Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Έχετε γνωρίσει ανθρώπους που ανήκουν σε μια ομάδα πληθυσμού εναντίον της οποίας γίνεται δυσμενής διάκριση από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, κι όλα τα κακώς κείμενα της ζωής τους τα αποδίδουν στην δυσμενή αυτή διάκριση; Ξέρετε γυναίκες, ομοφυλόφιλους, αλλοδαπούς, που παντού βλέπουν πατριαρχία, ομοφοβία, ρατσισμό; Ναι, αληθεύει πως υπάρχουν όλες αυτές οι παθογένειες γύρω μας, όμως οι δυσάρεστες καταστάσεις μπορεί να οφείλονται σε άλλους λόγους, π.χ. στο ότι το "θύμα" είναι ελεεινού χαρακτήρα άτομο  κι αυτό εμποδίζει τους ανθρώπους να τον αποδεχτούν. 

Η δική μου γνώμη είναι πως σήμερα με την πλειονότητα του πληθυσμού (δηλαδή με  τουλάχιστον 51% των ανθρώπων) μπορούν να βρουν την άκρη όλοι και να συμβιώσουν ειρηνικά, αν δείξουν κι αυτοί καλή πρόθεση και μια μετρίως ευγενική συμπεριφορά. Υπολογίζω πως ίσως το 30% των ανθρώπων,  είτε έχουν γενικό μίσος μέσα τους για τους όλους όσους δεν τους μοιάζουν, είτε νομίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια πάνω σε κάποιο ζήτημα, δηλαδή είναι ή ψυχικώς άρρωστοι, ή  φαντασμένοι. Όλοι αυτοί δεν έχουν σκοπό να σκεφτούν καμία αντίθετη άποψη σοβαρά και να βρουν κάποια λογική στα επιχειρήματα της αντίθετης πλευράς. Απαιτούν όλος ο κόσμος να προσαρμοστεί στις αντιλήψεις τους και να σταματήσει ό,τι κάνει για να ασχοληθεί με όποιο ζήτημα θεωρούν οι ίδιοι σοβαρό, την πατρίδα που αλλοιώνεται, τους ομοφυλόφιλους που κολλάνε ομοφυλοφιλία τους άλλους, το πολιτικό σύστημα που διολισθαίνει προς τους αναρχο-άπλυτους, κλπ. Δυστυχώς, αυτό το 30% των εμμονικών και φαντασμένων περιλαμβάνει και αρκετά από τα θύματα. 

 Να λοιπόν μια ιστορία που κατά την γνώμη μου εμπίπτει στην παραπάνω περιγραφή. 

Είναι πολύ πρωί, είμαι στο μετρό, βγαίνω από το τραίνο και κατευθύνομαι στην πρώτη σκάλα. Μπροστά μου είναι ένα κορίτσι κι ένα αγόρι καμια εικοσαριά χρονών που μιλάνε και γελάνε. Η κοπέλα είναι συνηθισμένη στο ντύσιμο και στην ομιλία, ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί της κυλιόμενης και σταματάει. Ο τύπος δεν ακολουθεί ένα βήμα πίσω της στο παρακάτω σκαλί, αλλά πιάνει το αριστερό μέρος  και σταματάει επίσης. Φάουλ, σοβαρό φάουλ. Δεν υπάρχει νόμος που να λέει πως απαγορεύεται να σταθείς ακίνητος δεξιά, αλλά είναι γνωστή τακτική, το ξέρουν όλοι. 

