριν τους άλλους ξυπνούσε αυτή η γυναίκα;

Είναι αλήθεια ότι στο Κυριακάτικο τραπέζι η γυναίκα μπαίνει  εθελοντικά (τρόπος του λέγειν) γιατί έχει μια μεγάλη μυθολογία πίσω του, που της ασκεί κοινωνική και συναισθηματική πίεση. Θυμίζει σελίδες από παλιά αναγνωστικά του 1960, έχουμε εμείς αναμνήσεις από τα τραπέζια της παιδικής μας ηλικίας, το βλέπουμε να δοξάζεται σε πανέμορφες ταινίες όπως η Πολιτική Κουζίνα. Γι αυτό τα πρώτα χρόνια του γάμου το να ετοιμάζουμε ένα τέτοιο πλούσιο τραπέζι και να τρώμε με την οικογένεια, μας φαίνεται το σωστό, έως και συγκινητικό. Ομως, καθώς τα χρόνια περνούν και η κούραση από τα καθήκοντά μας αθροίζεται, το Κυριακάτικο τραπέζι δεν είναι πια συγκινητικό, είναι βραχνάς. 

Τι θα γινόταν αν η κάθεμία μας άλλαζε αυτό το σκηνικό κι ονόμαζε  την Κυριακή "μέρα για τον εαυτό μου"; Δεν είναι τόσο δύσκολο, απλώς πρέπει να  ανακοινώσουμε στην οικογένειά μας πως η Κυριακή στο εξής θα είναι για εμάς μέρα χωρίς δουλειές, χωρίς μαγείρεμα, χωρίς πλυντήρια, χωρίς μπάνιο στην θάλασσα  υποχρεωτικό με τους υπόλοιπους. Ο σύζυγος και τα παιδιά μπορούν αν θέλουν να βοηθήσουν σε αυτό το σχέδιο της μητέρας π.χ. μαγειρεύοντας οι ίδιοι, ή να μην βοηθήσουν αλλά να φάνε έξω και να μας φέρουν μια μερίδα φαγητό. Δεν έχει μεγάλη σημασία νομίζω τι θα κάνουν οι άλλοι, ας κάνουν ό,τι θέλουν,  σημασία έχει εμείς να απαλλαγούμε για λίγο από τα οικιακά μας καθήκοντα και να βάλουμε σε τάξη το κεφάλι μας. 

Μια μέρα την εβδομάδα αφιερωμένη (περίπου) στον εαυτό μας δεν είναι πολύ, αλλά 52 μέρες τον χρόνο είναι κάτι.  

Όπως είπα μια ανακοίνωση των προθέσεών μας στην οικογένεια  αρκεί. Ανακοίνωση σταθερή, καθαρή κι αποφασιστική, όχι διαπραγμάτευση και συζήτηση. Οι πιο πολλές οικογένειες έχουν κανονικούς ανθρώπους, με κανονικό μυαλό, που έχουν επίγνωση πόσο παραπάνω κουράζεται η μητέρα από τους υπόλοιπους, γι αυτό δεν φέρνουν καμιά σπουδαία αντίρρηση. Όμως πού και πού υπάρχει κάποιο πολύ ανάποδο άτομο στο σπίτι, που κάνει φασαρία μια που το ξεβολεύουν, οπότε εκεί η δύναμη της πειθούς πρέπει να κάνει μια μικρή παράκαμψη. Είχα μια συνάδελφο κάποτε, την Ντίνα που στα 45 της αποφάσισε να περνάει τις Κυριακές χαλαρά, αλλά όταν το είπε στην οικογένεια συνάντησε την αντίρρηση του γιού της. Η Ντίνα χρειάστηκε να κάνει πολλές φορές κάρβουνο το φαγητό ως που να πειστούν όλοι πως ήταν ανυποχώρητη. Κακοκάρδισε τον γιό; Ναι, αλλά δεν πειράζει. καλύτερα αυτό παρά να γράψουν στον τάφο της "εδώ είναι κάποια που μαγείρευε ωραία φαγητά ως την τελευταία Κυριακή της ζωής της".

(εικονογράφηση της Anes Loonstra, που κατά σύμπτωση ζωγράφισε την Ντίνα)