ΜΙΑ ΣΗΜΑΔΟΥΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Οι ψυχολόγοι λένε πως χιλιάδες πράγματα που κάνουμε ως ενήλικες είναι παρεπόμενα γεγονότων της βρεφικής και παιδικής μας ηλικίας. Μεταξύ αυτών βρίσκεται ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, πόση αυτοπεποίθηση έχουμε, πώς αντιδράμε στην εργασιακή πίεση κλπ. Δυστυχώς, για να καταλάβουμε τον εαυτό μας και να μπορούμε να του επιβληθούμε (ώστε να ενεργεί για το συμφέρον μας) πρέπει να ξεδιπλώσουμε μόνοι μας το παρελθόν μας -μόνο εμείς είμαστε μέσα στα γεγονότα και μπορούμε να θυμηθούμε τι έγινε κάποτε. Προσπαθώ λοιπόν πάρα πολλά χρόνια να καταλάβω γιατί κάνω αυτό ή εκείνο και καμιά φορά, μετά από χρόνια προσπάθειας, τα καταφέρνω.

Πήγα εχθές μια βόλτα στην θάλασσα. Ο καιρός ήταν άσχημος γιατί το προηγούμενο βράδυ (Σάββατο 8 Αυγούστου του 2020) έκανε μια δυνατή πολύωρη βροχή.  Εχθές, Κυριακή,  είχε  συννεφιά και ψυχρό αέρα, οπότε η θάλασσα ήταν για καφέ, όχι για μπάνιο. Φόρεσα χοντρό παντελόνι φόρμας, κοντομάνικο μακό, μακρυμάνικο φανελένιο πουκάμισο αντί για μπουφάν, μαντήλι φαρδύ για τον λαιμό, γυαλιά ηλίου -αλλά πήρα μαζί και το μαγιό μου, ποτέ δεν ξέρεις αν θα βγει καυτός ήλιος, στην Ελλάδα ζούμε. 

 

Πήγαμε με τον σύζυγο σε ένα παλιό εμπορικό λιμάνι, που είναι σήμερα παροπλισμένο κι έχει μόνο κάτι βαρκούλες. Πίναμε το καφεδάκι μας ήρεμα καθισμένοι σε ένα παγκάκι, όταν ξαφνικά παρατήρησα μια σημαδούρα μέσα στην θάλασσα -αυτό το ασπράκι που φαίνεται στην φωτό, στο νερό, μέσα αριστερά. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά όλη μου την ζωή νιώθω μια ακατανίκητη έλξη για τις σημαδούρες. Αυτό είναι κάπως περίεργο μια που ούτε σπουδαία κολυμβήτρια είμαι, ούτε γενικά τύπος της επίδειξης.  Παρόλα αυτά, μόλις δω σημαδούρα αμέσως νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να κολυμπήσω και να την αγγίξω κι αυτό δεν μειώνεται όσο περνούν τα χρόνια, παρά το ότι έχω βρεθεί σε μπελά κανα δυό φορές. Μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα το μαγιό μου, ξαναβγήκα από το αυτοκίνητο, χώθηκα γρήγορα στο νερό και κολύμπησα ως την σημαδούρα. Το νερό στο λιμάνι είναι γενικά βαθύ ( γι αυτό ήταν κάποτε λιμάνι κι όχι παιδική πισίνα) αλλά κάτω από την σημαδούρα ήταν μπλε σκούρο, σχεδόν μαύρο -αρκετά τρομακτικό. Αφού την έφτασα, την άγγιξα, την σήκωσα λίγο στον αέρα, χαιρέτισα τον σύζυγο που καθόταν στο παγκάκι και ξαναβγήκα έξω. Γδύθηκα, σκουπίστηκα με το μαντήλι μου και ξαναφόρεσα τα ρούχα μου αμέσως. 

