ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΑΛΛΙΑ (2ο Η ΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ)
Σταδιακά συνήθισα να βλέπω τα μούτρα μου με αυτα τα σκούρα χρώματα, έκανα το κατάλληλο μακιγιάζ, είχα τις σωστές αποχρώσεις ρούχων, όμως τα μαλλιά μου ακόμα δεν μου άρεσαν, ήταν μονοδιάστατα, είχαν παντού το ίδιο χρωμα, αυτό της βαφής. Στα δικά μου, η κάθε τρίχα είχε διαφορετική απόχρωση από την διπλανή της. Στους κροτάφους και στο μέτωπο, ήταν ανοιχτότερα κι όταν τα μάζευα σε σινιόν ή αλογοουρά, έφτιαχναν δυό όμορφες ντεγκραντέ φάσες πάνω από τα αυτιά μου. Αποφάσισα λοιπόν να τα κάνω ανταύγειες για να γίνουν πολυδιάστατα. Οι ξανθές ήταν κατα την γνώμη μου εκτός συζήτησης στο σκούρο καστανό που είχα, οπότε οι κόκκινες ήταν κατάλληλες.
Εκλεισα ραντεβού στο καλύτερο κομμωτήριο του κέντρου της Αθήνας. Μίλησα με την βαφέα 10 λεπτά για το τι ανταύγειες ήθελα: 3 αποχρώσεις κόκκινο, όλες σκούρες, με μικρές τούφες ανά ανταύγεια. Έμεινα τρεις ώρες στην καρέκλα, χρώμα, sanitas foil, άλλο χρώμα, sanitas foil κλπ. Όταν όλα τελείωσαν, μου έδωσαν τον μικρό καθρέφτη χειρός, γύρισα πίσω και κοίταξα το αποτέλεσμα. Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό.
Το κεφάλι μου ήταν σαν αποκριάτικη περούκα με ρίγες-ρίγες χρώματα. Πίσω είχε σε πλατιές ρίγες 2 αποχρώσεις κόκκινο της σκουριάς και γύρω από το πρόσωπο τούφες πορτοκαλί καροτί. Αυτό αν το βάλουμε κάθετα σε 98 πόντους μαλλί, μας κάνει ένα χαλάκι των Ίνκας από το Μάτσου Πίτσου. Ξανακάθισα στην καρέκλα αμίλητη, πιθανότατα κατακίτρινη παρά το μακιγιάζ κι η βαφέας με ρώτησε
- Δεν είστε ευχαριστημένη;
- Οχι. Καθόλου.
- Λυπάμαι που δεν σας αρέσει, είναι η τελευταία τάση στις ανταύγειες.
- Εγώ δεν ζήτησα τις τελευταίες τάσεις, σας είπα ακριβώς τι ήθελα, ένα μαλλί φυσικό, που να φαίνεται το κόκκινο σαν δικό μου.
-Λυπάμαι πολύ που δεν συνεννοηθήκαμε καλά. Δεν θα σας χρεώσουμε για την εργασία, μου είπε η κομμώτρια.
-Τι λέτε κυρία μου; Τι σημασία έχει αυτό; Δεν μπορώ να βγω έξω με κεφάλι σαν καμμένη ουρά αλεπούς. Θέλω να μου τα ξαναβάψετε καστανά, της απάντησα.
- Δυστυχώς, για 2 βδομαδες μετα τις τεχνικές εργασίες δεν μπορούν να βαφούν τα μαλλιά, καίγονται. Κανένα κομμωτήριο δεν θα σας αναλάβει. Κλείστε ένα ραντεβού για 2 εβδομάδες αργότερα και θα σας τα βάψουμε δωρεάν, μου είπε.
Η κομμώτρια δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την ζημιά που έκανε, δεν αναρωτιόταν δευτερόλεπτο πώς θα κυκλοφορούσα 2 βδομάδες με αυτό το γελοίο κεφάλι. Ήμουν απλώς μια πελάτισσα που δεν έμεινε ευχαριστημένη, σιγά το πρόβλημα, δεν θα ξαναπήγαινα -και τι έγινε; Θα πήγαιναν άλλες.
Σκέφτηκα για 3 δευτερόλεπτα και της ζήτησα να μου τα κόψουν σε ένα πολύ κοντό καρέ, πίσω το μισό μαλλί παρμένο με την μηχανή. Θα τα έβαφα μόνη μου. Εφυγα και πήγα στο Hondos Center. Για πολύ καλή μου τύχη στις βαφές ήταν μια πωλήτρια γύρω στα 58-60, πολύ έμπειρη, γλυκιά, όλο κατανόηση, που ήξερε τα πάντα για τις βαφές. Μου είπε πως δυστυχώς πάνω στις κόκκινες ανταύγειες πιάνει μόνο το μαύρο μπλε χρώμα( και σωστά τα είπε, γιατί στο 4ο λούσιμο ακόμα και με μαύρο μπλε βαφή αχνοφαίνονταν τρίχες πορτοκαλί). Με συμβούλεψε να κάνω τρεις συνεχόμενες μέρες μάσκα με ζεστό ελαιόλαδο, να τα θωρακίσω τρόπον τινά και μετά να τα βάψω. Αυτό έκανα. Κυριακή μεσάνυχτα τα έβαψα και κατέληξα με ένα μαλλί κοντό και μαύρο σαν το φτέρωμα της κουρούνας. Δεν είχα κόψει τα μαλλιά μου κοντά από την Γ' Γυμνασίου. Δεν θυμόμουν καθόλου τον εαυτό μου με κοντά μαλλιά, τον είχα δει μόνο σε φωτογραφίες.
