ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟ;

Εχετε ποτέ αναρωτηθεί ποιός ενδιαφέρεται για τον φεμινισμό; Ποιός σκέφτεται τον φεμινισμό, διαβάζει φεμινιστικά κείμενα ή δεν διαβάζει αλλά και πάλι σκέφτεται γύρω από το ζήτημα της Πατριαρχίας, της απελευθέρωσης των γυναικών, της κουλτούρας του βιασμού κλπ; 

Η απάντηση είναι πολύ απλή: α) οι άνθρωποι που σιχαίνονται τον φεμινισμό και β) εκείνοι που σιχαίνονται την Πατριαρχία, δηλαδή οι εχθροί του και οι φίλοι του. Ολοι μαζί είναι το πολύ 20% του πληθυσμού. Αυτοί που σιχαίνονται τον φεμινισμό είναι κυρίως άντρες, πάνω-κάτω το 30% των αντρών. Εκείνοι που σιχαίνονται την Πατριαρχία είναι κυρίως γυναίκες, που δεν πρέπει να είναι πάνω από 10% των γυναικών. Όλοι οι άλλοι δεν απασχολούν την σκέψη τους καθόλου με το ζήτημα αυτό, δηλαδή το 80% των ανθρώπων της χώρας. Ζουν την ζωή τους, πάνε στην δουλειά τους, βλέπουν τους φίλους τους, βλέπουν ταινίες, διαβάζουν βιβλία και γενικά κάνουν οτιδήποτε, χωρίς ούτε να σκέφτονται ποτέ τον φεμινισμό, ούτε να συζητούν γι αυτόν οποτεδήποτε. Στο ζήτημα ειδικά του φεμινισμού είμαστε σχεδόν η καθεμία μόνη της, αυτή είναι η δική μου εκτίμηση.

Καταλαβαίνω ότι η παραπάνω παράγραφος φαίνεται αδιανόητη σε κάποιους ανθρώπους, π.χ. σε όσους ενδιαφέρονται για τον φεμινισμό. Είναι λογικό όταν εσύ αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα που θεωρείς ότι οφείλεται σε στρεβλωμένη αντίληψη της Κοινωνίας, να σκέφτεσαι πως όσο κι αν δεν δραστηριοποιούνται όλοι πολεμώντας για να λυθεί το πρόβλημα ή να διαιωνιστεί η κατάσταση που δημιουργεί πρόβλημα, εν τούτοις, κάπως, αραιά και πού το σκέφτονται όλοι. Όχι. Δεν το σκέφτονται καθόλου. Ούτε τον φεμινισμό σκέφτονται οι άνθρωποι, ούτε τον ρατσισμό, ούτε τα εργατικά, ούτε την αστυνομική καταστολή, ούτε τίποτα. Ζουν τις μέρες τους, κοιτάνε να βγάλουν πέρα την ζωή τους,  και δεν σκέφτονται καθόλου τίποτα από όσα απασχολούν τους ακτιβιστές (ή, σκέφτονται μόνο το δικό τους ενδιαφέρον, π.χ. τα εργασιακά, το μεταναστευτικό, την διάσωση του πλανήτη, την διάσωση των αδέσποτων ζώων, κλπ). 

Θα έλεγε κανείς ότι ο φεμινισμός, επειδή αφορά τις σχέσεις των δύο φύλων κυρίως κι επειδή αυτές σε αυτές τις σχέσεις εμπλέκεται η  πλειοψηφία του πληθυσμού,  θα έπρεπε να απασχολεί και τις γυναίκες και τους άντρες γενικά -έστω λίγο. Κι όμως, όχι. Η ζωή μπορεί να βιωθεί χωρίς καμία σχέση με τον φεμινισμό, όπως βιώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν είσαι άντρας το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις μια γυναίκα να σου αρέσει, να κάνεις σχέση μαζί της και να δεις πώς θα συνενοηθείς με την συγκεκριμένη που έχεις μπροστά σου. Αν είσαι γυναίκα, είναι πιο ζόρικα τα πράγματα, παρόλα αυτά και πάλι μπορείς να πορευτείς εξετάζοντας το κάθε πρόσωπο χωριστά, σε όλους τους τομείς, χωρίς καμία ανάλυση και καμία συζήτηση περί φεμινισμού. 

Άραγε αυτοί οι άνθρωποι που είναι άσχετοι με τον φεμινισμό, τι σόι άνθρωποι είναι; Επιζήμιοι; Οχι. Οι άνθρωποι δεν γίνονται χρήσιμοι ή επιζήμιοι επειδή είναι σχετικοί ή άσχετοι διανοητικά με κάτι, αλλά επειδή δρουν με κάποιο τρόπο. Η σκέψη τους πάνω στα ζητήματα μπορεί να είναι απλοϊκή και ακατέργαστη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πράξεις τους είναι επιβλαβείς. Δεν σημαίνει ούτε ότι τα λόγια τους μπροστά σε ένα περιστατικό κοινωνικής αδικίας, θα ενθαρρύνουν την θύτη. Επιζήμιος δεν είναι αυτός που δεν σκέφτεται τα εργατικά, αλλά αυτός που δεν κάνει απεργία. Επιζήμιος δεν είναι όποιος όταν του πεις "δίκιο είναι..." δεν θα ξέρει να απαντήσει "...το δίκιο του εργάτη", αλλά αυτός που δεν υπερασπίζει τον συνάδερφο σε καυγά με τον εργοδηγό.

Με λίγα λόγια δεν είναι ανάγκη να ανιχνεύουμε δόλο στα λόγια των άλλων, ειδικά όσοι ασχολούμαστε πολύ με κάποιο ζήτημα όπως ο φεμινισμός. Πολλές φορές δεν υπάρχει κανένας δόλος, υπάρχει απλώς η αθωότητα, η ασχετοσύνη, η ελλιπής ικανότητα έκφρασης του άλλου κλπ.  Μην τα τσουβαλιάζουμε όλα. 

(πίνακας "Χαρίκλεια" του Δ. Μυταρά, 1971)