ΤΑ ΠΟΛΥΣΗΜΑΝΤΑ ΜΕΜΕ

Εχετε δει αυτούς τους τύπους που τάσσονται κατά του δημόσιου θηλασμού; Αναρωτιέστε ποτέ τι εννοούν αυτοί που φωνάζουν πως το θέαμα της γυναίκας που θηλάζει το μωρό της είναι αισχρό, όταν όλοι ξέρουμε πως το στήθος προβλέφθηκε από την φύση για την επιβίωση των μωρών κι όχι για την απόλαυση των ανδρών; Μερικοί από αυτούς έχουν σεξουαλικοποιήσει τελείως το στήθος και το βλέπουν μόνο ερωτικά. Μερικοί άλλοι είναι πιο πολύπλοκες περιπτώσεις.

Αυτή η ιστορία που ακολουθεί είναι από τα πιο απροσδόκητα περιστατικά που μου έτυχαν ως σήμερα και τα μπερδεύει όλα: σεξουαλικά και θηλασμό, σεξουαλική παρενόχληση κι εμετό (= μην μου πείτε τίποτα μετά, σας προειδοποίησα).

Παντρεύτηκα στα 26 μου και ένα χρόνο μετά έμεινα έγκυος όπως όλος ο κόσμος: κατά λάθος. Δεν είχα κανένα σχέδιο να μείνω έγκυος, το σχέδιό μου ήταν μόνο να κάνω σεξ με τον σύζυγο, απλώς δεν πρόσεχα και τόσο την αντισύλληψη πια, οπότε το σποράκι και το αυγουλάκι συναντήθηκαν κι έφτιαξαν το μωρό.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ως έγκυος ήταν να φτιάξω κατάλληλη γκαρνταρόμπα. Ως κόρη μοδίστρας είχα την ευκαιρία να ράψω ρούχα εγκυμοσύνης της δεκαετίας του 60 (που είναι η αγαπημένη μου) από αληθινά υφάσματα της εποχής σε λαχανί, σε  κόκκινο, σε πορτοκαλί, κυρίως πανταλόνια σιγκαρέτ και μπλούζες που κρατούσαν το πάνω ρούχο μακριά απ΄το σώμα μου. Επομένως ήμουν μια πολύ λεπτή γυναίκα όπως πριν, που ο κορμός της ήταν εντελώς απροσδιόριστος εξαιτίας ενός μεγάλου όγκου υφάσματος που αιωρούνταν γύρω της. Με αυτά τα ρούχα πήγαινα στο γραφείο μου κι είχα την εντύπωση πως η εγκυμοσύνη μου περνούσε εντελώς απαρατήρητη, ειδικά επειδή στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης είχα πάρει μόνο 7 κιλά. Δυστυχώς τα 3 από αυτά  ήταν στο στήθος μου, αφού το καθένα από τα μεμέ είχε γίνει περίπου σαν το κεφάλι μου. Γιατί "δυστυχώς"; Να γιατί. 

Ήταν πρωί μιάς ηλιόλουστης μέρας, ήμουν στο γραφείο μου μόνη μου όπως πάντα, είχα ένα αντικείμενο με πολύ γράψιμο σε κομπιούτερ και καθόλου συναλλαγή με κοινό, σε ένα δωμάτιο-γραφείο 50 τετραγωνικά όπου ήμουν μόνο εγώ,  μηχανήματα και ντουλάπες. Έγραφα ήσυχη ακούγοντας μουσική από το ραδιοφωνάκι μου όταν ξαφνικά ένιωσα ένα αντρικό χέρι στον ώμο μου. Γυρνάω, ήταν ο διευθυντής μου. Κλείνω την μουσική και παραμένω καθιστή, πιστεύοντας πως κάτι θέλει να μου πει και θα φύγει.

- Καλημέρα  -Καλημέρα σας κύριε διευθυντά.

- Πώς τα πας με την εγκυμοσύνη; - Καλά.

-Έχεις ενοχλήσεις; - Λίγο ναι, δεν μπορώ να σηκωθώ από τους καναπέδες και το κρεβάτι χωρίς να στηριχτώ, αλλά κατά τα άλλα καλά.

Ως εδώ κανονικά, εκτός από το ότι το χέρι του ήταν ακόμα στον ώμο μου και με έτριβε. Αυτό, όχι κανονικό. 

-Το στήθος σου έχει μεγαλώσει πολύ, μου λέει. 

- Ναι, είναι για το μωρό ξέρετε, για να θηλάσει όταν γεννηθεί. 

-Ναι,  αλλά θα είναι τυχερός κι ο άντρας σου. 

-....

- Αν θέλει μπορεί να θηλάσει κι αυτός, μου κάνει. 

Μένω κόκκαλο. Φτάχνω εικόνα ό,τι μου είπε, εικόνα που μου φαίνεται κανιβαλιστική, ζαλίζομαι λιγάκι κι ανακατεύομαι. Το χέρι του τώρα είναι στον αυχένα μου, με τρίβει και με πιέζει. 

- Να θηλάζει κι αυτός; ρωτάω

- Ναι. Εγώ θήλαζα από την γυναίκα μου όταν γέννησε τα παιδιά μας. 

-....

Δεν βρίσκω τίποτα να πω. Με τρίβει ακόμα στον αυχένα  κι έχει ιδρώσει. Με ακουμπάει με το σώμα του στο μπράτσο μου. Βαριανασαίνει. Δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι παγιδευμένη στη καρέκλα, με τα πόδια μου μέσα στο γραφείο, με τον ανώμαλο πάνω μου  να φαντασιώνεται το στήθος μου με γάλα, να ερεθίζεται και να λαχανιάζει λίγους πόντους μακριά από τα μούτρα μου. Νιώθω σαν τον ποντικό στην φάκα.

-Και τι δεν θα έδινα για να το ξαναζήσω αυτό, μου λέει. 

-....

-Μπορώ να κάνω πολλά για να το ξαναζήσω, ξέρεις, μου λέει με νόημα. 

Τετέλεσθαι, δεν αντέχω άλλο, έχω θολώσει τελείως, είμαι κι έγκυος, δεν θέλω πολύ δηλαδή, τον σπρώχνω λίγο και κάνω εμετό πάνω του. Γεμίζω εμετό το παντελόνι του, τα παπούτσια του και το πάτωμα.

Τι κάνει αυτός; Δεν του καίγεται καρφί για τον εμετό, ούτε και τον βρίσκει αδικαιολόγητο φυσικά. Κάνει μισό βήμα πίσω και γελάει.

-Ευαισθητούλα; Θα συνηθίσεις,  μου λέει και φεύγει. 

Εγώ μένω εκεί ακίνητη, αποσβολωμένη. Δεν το χωράει το μυαλό μου αυτό που έγινε και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είναι ο διευθυντής. 

Για ορισμένα χρόνια είχα την εντύπωση πως ο διευθυντής αυτός ήταν μια σπανιότατη περίπτωση ενήλικα άντρα που ήθελε να θηλάσει, για μένα top ανωμαλία. Το 2000 είδα σε μια κωμωδία τον Τζιμ Κάρεη  σε μια σκηνή όπου ξανθιά γυναίκα θηλάζει το μωρό της κι ο Κάρεη φαντασιώνεται (ή το κάνει πράγματι) πως βγάζει το μωρό από το βυζί και θηλάζει αυτός. Στο τέλος τον δείχνει με άσπρο μουστάκι γάλακτος γύρω από το στόμα του. Φαίνεται πως ο διευθυντής δεν ήταν τόσο σπάνια περίπτωση.

(γράφει  η Melusine)