ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΑΛΛΙΑ (3ο ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΠΙ ΚΟΡΟΝΟϊΟΥ)

Λίγες μέρες αφότου ξεκίνησε η καραντίνα του κορονοϊού, μια συνάδελφος στο γραφείο μου παραπονιόταν όλο απελπισία πως δεν έβρισκε πουθενά μαγιά μπύρας. Ήταν πολύ θυμωμένη, γιατί είχε σκοπό να φτιάξει διάφορα καλούδια για το Πάσχα. 

- Μαγιά μπύρας ζητάω, όχι χρυσάφι. Τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί; φώναζε πυρ και μανία. 

Την άκουγα και κατά κάποιο τρόπο καταλάβαινα τι έλεγε, όχι όμως στα αλήθεια. "Και τι θα γίνει αν δεν φτιάξεις τσουρέκια; Σιγά το πρόβλημα!" της είπα. Πολύ ηλίθια φράση εκ μέρους μου, η γυναίκα είχε τις συνήθειές της και τηρούσε έθιμά του τόπου της, ποια ήμουν εγώ που θα αποφασίσω τι έχει σημασία και τι δεν έχει;

 Λίγες μέρες αργότερα ήρθε η σειρά μου να φωνάζω:

- Βαφή μαλλιών ζητάω, όχι χρυσάφι, τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί;

Κι ήταν η σειρά της να πει "σιγά! και τι θα γίνει αν δεν βάψεις τα μαλλιά σου;". Εκείνη δεν βάφει τα μαλλιά της, πώς θα καταλάβει τι σημαίνει η άσπρη ρίζα;

Ναι, δεν έβρισκα την βαφή που παίρνω, ένα 7.1, ξανθό σκούρο σαντρέ, που βγαίνει δηλαδή καστανό ανοιχτό. Πήγα από σούπερ μάρκετ σε σούπερ μάρκετ και κατέληξα να ψωνίσω σε ψιλικαντζίδικο διάφορα 7, από 3 διαφορετικές μάρκες. Η αδερφή μου μού έφερε κι ένα 6, οπότε κάθισα κάτω με την ψυχή στο στόμα, να ανακατέψω λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο και να φτιάξω μια σούπα. 

Γιατί "με την ψυχή στο στόμα"; Είναι σοβαρό ζήτημα η απόχρωση του καστανού που θα βγει το μαλλί; Όχι, δεν είναι σοβαρό καθόλου, εκτός κι άν έχεις ψυχικό τραύμα από τις κόκκινες αποχρώσεις, όπως έχω εγώ από τις ανταύγειες και μετά. Βλέπω στον δρόμο γυναίκες με κόκκινες ανταύγειες και γυρνάω το βλέμμα μου αλλού, τόσο πολύ με στεναχωρούν και με εκνευρίζουν. Το κάνω αυτόματα, δεν το ελέγχω. και βέβαια δεν το είχα πριν το δικό μου ατύχημα. 

Εβαψα λοιπόν τα μαλλια μου κι ήταν νύχτα. Δεν καταλάβαινα σωστά πώς βγήκαν μέσα στα ηλεκτρικά φώτα του σπιτιού. Την άλλη μέρα το πρωί στο λεωφορείο, πάλι δεν έβλεπα σωστά γιατί ήταν νύχτα ακόμα, αλλά σαν να μου φαινόταν παντού μια κοκκινωπή απόχρωση. Με είχαν ζώσει τα φίδια, σκεφτόμουν "έχει γούστο τώρα να αναγκαστώ να ξαναβάψω το μαλλί μαύρο-μπλε". 