Όταν άγγιζα την σημαδούρα ένιωθα όπως όλες τις προηγούμενες φορές, πως με περιβάλλει δόξα. Όταν βγήκα έξω, πάλι όπως όλες τις προηγούμενες φορές, γαλήνη. Γαλήνη και κάτι μυστικιστικό, σαν να επικοινωνώ με το υπερπέραν. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη, τόσο πλήρης! Μα από πού έρχονται όλα αυτά τα συναισθήματα; 

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα, σαν ταινία. Είναι Κυριακή πρωί κι είμαστε σχεδόν όλοι οι γείτονες για μπάνιο στο Φάληρο. Εγώ είμαι πολύ μικρή και φοράω ένα μαγιό ναυτικό, με ρίγες μπλε, κόκκινες, άσπρες. Το κάτω μέρος είναι σαν σορτσάκι με μικρά τσεπάκια, το πάνω  μπουστάκι. Ο μπαμπάς μου έχει μπει στην θάλασσα φορώντας ένα άσπρο πάνινο καπέλο και κολυμπάει προς μια σημαδούρα. Σε λίγο δεν τον βλέπω πια γιατί έχει μαζευτεί κόσμος μπροστά μου, φωνάζουν, τον επευφημούν κι είναι όλοι πολύ ψηλότεροι από εμένα. Κάποιος με παίρνει και με ανεβάζει στον σβέρκο του και παρακολουθώ το άσπρο καπέλο του. Ο μπαμπάς μου κολυμπάει, κολυμπάει, είναι μια μικρή τελίτσα μέσα στο νερό, φτάνει την σημαδούρα και μας κουνάει το χέρι του. Πανζουρλισμός από το πλήθος! Μα γιατί τόσος  πανζουρλισμός; μια σημαδούρα συνηθισμένη είναι. 

Τηλεφωνώ στην μαμά μου και την ρωτάω τι θυμάται, πότε φορούσα αυτό το μαγιό κλπ. Μου λέει πως το φορούσα από 5 έως 7 χρονών, μπορεί και οκτώ. Το πράγμα ξεκαθαρίζει. Αυτό που θυμάμαι είναι οι σημαδούρες μπροστά από τα καράβια του Αμερικάνικου στόλου. Οι σημαδούρες έδειχαν μέχρι που μπορούσε να προσεγγίσει ένας κολυμβητής ή ένα σκάφος, όμως ήταν συμβολικές για τους κολυμβητές, διότι κανένας συνηθισμένος άνθρωπος δεν θα πήγαινε τόσο βαθειά, έως εκεί που αράζουν τα αεροπλανοφόρα. Ναι, αλλά ο μπαμπάς μου δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ήταν σιδερένιος. Σιδηρουργός στο επάγγελμα  κι αθλητής από κούνια, πρώτα στο εφηβικό τμήμα ελληνορωμαϊκής πάλης μεγάλου αθλητικού συλλόγου και μετά στο ενήλικο τμήμα. Γι αυτό και κατάφερε να κολυμπήσει έτσι για πλάκα, τόσο μακριά. Γι αυτό και οι λουόμενοι όλοι μαζί τον επευφημούσαν. Διότι έκανε κάτι εξαιρετικό.

Όταν γεννήθηκα ο μπαμπάς μου ήταν 25 χρονών, επομένως στο περιστατικό που θυμάμαι είναι από 30 έως 33, πάνω σε όλη την δόξα της δύναμης και της ομορφιάς του. Σίγουρα η δικιά μου σημαδούρα είναι συνηθισμένη κι ανάξια λόγου, σίγουρα δεν συγκρίνεται με την δική του. Όμως παρόλα αυτα, είμαι κόρη δικιά του. Υπάρχει μέσα μου κάτι που μας συνδέει, κάτι που κληρονόμησα κατευθείαν από αυτόν κι οι σημαδούρες το αποδεικνύουν. Ελπίζω αν με βλέπει από τον Ουρανό, να χαμογελάει.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ή ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ;

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΣΤΟΧΟ

AN UNSOLICITED DICK-PICK