Η ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ KI H ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Ορίστε μια πολύ όμορφη εικόνα ενός γιγαντιαίου γκράφιτι που εμφανίστηκε σε τοίχο κτηρίου στην Αθήνα: μια πανέμορφη γυναίκα διαβάζει καθισμένη πρόχειρα σε ένα τραπέζι. Πίσω της ένα μικρό βουνό από βιβλία υπονοεί πως συνηθίζει να διαβάζει. Το γκάφιτι αυτό επαινέθηκε από πολλούς, μερικοί μάλιστα είπαν πως αποτίει φόρο τιμής σε έναν καινούργιο τύπο ομορφιάς, την εσωτερική ομορφιά. 

Διαφωνώ. Δεν βλέπω την εσωτερική ομορφιά, αντιθέτως, βλέπω μόνο την εξωτερική και μάλιστα την τετριμμένη σε άνδρες καλλιτέχνες, το ιδεατό σύμφωνα με την πατριαρχική αντίληψη, την όμορφη γυναίκα που συνήθως ναι μεν είναι κάπως συντηρητική στο ντύσιμο, όμως αποπνέει  έναν καθηλωτικό ερωτισμό μέσα από σουρεαλιστικής φαντασίας λεπτομέρειες και συμπτώσεις, π.χ. μόλις έχει ξυπνήσει αλλά το μακιγιάζ της είναι τέλειο, μαζεύει σταφύλια στο αμπέλι αλλά με λυμένα τα πλούσια μαλλιά της, πίνει νερό από μια μαρμαρένια βρύση, αλλά η λήψη είναι τέτοια ώστε να βλέπουμε το ντεκολτέ της μέχρι τον αφαλό. 

Ας πιάσουμε καταρχάς την ομορφιά του μοντέλου.  Μοιάζει  στην μέση γυναίκα; Οχι, δεν μοιάζει. Μοιάζει στην  μέση όμορφη; Οχι, είναι ακόμα καλύτερη. Μόνο το 7% των γυναικών διαθέτει  ΚΑΙ λεπτή σιλουέτα ΚΑΙ καμπύλες στα σωστά σημεία (στήθος και γοφούς πλούσιους, αλλά μέση πολύ μικρή). Το υπόλοιπο 93% έχει λίγα έως πολλά παραπάνω κιλά και έχει ασυμμετρίες στην σιλουέτα του, δηλαδή άλλες γυναίκες έχουν πολύ μεγάλο στήθος, άλλες πολύ μικρό, άλλες δεν έχουν καθόλου μέση και μοιάζουν με παραλληλόγραμμα, άλλες έχουν λεπτούς ώμους και μεγάλα οπίσθια, πάντως γενικά η  λεπτή και συμμετρική σιλουέτα είναι η εξαίρεση. Με λίγα λόγια, το γκραφιτι μας δείχνει μια σπάνια ομορφιά.

Ας κοιτάξουμε λίγο τα άλλα στοιχεία του γκράφιτι, το ντύσιμο του μοντέλου μας. Ντύνονται έτσι οι γυναίκες όταν διαβάζουν; Οχι, καθόλου μάλιστα. Και οι νέες και οι μεγαλύτερες, και οι λεπτές αλλά και οι χοντρές, δεν φοράνε στο διάβασμα μια μπλούζα λεπτεπίλεπτη με βολάν στα μανίκια, τρία νερβύρ στο κορσάζ και μικρή μέση φτιαγμένη με ξεχωριστή πατ. Δεν φοράνε μια φούστα με βαθύ σκισιμο έως ψηλά στους μηρούς. Τι φοράνε; Κυρίως  παλιόρουχα. Ρούχα άνετα που δεν σε "κρατάνε" πουθενά και παλιά: φόρμες γυμναστικής, κολάν, ρομπάκια, νυχτικά, καφτάνια. Τέτοια φοράνε οι γυναίκες όταν διαβάζουν, γιατί θέλουν την άνεσή τους ώστε να προσηλωθούν στο βιβλίο, θέλουν να κάθονται σταυροπόδι ή οκλαδόν, θέλουν να καπνίζουν και να πίνουν τον καφέ τους χωρίς να προσέχουν πού ακριβώς θα πέσει η στάχτη, θέλουν την ησυχία τους και την βολή τους. Η απεικόνιση της αναγνώστριάς μας στο γκράφιτι είναι τελείως ανεδαφική, δεν υπήρξε ποτέ γυναίκα που να διάβασε με τέτοια περιβολή.

Ας πούμε τέλος δυό λόγια και για το "στήσιμο" του γκράφιτι, που δεν είναι απλώς ανεδαφικό, είναι σουρεαλιστικό. Εδώ η γυναίκα είναι πάνω στο γραφείο, όχι πάνω στην καρέκλα όπως όλος ο κόσμος που έχει γραφείο. Κρατάει με το ένα χέρι το βιβλίο στον αέρα και με το άλλο ένα μολυβάκι, λες και υπήρξε ποτέ κάποιος που έκανε σημειώσεις επί του βιβλίου στον αέρα. Έχει το ένα πόδι λυγισμένο, κι ακουμπισμένο στην καρέκλα, αλλά το σωστό πόδι, αυτό που συμπίπτει με το αβυσσαλέο άνοιγμα της φούστας. Τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε χαλαρό κότσο ώστε να φαίνεται ο λαιμός κύκνου και ταυτόχρονα μια μακριά τούφα με νάζι, αλλά ανεξήγητα έχει ξεφύγει από τον κότσο. Πώς έφυγε αυτή η τούφα που είναι αρκετά μακριά για να κάνει δυό φορές τον γύρο της κεφαλής; Μπορεί κάποιος να μας πει;
Είναι τρομερό τι απίστευτα "στησίματα" μπορούν να φανταστούν οι άντρες καλλιτέχνες, προκειμένου να μας δείξουν γυναίκες που είναι απίστευτα σέξυ. 

Έχουμε λοιπόν από την μια μεριά αυτό το όμορφο γκράφιτι, κι από την άλλη τις γυναίκες που το βλέπουν, μεταξύ των οποίων αυτές που διαβάζουν -όπως η υποφαινόμενη. Αυτομάτως διαπιστώνω ότι ναι μεν διαβάζω και μάλιστα πολύ, οπότε ίσως είμαι σε καλό δρόμο για την εσωτερική ομορφιά, αλλά υστερώ  απο το μοντέλο μας,  παντού. Στο διάβασμα κάθομαι στο πάτωμα, μπροστά από το τραπέζι του σαλονιού που είναι χαμηλό για να ακουμπάω το βιβλίο. Στο χέρι, κρατάω τσιγάρο και δεν σημειώνω  τίποτα στις σελίδες, γιατί δεν είναι για πέταγμα τα βιβλία μετά την πρώτη ανάγνωση. Φοράω φόρμα (τις παλιές και τις λιωμένες, όχι τις καλές μου) και καλτσάκια χνουδωτά. Πιανω τα μαλλιά μου με κλάμερ για να μην μου πέφτουν στα μάτια και μερικές φορές, κλάμερ και κορδέλα μαζί. Η μέση μου είναι δυό φορές όση η μέση της κοπέλας κι ο λαιμός μου, καθόλου σαν του κύκνου. Δηλαδή σε σχέση με την κοπελιά όχι απλώς υστερώ σε κομψότητα, ομορφιά και χάρη, αλλά έρχομαι τεταρτοτρίτη. 

Ως γυναίκα που έχει άντρες στην ζωή της, μέσα στο σπίτι της και διαβάζει μπροστά τους,  ερωτώ: ποια είναι η θέση μου σε αυτόν τον κόσμο εμένα και της κάθε ετεροσεξουαλικής γυναίκας, όταν ακόμα και σε ασχολίες μόνο πνευματικές όπως το διάβασμα καλούμαι να εμφανίζομαι περιποιημένη, στυλάτη και σέξυ (!); Πότε θα μου δοθεί μια ανάπαυλα από την αντρική ματιά, μια ευκαιρία να ξεφύγω και να αμελήσω την διαρκή περιποίηση και το ποζάρισμα, να κάνω κάτι και να κρίνομαι μόνο για το κάτι, οχι ΚΑΙ για την εξωτερική μου εμφάνιση;  Θα μου δοθεί ποτέ αυτή η ανάπαυλα; Κι αν ναι, θα γίνει αυτό πριν πεθάνω ή μετά; 

(γράφει η Melusine)