Το σοκ ήταν τεράστιο. Το μυαλό μου γυρνούσε συνέχεια σε αυτες τις γυναίκες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που για να τις τιμωρήσουν για τους Γερμανούς εραστές, τους έκοβαν τα μαλλιά. Τις καταλάβαινα πολύ καλά.
Ετσι λοιπόν από την 12.00 έως τις 3.00 κάποια μέρα, έχασα τα μαλλιά μου χάρη στην ηλιθιότητα ενός άλλου. Από 15 χρονών κι έως τα 40 είχα ένα στολίδι μόνιμο πάνω μου κι έκανα ό,τι μου κάπνιζε με αυτό: τα μαλλάκια μου πότε ήταν απλωμένα σαν κασμιρένια κουβερτούλα ως την πλάτη μου, πότε φτιαγμένα κοτσίδες του 1700, πότε μπούκλες από πάνω ως τα κάτω σαν του 1900, πότε 4 - 5 κοτσιδούλες σαν των Βίκινγκ, πότε τρεις κότσους μαζί. Από τα 40 ως τα 41 έμεινα με ένα σκέτο κοντό μαύρο καρέ που δεν έπαιρνε καμιά αλλαγή εκτός από μια χωρίστρα δεξιά ή αριστερά.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως αν ήταν να πληρώνω για λάθη, αυτά τα λάθη έπρεπε να είναι να δικά μου, επομένως η μόνη λύση ήταν να μείνω όσο πιο μακριά γίνεται από τα κομμωτήρια και να αναλάβω τα μαλλιά μου μόνη μου. Γι αυτό έβαφα τα μαλλιά μου μόνη μου, έκανα προσεκτικές μικρές αλλαγές, και μάλιστα κατάφερα να ξανοίξω το χρώμα τους. Τέσσερα χρόνια μετά είχα πάλι μαλλιά ως την μέση μου, σχεδόν στο ίδιο χρώμα με το δικό μου.
Τα αποτελέσματα ήταν θαυμάσια, έως ότου ήρθε ο κορονοϊός. Εκεί σταμάτησα να έχω ακόμα και τα εντελώς απαραίτητα. Δυστυχώς, όταν προσπαθείς να φτιάξεις κάτι τεχνητό πάνω σου, δεν χρειάζεσαι μόνο τους ειδικούς αλλά και τις πρώτες ύλες. Όπου και να πάμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την Αγορά. (Αυτή είναι η επόμενη ιστορία).
(φωτογραφία μια κόκκινη αλεπού, που όλα τα χρώματά της ήταν στο κεφάλι μου μετά τις ανταύγειες)
Το κεφάλι μου ήταν σαν αποκριάτικη περούκα με ρίγες-ρίγες χρώματα. Πίσω είχε σε πλατιές ρίγες 2 αποχρώσεις κόκκινο της σκουριάς και γύρω από το πρόσωπο τούφες πορτοκαλί καροτί. Αυτό αν το βάλουμε κάθετα σε 98 πόντους μαλλί, μας κάνει ένα χαλάκι των Ίνκας από το Μάτσου Πίτσου. Ξανακάθισα στην καρέκλα αμίλητη, πιθανότατα κατακίτρινη παρά το μακιγιάζ κι η βαφέας με ρώτησε
- Δεν είστε ευχαριστημένη;
- Οχι. Καθόλου.
- Λυπάμαι που δεν σας αρέσει, είναι η τελευταία τάση στις ανταύγειες.
- Εγώ δεν ζήτησα τις τελευταίες τάσεις, σας είπα ακριβώς τι ήθελα, ένα μαλλί φυσικό, που να φαίνεται το κόκκινο σαν δικό μου.
-Λυπάμαι πολύ που δεν συνεννοηθήκαμε καλά. Δεν θα σας χρεώσουμε για την εργασία, μου είπε η κομμώτρια.
-Τι λέτε κυρία μου; Τι σημασία έχει αυτό; Δεν μπορώ να βγω έξω με κεφάλι σαν καμμένη ουρά αλεπούς. Θέλω να μου τα ξαναβάψετε καστανά, της απάντησα.
