ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΑΛΛΙΑ (1ο. ΔΥΟ ΑΣΠΡΕΣ ΚΛΩΣΤΟΥΛΕΣ)

Ποιές ορμονικές και ηλικιακές αλλαγές είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπισουν οι γυναίκες, σε ό,τι αφορά την εμφάνισή τους; Ποιό είναι το ψυχικό και οικονομικό κόστος της αντιμετώπισης των αλλαγών; Τα πάντα στην ζωή είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση: το ένα πράγμα που αλλάζει, φέρνει αλλαγές στο άλλο κι από κεί σε κάποιο άλλο, κλπ. Στα επόμενα κείμενα θα αναφερθώ στο πόσο πολύ στοίχισε σε χρήματα και σε ψυχική ταλαιπωρία η αλλαγή στα μαλλιά μου. Μπορείτε να βρείτε κοινά σημεία με την δική σας εμπειρία και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

*********************

Εβαψα τα μαλλιά μου πρώτη φορά στα 40 μου. Είχα μόνο 2 άσπρες τρίχες ακριβώς στην χωρίστρα επί 3 χρόνια, αλλά η αδερφή μου με είχε ζαλίσει ότι φαίνονταν πολύ επειδή ήταν χοντρές όπως τα υπόλοιπα μαλλιά. Πράγματι, έμοιαζαν με δυό άσπρες κλωστούλες στο κεφάλι μου. 

Πήγα στο κομμωτήριο και τα έβαψα καστανό ανοιχτό, σαν τα δικά μου. Μια εβδομάδα αργότερα ξαναπήγα: αυτές οι τρίχες είχαν ξεβάψει με τα λουσίματα και είχαν γίνει ξανθό-σταχτί. Η κομμώτρια μου είπε πως δυστυχώς οι τρίχες αυτές είναι πολύ χοντρές και δεν καλύπτονται με αυτό το χρώμα, πρέπει να τα βάψω πιο σκούρα. Κάθισα λοιπόν κάτω και μου τα ξανα-έβαψαν σκουρότερα. Όταν τελείωσαν, φαινόμουν σαν να φοράω περούκα: τα φρύδια μου ήταν πιο ανοιχτά. Ξανακάθισα και μου έβαψαν και τα φρύδια. Οταν τελείωσαν και με αυτό, κοιτάχτηκα και μού ήρθε να βάλω τα κλάματα. Στον καθρέφτη ήταν μια ξένη γυναίκα, άγνωστή, με σκούρα μαλλιά, χλωμή, με υποτονικό μακιγιάζ κι ένα απαίσιο πουλόβερ πορτοκαλί που φαινόταν σαν ξεθωριασμένο από τον ήλιο. 

Πήγα στο σπίτι, άνοιξα το συρτάρι με τα κραγιόν και τα δοκίμασα ένα- ένα.  Δεν μου πήγαινε πια κανένα, έως και το κόκκινο, ήταν λάθος κόκκινο. Τα μάζεψα όλα σε μια σακούλα πλαστική. Εβαλα μια σκιά μωβ στο ένα βλέφαρο και μία πράσινη στο άλλο. Δεν φαινόταν καν πως φοράω σκιές. Τις μάζεψα κι αυτές σε μια άλλη σακούλα, μαζί με όλες τις καστανές και μωβ μάσκαρα και μαζί με τα ρούζ που ήταν σαν διάφανα στο πρόσωπό μου. Στα συρτάρια μου αφησα μόνο δυο Liposan, ένα  φράουλα και ένα κεράσι. 

Μετά πήγα στην ντουλάπα μου και δοκίμασα τα πλεχτά μου. Σχεδόν με όλα φαινόμουν κατακίτρινη σαν να είχα ίκτερο, με ορισμένα το δέρμα μου έμοιαζε γκρι. Απο κάτω ήταν τα όμορφα ρούχα μου κι από πάνω εγώ με μια μεγάλη μουτζούρα για μαλλιά και δυό μουτζούρες για φρύδια. Μάζεψα όλα τα πλεχτά εκτός από ένα μπλε σκούρο κι ένα κρεμ ζιβάγκο, τα έβαλα σε κουτιά, τα γέμισα με Vapona και τα πήγα στην αποθήκη.  Ήταν γύρω στα 30 κομμάτια κασμιρένια. 

Λοιπόν, χρειαζόμουν ένα κόκκινο σκούρο κραγιόν, ένα σχεδόν κόκκινο ρουζ και καινούργια  πλεχτά σε κατάλληλες αποχρώσεις. Δεν μπορούσα να ψωνίσω ρούχα στην ποιότητα που είχα πριν, γιατί τα χρήματα για εκείνα τα έδωσα στην διάρκεια 15 ετών, επιλέγοντας να ψωνίσω 2 ρούχα καλά τον χρόνο, αντί για περισσότερα φθηνά. Αναγκάστηκα να πηγαίνω στο Ζάρα κάθε εβδομάδα και να ψωνίζω ό,τι υπήρχε σε απλό βαμβακερό πλεχτό που μου φαινόταν κατάλληλο. Παράλληλα ανακάλυψα πως τα μαλλιά μου επειδή μάκραιναν γρήγορα, ήθελαν βαφή (και χτένισμα βέβαια, δεν θα έφευγα από το κομμωτήριο με βρεγμένο κεφάλι) κάθε 3 βδομάδες, με 60 ευρώ την φορά. 

Όταν έκανα την φορολογική δήλωση του χρόνου, μάζεψα χωριστά τις αποδείξεις του κομμωτηρίου κι ήταν 1350 ευρώ. Δούλευα ένα ολόκληρο μήνα το έτος για να είναι τα μαλλιά μου όμορφα. Τόσα χρήματα που πριν ήταν στην τσέπη μου, έφευγαν χωρίς κανέναν λόγο, απλώς και μόνο επειδή απέκτησα δυό άσπρες κλωστούλες στο κεφάλι μου. 

(φωτό από τα δύο πλεχτά σε μωβ που έχω στην στην ντουλάπα μου, το ανοιχτό είναι αυτό που φορούσα πριν την βαφή, το σκούρο είναι αυτό που ψώνισα και  πήγαινε στα χρώματα μου μετά)