ΠΑΓΩΤΟ ΜΕ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ

(Υπότιτλος: πώς να γίνεις παλιοχαρακτήρας από μικρός)

Όταν ήμουν μικρούλα, ζούσα σε μια λαϊκή γειτονιά που όλοι ήταν φτωχοί εκτός από τον συμβολαιογράφο και κάποιον που είχε μια τριώροφη έκθεση επίπλων.

Τα Σαββατόβραδα του καλοκαιριού βγαίναμε όλοι στην πλατεία, οι γονείς μας έπιναν μια πορτοκαλάδα στα ζαχαροπλαστεία κι εμείς παίζαμε παραδίπλα. Όταν ερχόταν ο παγωτατζής, οι γονείς μας μάς έπαιρναν από ένα χωνάκι με μια μπαλίτσα παγωτό. Τα δυό πιο πλούσια παιδιά αγόραζαν δυό μπαλίτσες κι εμείς τα ζηλεύαμε που είχαν ένα παγωτό μεγάλο, ψηλό, με δυό χρώματα. Δεν τα ζηλεύαμε βέβαια για πολλή ώρα, γιατί αυτά τα παγωτά,  τότε, έλιωναν γρήγορα. Η κάτω μπάλα χυνόταν σε χοντρές σταγόνες  γύρω από το χωνάκι, μέσα στο χωνάκι και τελικά κατέληγε στα σκουπίδια αφάγωτη.

Εγώ έπρηζα την μαμά μου κάθε Σάββατο να μου δώσει λεφτά για δυό μπάλες παγωτό και δεν μου έδινε ποτέ, όμως μετά από λίγη ώρα αν δεν είχα ξεχαστεί τελείως στο παιγνίδι και της το ξαναζητούσα, μου έδινε χρήματα για ένα καινούργιο φρέσκο παγωτό. Κάποια μέρα λοιπόν, αγανακτισμένη, την ρώτησα γιατί δεν μου δίνει από την αρχή να πάρω δυό μπάλες, αφού έτσι κι αλλιώς στο τέλος θα μου το κάνει το χατήρι. Η μαμά μου μου είπε:

-Το θέμα δεν είναι πόσα λεφτά θα δώσουμε, αλλά να μην γίνεις κακομαθημένη. Το βλέπεις πως στο παγωτό του Κ... η μία μπάλα καταλήγει στα σκουπίδια, γιατί λιώνει. Αυτός το ξέρει κι οι γονείς του το ξέρουν, όμως συνεχίζουν να του παίρνουν δυό μπάλες μαζί και τον κάνουν άπληστο. Ο Κ... θα ζητάει πιο πολλά από όσα χρειάζεται,  ακόμα κι όταν μεγαλώσει. 

Η μανούλα μου, η παιδαγωγός, που τέλειωσε μόνο την Γ' Δημοτικού. 

(γράφει η Melusine)