- Δυστυχώς, για 2 βδομαδες μετα τις τεχνικές εργασίες δεν μπορούν να βαφούν τα μαλλιά, καίγονται. Κανένα κομμωτήριο δεν θα σας αναλάβει. Κλείστε ένα ραντεβού για 2 εβδομάδες αργότερα και θα σας τα βάψουμε δωρεάν, μου είπε.
Η κομμώτρια δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την ζημιά που έκανε, δεν αναρωτιόταν δευτερόλεπτο πώς θα κυκλοφορούσα 2 βδομάδες με αυτό το γελοίο κεφάλι. Ήμουν απλώς μια πελάτισσα που δεν έμεινε ευχαριστημένη, σιγά το πρόβλημα, δεν θα ξαναπήγαινα -και τι έγινε; Θα πήγαιναν άλλες.
Σκέφτηκα για 3 δευτερόλεπτα και της ζήτησα να μου τα κόψουν σε ένα πολύ κοντό καρέ, πίσω το μισό μαλλί παρμένο με την μηχανή. Θα τα έβαφα μόνη μου. Εφυγα και πήγα στο Hondos Center. Για πολύ καλή μου τύχη στις βαφές ήταν μια πωλήτρια γύρω στα 58-60, πολύ έμπειρη, γλυκιά, όλο κατανόηση, που ήξερε τα πάντα για τις βαφές. Μου είπε πως δυστυχώς πάνω στις κόκκινες ανταύγειες πιάνει μόνο το μαύρο μπλε χρώμα( και σωστά τα είπε, γιατί στο 4ο λούσιμο ακόμα και με μαύρο μπλε βαφή αχνοφαίνονταν τρίχες πορτοκαλί). Με συμβούλεψε να κάνω τρεις συνεχόμενες μέρες μάσκα με ζεστό ελαιόλαδο, να τα θωρακίσω τρόπον τινά και μετά να τα βάψω. Αυτό έκανα. Κυριακή μεσάνυχτα τα έβαψα και κατέληξα με ένα μαλλί κοντό και μαύρο σαν το φτέρωμα της κουρούνας. Δεν είχα κόψει τα μαλλιά μου κοντά από την Γ' Γυμνασίου. Δεν θυμόμουν καθόλου τον εαυτό μου με κοντά μαλλιά, τον είχα δει μόνο σε φωτογραφίες.
Το σοκ ήταν τεράστιο. Το μυαλό μου γυρνούσε συνέχεια σε αυτες τις γυναίκες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που για να τις τιμωρήσουν για τους Γερμανούς εραστές, τους έκοβαν τα μαλλιά. Τις καταλάβαινα πολύ καλά.
Ετσι λοιπόν από την 12.00 έως τις 3.00 κάποια μέρα, έχασα τα μαλλιά μου χάρη στην ηλιθιότητα ενός άλλου. Από 15 χρονών κι έως τα 40 είχα ένα στολίδι μόνιμο πάνω μου κι έκανα ό,τι μου κάπνιζε με αυτό: τα μαλλάκια μου πότε ήταν απλωμένα σαν κασμιρένια κουβερτούλα ως την πλάτη μου, πότε φτιαγμένα κοτσίδες του 1700, πότε μπούκλες από πάνω ως τα κάτω σαν του 1900, πότε 4 - 5 κοτσιδούλες σαν των Βίκινγκ, πότε τρεις κότσους μαζί. Από τα 40 ως τα 41 έμεινα με ένα σκέτο κοντό μαύρο καρέ που δεν έπαιρνε καμιά αλλαγή εκτός από μια χωρίστρα δεξιά ή αριστερά.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως αν ήταν να πληρώνω για λάθη, αυτά τα λάθη έπρεπε να είναι να δικά μου, επομένως η μόνη λύση ήταν να μείνω όσο πιο μακριά γίνεται από τα κομμωτήρια και να αναλάβω τα μαλλιά μου μόνη μου. Γι αυτό έβαφα τα μαλλιά μου μόνη μου, έκανα προσεκτικές μικρές αλλαγές, και μάλιστα κατάφερα να ξανοίξω το χρώμα τους. Τέσσερα χρόνια μετά είχα πάλι μαλλιά ως την μέση μου, σχεδόν στο ίδιο χρώμα με το δικό μου.
Τα αποτελέσματα ήταν θαυμάσια, έως ότου ήρθε ο κορονοϊός. Εκεί σταμάτησα να έχω ακόμα και τα εντελώς απαραίτητα. Δυστυχώς, όταν προσπαθείς να φτιάξεις κάτι τεχνητό πάνω σου, δεν χρειάζεσαι μόνο τους ειδικούς αλλά και τις πρώτες ύλες. Όπου και να πάμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την Αγορά. (Αυτή είναι η επόμενη ιστορία).
(φωτογραφία μια κόκκινη αλεπού, που όλα τα χρώματά της ήταν στο κεφάλι μου μετά τις ανταύγειες)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου