ΟΙ ΑΝΑΞΙΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Οι δυο εβδομάδες διακοπές εδώ στο χωριό πέρασαν. Άλλη μια φορά που σπαταλώ σε βλακείες άδεια δυό εβδομάδων, αντί να την αξιοποιώ. Τι φταίει άραγε γι αυτό; 

Θα πρέπει να είμαι ειλικρινής: φταίει που παίρνω τον εαυτό μου μαζί. Εάν τον άφηνα πίσω, τότε ναι, θα περνούσα ωραία. 

Γιατί είναι ακατάλληλος ο εαυτός μου για διακοπές; Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι έχει μνήμη. Θυμάται αυτό το χωριό διαφορετικό. Όταν πρωτοήρθα σε αυτήν την θάλασσα δυο χρόνια μετά τον γάμο μου, κατεβήκαμε με τον σύζυγο όλη την απόσταση από τον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο ώς την θάλασσα, με ένα μεταχειρισμένο Peugot που είχαμε αγοράσει, πηδώντας πάνω σε πέτρες και αγκάθια, καταστρέφοντας τρόπον τινά τα λάστιχα. Ήταν αρχές Ιουνίου και σε ολόκληρο τον κόλπο δεν υπήρχε κανείς. Το νερό σταματούσε στα βότσαλα, τα βότσαλα στα χωράφια που το καλοκαίρι έμεναν ακαλλιέργητα και πάνω από τα χωράφια υπήρχε το βουνό, με σκέτα αγκάθια και βράχια. Αν και είχαμε φτάσει ως εκεί μόνο για βόλτα, η μέρα ήταν τόσο ζεστή που βγάλαμε τα ρούχα μας και χωθήκαμε στο νερό. Όταν μετά το μπάνιο ξαπλώσαμε στα βότσαλα χωρίς πετσέτες για να στεγνώσουμε, είχα την τρελή πεποίθηση πως μια ανώτερη δύναμη ετοίμαζε αυτόν τον κόλπο επί χιλιάδες χρόνια, τον ομόρφαινε, τον έκανε κατάλληλο, τον γέμιζε με δόξα, ώστε να έρθω εγώ μια μέρα και να κολυμπήσω. Αυτό το οργιαστικό μπλε παντού, τα λεία βότσαλα, ο καυτός ήλιος, όλα μα όλα φαίνονταν να φτιάχτηκαν μόνο για να τα απολαύσω εγώ κάποτε. 

Δυστυχώς 3 χρόνια μετά ένας δήμαρχος, θαυμαστής της Προόδου, έφτιαξε άσφαλτο ως την θάλασσα, ένα τοίχο χαμηλό που χώριζε την παραλία από τα χωράφια κι όλα τελείωσαν. Ο τόπος γέμισε με beachbar, ομπρέλες, τραπεζάκια, ξαπλώστρες, τέκνο παλιά, τραπ σήμερα και το πάρκινγκ απλώνεται 500 μέτρα κάθετα ανάμεσα σε όλα τα χωράφια-οικόπεδα. Η θάλασσα έχει λάδια από τα αντηλιακά και μερικές φορές περνάνε φαντασμένοι με jet ski ανάμεσα στους λουόμενους. 

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι στις διακοπές μου παίρνω τον εαυτό μου με την κατάσταση υγείας που έχει σήμερα. Από την μία μεριά έχω εξάψεις λόγω εμμηνόπαυσης, οπότε σε 30'' μπορώ να γίνω μούσκεμα από τον ιδρώτα, από την άλλη δεν μπορώ να κοιμηθώ με το air condition όλη νύχτα, γιατί με πονάει μόνιμα ο αυχένας μου μετά από εντατικό διάβασμα-γράψιμο επί 35 χρόνια. Αυτό το σπίτι που ζεματάνε οι τοίχοι του ως τις 4 το πρωί, ήταν κατάλληλο για μένα στα 25 αλλά δεν είναι πια. Τι κάνω; Βάζω 3 μπλουζάκια δίπλα μου καθαρά και κάθε δυό ώρες ξυπνάω, γδύνομαι, στεγνώνω τα μαλλιά μου με το πιστολάκι, φοράω στεγνό μπλουζάκι και ξανακοιμάμαι άλλες δυό ώρες. 

Το τρίτο  πρόβλημα είναι πως παίρνω μαζί μου τον εαυτό μου με τις ευθύνες που έχει σήμερα. Τι όμορφα ήταν στα 25 μου, που έφευγα πρώτη φορά για 3 βδομάδες διακοπές κι ούτε ένα τηλεφώνημα δεν ήμουν υποχρεωμένη να κάνω σε κάποιον! Η μαμά μου ήταν 48 χρονών, τα πεθερικά μου τα είχα δει μόνο δυό φορές, στην δουλειά ήμουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης και κανείς δεν με αναζητούσε, έμενα σε νοίκι, και δεν είχα αυτοκίνητο, ούτε παπί. Όλα, πέρα βρέχει. Γυρνούσα στα κλαμπ ως τις 7 το πρωί, κοιμόμουν ως τις 2 το μεσημέρι, έκανα ένα μπανάκι, έτρωγα δυο σουβλάκια και ξανά στα κλαμπ ως το πρωί. Τώρα τίποτα δεν είναι απλό. Κάθε μέρα φτιάχνω λίστα με πράγματα που πρέπει να κάνω: να πάρω την μαμά μου που είναι μεγάλη και μόνη της στην Αθήνα, να πληρώσω την δόση της εφορίας έως την τάδε μέρα, να τηλεφωνήσω για τα κοινόχρηστα ώστε να μου τα παραδώσουν πριν κλείσουν για Αύγουστο (είμαι διαχειρίστρια φέτος), να κανονίσω τον ραντεβού με τον γιατρό που το ακύρωσε εκείνος γιατί το δικό του παιδί αρρώστησε, να καθαρίσουμε τα χόρτα στον κήπο γιατί τώρα το σπίτι στο χωριό είναι δικό μας κι ο πεθερός μου βρίσκεται σε γηροκομείο, να μιλήσουμε με τις δουλειές και τους προϊσταμένους μας από 10 φορές εγώ και 10 ο σύζυγος, γιατί τώρα έχουμε θέσεις σοβαρές κι όλο κάτι τυχαίνει... Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτα που πρέπει να κάνω αύριο, μεθαύριο, σε 5 μέρες και χάνω διαρκώς το σήμερα. One thing at a time λένε στην Αμερική. Ωραία παροιμία αλλά κατάλληλη για όσους έχουν να κάνουν one thing or none. 

Ναι. Οι διακοπές ακόμα και στο χωριό θα μπορούσαν να είναι ωραίες αν μπορούσα να μην πάρω τον εαυτό μου, αλλά μιάς άλλης ή τον δικό μου στα 25. Δυστυχώς, δεν γίνεται. Είμαι υποχρεωμένη να συμβιβαστώ με εμένα, την φυσική μου κατάσταση και τις ευθύνες μου, σήμερα. 

(Melusine)