Ευτυχώς, μου έτυχε μια ανωμαλία στο γραφείο που με κράτησε στα τηλέφωνα και στα κομπιούτερ συνεχόμενα και πιεστικά ως τις 11.00 περίπου. Όταν τελείωσα, πήρα το καθρεφτάκι μου, άνοιξα το ρολό και κοίταξα τα μαλλιά μου. Ενα θαύμα είχε γίνει κατά λάθος. Τα μαλλιά είχαν παντού κόκκινες ανταύγειες. Μερικές τρίχες ήταν καστανές και μερικές κοκκινωπές. Προφανώς οι βαφές, επειδή ήταν από διαφορετικές μάρκες δεν αναμείχθηκαν πραγματικά μεταξύ τους κι η κάθε μία όπου έπεσε, έφερε διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτές τις ανταύγειες που επιθυμούσα πριν χρόνια, τις λεπτές, τις καταπληκτικές, τις τέλειες, τις απέκτησα από σύμπτωση. 

Βεβαίως δεν μπορώ να επαναλάβω την σύμπτωση γιατί δεν ξέρω τι έκανα ακριβώς, αλλά κυρίως δεν θέλω να την επαναλάβω, γιατί τώρα έχω καινούργιο τραύμα. Εχει καρφωθεί στο κεφάλι μου η απελπισία που ένιωθα ψάχνοντας και μην βρίσκοντας τις βαφές, η ανημπόρια που αισθανόμουν, η καρδιά μου που χτυπούσε γρήγορα από την αγωνία όταν ανακάτευα τα χρώματα. Η καρδιά μου δεν έπρεπε να χτυπήσει γρήγορα γι αυτόν τον λόγο. Η καρδιά πρέπει να χτυπάει γρήγορα για άλλα πράγματα, για άντρες, για παιδιά, για γονείς. Για ανθρώπους. Μου δημιουργήθηκε μια περιφρόνηση για μένα που είμαι υποχρεωμένη να σέρνομαι πίσω από τους βιομηχάνους και όλους αυτούς που στήνουν αγορά πάνω στην ματαιοδοξία μου. Είναι πολύ υποτιμητικό ως γυναίκα έξυπνη και ικανή, να γίνομαι το θύμα που στις ανασφάλειές του οι άλλοι φτιάχνουν τον πλούτο τους. Αυτό, πρέπει να σταματήσει. 

Αν δεν είχε πέσει η κρίση του κορονοϊού, μπορεί να μην σκεφτόμουν ποτέ να αφήσω τα μαλλιά μου φυσικά, με τις άσπρες τρίχες μέσα τους. Αν όλα πήγαιναν συνέχεια καλά, είχα συνέχεια τα χρήματα, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, δεν γινόταν πόλεμος, δεν γινόταν τίποτα, ναι, θα καθόμουν στον αιώνα τον άπαντα να σκέφτομαι την μία τρίχα που πεταει και χαλάει το σύνολο (ας πούμε).

Ας ήταν η ζωή όπως μου υποσχέθηκαν, μια σκάλα που πηγαίνει συνέχεια προς τα πάνω, θα σκέφτομαι κι εγώ τον εαυτό μου μέσα σε αυτήν την σκάλα, με τον τρόπο που κι οι βιομηχανοι επιθυμούν. Αλλά δυστυχώς, τα έκαναν χάλια και μου χάλασαν την ψευδαίσθηση. Εχουν ήδη χρόνια που μου δημιουργούν ανασφάλειες ότι δεν είμαι και τόσο καλή, ότι πρέπει να τρέξω λίγο πιο γρήγορα για να είμαι επιτυχημένη, να πάρω την ακριβότερη κρέμα, το πιο καλό ρούχο, τώρα ίσως σκέφτηκαν να κάνουν κι ένα κρας τεστ; Ισως όχι κι έγινε κατα τύχη; Δεν με ενδιαφέρει. Τα βλέπω όλα διαφορετικά. Θα πράξω διαφορετικά. 

(σημείωση: το κείμενο δεν είναι γραμμένο ως ανάλυση. Μπορώ να το κάνω, αλλά δεν θέλω. Η προσωπική ιστορία της καθεμιάς μας, κι ο προσωπικός της πόνος είναι αυτός που οδηγεί τα βήματα της και φέρνει ένα πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι σημαντικότερο από την ανάλυση)

(φωτογραφία το καινούργιο χρώμα μαλλιών, επιτόπου στο γραφείο, την στιγμή που το είδα)