...ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΣΑΙ (β)

Όχι κυρίες και κύριοι, δεν μπορεί να βρεθεί κάποιος που θα μας αγαπήσει όπως ακριβώς είμαστε. Γιατί; Απλούστατα, ούτε εμείς αγαπούμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς είναι. Για την ακρίβεια, οι μισοί από εμάς δεν θα πλησιάζαμε καν κάποιον που θα είχε τον χαρακτήρα μας -και με το δίκιο μας. Ολοι μας έχουμε όμορφα χαρακτηριστικά προσωπικότητας αλλά και αρνητικά. Είμαστε ευγενείς, καλοπροαίρετοι, τίμιοι, αλλά και ακατάστατοι, τσιγκούνηδες, αναβλητικοί. Μπορούμε να πούμε μια κουβέντα παρηγοριάς στον καθένα, αλλά μπορούμε να αφήσουμε τα πιάτα άπλυτα στον νεροχύτη ως που να χρησιμοποιήσουμε και το τελευταίο. Μπορούμε να είμαστε αξιόπιστοι και αποτελεσματικοί, αλλά ταυτόχρονα σαρκαστικοί και ειρωνικοί με κάθε μας κουβέντα. Βεβαίως όλοι θα αγαπήσουν την αξιόπιστηι πλευρά μας, αλλά ποιός θα αγαπήσει την σαρκαστική; Εμείς οι ίδιοι δεν θα ανεχόμασταν κάποιον που μας σαρκάζει -ή κάνω λάθος; 

Πάμε πίσω στο 1965. Ο λόγος που ένα τέτοιο άρθρο θα ήταν απαράδεκτο τότε, ήταν απλώς πως όλοι συνειδητοποιούσαν πως είναι ατελείς ως χαρακτήρες και προσωπικότητες. Προσπαθούσαν να βελτιώσουν τις αδύναμες πλευρές του χαρακτήρα τους, ώστε να συμβιώσουν με τους άλλους, να συμπορευθούν. Το περιβάλλον επίσης όλων, οι γονείς τους, ο παπάς της ενορίας και οι φίλοι τους, τους επεσήμαναν τα αρνητικά τους. Δεν τους έλεγαν "είσαι τέλειος". Εκαναν πολύ σωστά, δεν υπάρχουν τέλειοι. 

Ναι, δεν υπάρχουν τέλειοι. Το λένε όλες οι γραφές με τις οποίες πορευτήκαμε στην Δύση τρεις χιλιάδες χρόνια, και των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού, διαλέγετε και παίρνετε. Είμαστε όλοι μας βαθύτατα ατελείς, εκ γενετής ατελείς και ως το τέλος πάλι ατελείς, γιατί βελτιώνουμε μερικά (αν θέλουμε) αλλά πάντα υπάρχει δουλειά να γίνει. Τουλάχιστον οι μισοί δεν έχουμε καν την κοινή λογική για να αναγνωρίζουμε ως μειονεκτήματα μας αυτά που είναι μειονεκτήματα, π.χ. δεν λέμε "είμαι αγενής", λέμε "είμαι ειλικρινής", δεν λέμε "είμαι τσιγγούνης", λέμε "είμαι οικονόμος". Τα αποτελέσματα στην ζωή μας μιλούν μόνα τους όταν π.χ. δεν καταφέρνουμε να διατηρήσουμε μια σχέση για πάνω από 3 μήνες, αλλά εμείς είμαστε τυφλοί και ναρκισσιστές. Δεν βλέπουμε. Δεν αναρωτιόμαστε γιατί μένουμε μόνοι, γιατί δεν ταιριάζουμε με κανέναν. Βρίσκουμε δικαιολογίες "είναι όλοι ηλίθιοι", "είναι όλες αλλοπαρμένες", ή μάλιστα δικαιολογίες που μας επαινούν κιόλας "είμαι εκλεκτικός", "δεν ανέχομαι πια αυτούς με τα ψυχολογικά". 

Όχι, δεν μπορεί ούτε να βρεθεί κάποιος να μας αγαπήσει όπως είμαστε, ούτε κάποιος που δεν θα έχει ψυχολογικά. Ξεχάστε το, δεν μπορεί να γίνει. Έχουμε όλοι ψυχολογικά, είμαστε ένα μεγάλο κουβάρι από ψυχολογικά και το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι πως θα βρεθεί κάποιος να μας αγαπήσει για τα θετικά μας και να μας βοηθήσει με καλωσύνη να εξαφανίσουμε τα αρνητικά μας. Αυτό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί. Τίποτα άλλο. 

(Melusine)