Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗ.

(Αυτό το κείμενο δεν έχει κανένα σκοπό, οπότε μπορείτε και να το προσπεράσετε. Δεν χάνετε τίποτα)

Εχθές είχα πάει σε μια καφετέρια με κάτι φίλους μου. Είναι ένα από αυτά τα μαγαζιά που έχει όλων των ηλικιών άτομα, από 15 έως 70 χρονών. Κοιτούσα λοιπόν γύρω τους θαμώνες, έξω τους περαστικούς και μια σκέψη τριγυρνούσε συνεχώς στο κεφάλι μου, που τριγυρνάει από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι: η ζωή σε κάποιες λεπτομέρειες που κρατάνε μια ζωή επανερχόμενες ξανά και ξανά κάθε μέρα, είναι πολύ άδικη για τους άντρες. Ναι. Φταίει η Πατριαρχία εν μέρει, η Φύση κυρίως, τι σημασία έχει; Είναι άδικη και αν είσαι άντρας πρέπει να το πάρεις απόφαση πως αυτό είναι το παιγνίδι. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. 

Σε τι είναι άδικη; Να, είναι αδικία ότι κανείς δεν κοιτάει τους άντρες, ποτέ και πουθενά. Το βλέμμα των ανδρών και των γυναικών, στέκεται μόνο στις γυναίκες. Περνάει και πάνω από τους άντρες αλλά φευγαλέα, απειροελάχιστα, όσο πατάει η γάτα. Στις καφετέριες, στις δουλειές, στον δρόμο, στην παραλία, οι άντρες περνούν παντού απαρατήρητοι. Σπάνια, κανένας κούκλος σαν τον Σπαλιάρα με μαγιό (όχι με ρούχα) ή κανένας υπέρκομψος άντρας σαν τον Βαλλιανάτο να τραβήξει για λίγο την προσοχή. Για λίγο. Μετά θα περάσει κάποια, οποιαδήποτε, με ένα κόκκινο σκράντσι στο μαλλί και όλα τα μάτια θα πέσουν στο σκράντσι. 

Γιατί δεν τους κοιτάει κανείς; Απλούστατα, δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον στο  μάτι. 

Αυτό οφείλεται εν μέρει στην Πατριαρχία: οι άντρες φοράνε κάτι θλιβερά χρώματα, κάτι γκρι, σκούρα μπλε, χακί -αν έχεις τον Θεό σου δηλαδή, ποιός επινόησε το χακί; μέχρι τα μωρά στην κούνια φαίνονται κίτρινα με χακί- κι επιπλέον αφήνουν αυτές τις τρίχες στα μούτρα, οπότε σκοτεινιάζει το σύμπαν ολόκληρο. Επιπλέον δεν έχουν καμία βοήθεια, καμία ελευθερία να βελτιώσουν κάτι οπτικά, με ένα κραγιόν, με ένα ρουζ, με ένα ωραίο σκουλαρίκι ως το στήθος. Μέσα στην καφετέρια κάθισα 2 ώρες το πρωί, αλλά θα μου ήταν πολύ δύσκολο να περιγράψω ή να αναγνωρίσω έστω έναν από τους άντρες που παραβρίσκονταν εκεί, τώρα που είναι βράδι. Τους έχω ξεχάσει όλους. Απορώ πώς στις ταινίες οι μάρτυρες αναγνωρίζουν άντρες υπόπτους. Η φαντασία των σεναριογράφων φταίει μάλλον.

Δεν φταίει όμως μόνο η Πατριαρχία που τους βάζει να ντύνονται με αυτά τα απαίσια χρώματα για να φαίνονται σοβαροί,  φταίει κι η Φύση. Δεν είναι ωραίοι όσο οι γυναίκες, εκ φύσεως. Εχουν τρίχες παντού, αυτήν την σκιά που καλύπτει τα πάντα, το πρόσωπο, το ίσως ροζ μάγουλο, το στήθος, τα χέρια, τα πόδια και μάλιστα μερικοί έχουν γένια γκρι, μια θολούρα στο πρόσωπο. Το χειρότερο; μερικοί δεν έχουν τρίχες εκεί που χρειάζεται, στα μαλλιά. Υπάρχει πιο  καραμπινάτη αδικία από αυτή; Ένα στοιχείο που είναι στολίδι σε όλες τις γυναίκες, που παίζουν μαζί του, που κάνουν χίλια κόλπα και το έχουν ως τον θάνατο, μερικοί άντρες το χάνουν στα είκοσι. 

Θα πουν μερικοί ότι η αντίληψή μου για την ομορφιά είναι διαμορφωμένη από την Πατριαρχία; Ναι, ζω μέσα σε ό,τι είδα ως ομορφιά από τους πίνακες, αλλά υπάρχουν και λογικά αίτια που τραβούν την προσοχή του οφθαλμού, π.χ το κοντράστ στα χρώματα, όπως το κόκκινο της μπλούζας και του κραγιόν της φίλης μου σήμερα με το λευκό δέρμα στο ντεκολτέ της. Πάει το μάτι μόνο του και στέκεται. Στον φίλο μου που ήταν δίπλα της, πού να σταθεί; Στα γένια που πετάνε σαν συρματάκια ή στην μπλούζα που φορούσε σε αυτό το ακαθόριστο μπλε γκρι (prussian blue που λέμε στην ζωγραφική), κι αυτό χρώμα στρατού κατά σύμπτωση; 

Δεύτερη μεγάλη αδικία είναι ότι σχεδόν κανείς δεν κάνει ερωτικές προτάσεις στους άντρες, αυτοί μόνο κάνουν. Πατριαρχία; Ναι.  Οπως έστρωσαν να κοιμηθούν; Ναι. Δεν αλλάζει όμως η στεναχώρια από τις άπειρες χυλόπιτες που τρώει κάποιος στην ζωή του, ούτε αλλάζει το γεγονός πως έρχονται σε αυτόν τον κόσμο και τον βρίσκουν έτοιμο, με αυτούς τους κανόνες. Ό,τι κι αν κάνουν ως άτομα, δεν μπορούν να αλλάξουν 5 βασικά, όπως αυτό. Δεν σκέφτομαι τους παλιανθρώπους φυσικά, σκέφτομαι τους άλλους.  Οι καλύτεροι άντρες της γης, οι άριστοι, οι τέλειοι χαρακτήρες, πρέπει να ζήσουν όλη τους την ζωή χωρίς ποτέ καμία να τους φλερτάρει, να τους κολακέψει, να τους πει δυο καλά λογάκια, να προσπαθήσει να τους γίνει αρεστή. Ας υποθέσουμε ότι ένας Θεός εξαιρείται από τον κανόνα και κάτι μεθυσμένα σμιξίματα σε συναυλίες που εκκινούν αμοιβαία είναι εφικτά, και πάλι δεν αλλάζει τίποτα ουσιαστικό. Σε γενικές γραμμές το παιγνίδι είναι στημένο έτσι ώστε το 99% των ανδρών να μην νιώσει ποτέ πώς είναι να σε θέλουν και να προσπαθούν να σε προσεγγίσουν, ούτε και τίποτα άλλο όμορφο δηλαδή π.χ. να σου ανοίγουν την πόρτα, να πηγαίνουν να σου πάρουν καφέ, να σου δίνουν την θέση τους στο λεωφορείο, χίλια μικρά πραγματάκια. (Παρεμπιπτόντως, μιά τρανς γυναίκα θα μπορούσε να μας πει κάτι πάνω σε αυτό, εάν αισθάνθηκε καμιά διαφορά στο πόσο την πρόσεχαν από τότε που έκανε την μετάβαση κλπ. Νομίζω θα πρέπει να είναι από τα θετικά της υπόθεσης.)

Η τρίτη αδικία είναι πως οι άντρες έχουν μείνει ουσιαστικά έξω από το παιγνίδι της δημιουργίας της ζωής. Δεν είναι πολύ σοβαρό, αλλά είναι και κάτι ή τουλάχιστον, σε εμένα φαίνεται σοβαρό πλεονέκτημα πως οι γυναίκες είναι εντελώς μέσα στο παιγνίδι. Εχει ευθύνες από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις, αλλά έχει πολλά καλά.

Όπως έγραψα στην αρχή, αυτό το κείμενο δεν έχει πολιτικό μήνυμα. Απλώς, δεν θα ήθελα να είμαι άντρας. Αυτό ήθελα να πω μόνο.