ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΞΕΛΊΣΣΟΝΤΑΙ

 Αυτά έχουν μεγάλη σημασία για το άτομο, δηλαδή είναι στα δικά μου μάτια ΑΝΑΣΤΑΛΤΙΚΟΙ παράγοντες της ατομικής εξέλιξης, διότι οι άνθρωποι εξελίσσονται όταν μπορούν μόνοι τους να σκέφτονται και να εμβαθύνουν πάνω στις πράξεις τους , επομένως  όταν περνούν ώρα μόνοι τους, με τον εαυτό τους. Φυσικά έχουν ιδιαιτέρως επιβαρυντική βαρύτητα στις ερωτικές σχέσεις. 

Βεβαίως, δεν αποκλείεται δυό άνθρωποι με τα ίδια ενδιαφέροντα να περνούν ωραία μαζί, αλλά αυτό δεν εγγυάται καθόλου την εξέλιξη της σχέσης τους. Η σχέση βαθαίνει μόνο όταν τα δυο άτομα γνωρίζονται καλύτερα, μιλάνε μεταξύ τους, ΑΚΟΥΝΕ τον άλλον , προσπαθούν να τον καταλάβουν, συναισθάνονται. Δυο απολύτως διαφορετικοί άνθρωποι, ένας εντελώς εξωστρεφής και κοινωνικά δραστήριος κι ένας εσωστρεφής, του σπιτιού και της γαλήνης, μπορούν να εξελίξουν την σχέση τους και να την φτάσουν στο βαθύ δέσιμο, μόνο συζητώντας μέσα στο σπίτι τους, χωρίς να κάνουν τίποτα εκτός σπιτιού μαζί.

Για την ακρίβεια, όχι μόνο η ιδέα πως το ζευγάρι πρέπει να κάνει πράγματα μαζί, αλλά και η ιδέα πως οι άντρες κι οι γυναίκες κάνουν τα ίδια πράγματα, είναι εξίσου καινούργια, των τελευταίων ετών -ενώ ζευγάρια και παντρεμένοι άνθρωποι πολύ ευτυχισμένοι υπάρχουν χιλιάδες χρόνια, παρά το ότι δεν έχουν τις ίδιες ασχολίες. Ναι, τα ενδιαφέροντα ανδρών και γυναικών επικαλύπτονται κάπως, βρίσκουμε γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο -ωστόσο η πλειοψηφία όσων παίζουν μπάλα και βλέπουν μπάλα από 5 έως 85 χρονών είναι άντρες. Ναι, υπάρχουν άντρες που φτιάχνουν κοσμήματα, όμως το ράψιμο και το πλέξιμο γενικώς είναι ισόβιο χόμπι κυρίως των γυναικών. Και εννοείται πως όλος ο κόσμος διασκεδάζει πίνοντας ένα καφεδάκι μαζί με το έτερον ήμισυ ή γλεντάει σε ένα πανηγύρι χορεύοντας, ωστόσο το να κάνεις λάτιν μαζί με το άλλο σου μισό ή να πηγαίνεις στο θέατρο μαζί, δεν είναι καθόλου απαραίτητο για να έχεις ουσιαστική επαφή. Αραγε πρέπει να τα κάνουμε όλα μαζί και πρέπει διαρκώς να κάνουμε κάτι καινούργιο μαζί, για να εξελίσσουμε την σχέση μας; 

Για μένα, όχι. Αυτό που μας ενώνει είναι οι κοινές αρχές, ο ίδιος τρόπος που βλέπουμε το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό. Αυτό που μας φέρνει πιο κοντά είναι η συζήτηση για  ό,τι μας ανησυχεί, ό,τι μας φοβίζει, ό,τι επιθυμούμε. Είμαστε δυο ξεχωριστές προσωπικότητες που κρατάμε με θάρρος την ιδιαιτερότητα μας, τις ασχολίες μας και το προσωπικό πλάνο της ατομικής μας εξέλιξης (που δεν μπορεί παρά να είναι κυρίως πνευματικού περιεχομένου). Δεν ομογενοποιούμαστε, επειδή αποκτάμε μόνιμη σχέση ή παντρευόμαστε. Παραμένουμε ο εαυτός μας κι αφήνουμε στην Γη το δικό μας στίγμα, εντός του ζευγαριού ή εκτός. Αυτή είναι η γνώμη μου. 

Φυσικά, μπορεί να κάνω λάθος.