Ακριβώς πίσω του είμαι εγώ, οπότε μπορώ να τον παρατηρήσω και να τον απολαύσω. Είναι πολύ αδύνατος, με μάυρα κοντά μαλλιά και μια κίτρινη τούφα κατσαρή που πέφτει σαν φράντζα και κρύβει το μισό του πρόσωπο, φοράει ένα μπουφάν τζην κομμένο στις μασχάλες με το ψαλίδι, μια κοντή μπλούζα που αφήνει έξω την κοιλιά κι ένα κολλητό ελαστικό τζην. Κάνει ψοφόκρυο. Είναι ηλίθιος; Οχι, έχει ένα σκουλαρίκι στον αφαλό που θέλει να το δούμε όλοι. Εντάξει, το ντύσιμο δεν είναι δικιά μου δουλειά, δικιά μου είναι πως με εμποδίζει να ανεβώ την σκάλα και να πάω χωρίς καθυστέρηση στο γραφείο. Υπομονή.

Αφού λοιπόν είμαι από πίσω του, τον ακούω κιόλας. Μιλάει σαν γυναίκα, αλλά όχι όπως μιλάνε οι γυναίκες, με φυσιολογική φωνή. Μιλάει επίτηδες γυναικεία, ψεύτικα και βγάζει και κάτι ψευτοτσιρίδες. Δεν ξέρω τι θέλει να παραστήσει, στα σκαλιά του μετρό είμαστε, όχι σε σώου, αλλά δεν βαριέσαι, να ανεβούμε την σκάλα, να τρέξω να προλάβω τον μ@λάκα που θα πιάσει και την επόμενη σκάλα.  

Και πράγματι η κυλιόμενη τελειώνει, κάνω λίγο δεξιά να τον προσπεράσω, αλλά βγάζει το σακίδιο και το κουνάει στον αέρα. Με χτυπάει, γυρνάει ένα δευτερόλεπτο το κεφάλι και χωρίς να με κοιτάξει με το μάτι χωρίς φράντζα που βλέπει, λέει στον αέρα "Sorry". Οχι μόνο δεν λυπάται, αλλά μου το λέει κι αγγλικά για να βεβαιωθώ ότι με έχει γραμμένη. Φυσικά δεν μπορώ να τον προσπεράσω γιατί κρατάω το κεφάλι μου, οπότε εγώ ανεβαίνω τις κανονικές σκάλες για να φτάσω στο ρημαδογραφείο μου, κι αυτός στις κυλιόμενες κάνει τα ίδια σχεδια με πριν. 

Είμαστε πάνω -πάνω, πάμε στα μηχανήματα εξόδου. Χτυπάει την κάρτα λάθος, η πόρτα μπλοκάρει κι έρχεται από την μεριά μου που είναι κι η κοπέλα. Ευτυχώς έχω περάσει, ο τύπος είναι πίσω μου και ξαφνικά βγάζει μια κραυγή σαν αλύχτισμα ύαινας, ας πούμε γέλιο υστερικό, δυνατά, να τον ακούσουν όλοι, μέχρι το τρίτο υπόγειο. 

"Σταμάτα, μας κοιτάνε" του λέει η κοπέλα. 

"Στην κ@@@@πίδα μου, ζώα παιδάκι μου, ζώα, όλοι τους ομοφοβικοί" λέει ο τύπος. 

Εγώ βαδίζω προς την ελευθερία και σκασίλα μου, οι άλλοι στοιχίζονται σε μια γραμμή βρίζοντας, στο μοναδικό μηχάνημα που δεν είναι μπλοκαρισμένο. 

Είναι όλοι αυτοί πίσω του ομοφοβικοί και γι αυτό τον κοιτάνε; Ναι, μερικοί θα είναι ασφαλώς, αλλά όχι όλοι, θα υπάρχει εκεί η ίδια σύσταση πληθυσμού που υπάρχει παντού. Τότε, γιατί τον κοιτάνε όλοι;  Μήπως επειδή έκανε τα αδύνατα δυνατά για να γίνει αισθητή η παρουσία του, να γίνει δυσάρεστος, να ενοχλήσει, να εμποδίσει κλπ; Κανένας δεν θα τον πρόσεχε αν δεν είχε αυτήν την διαγωγή, στις 7 το πρωί όλοι κοιτάνε πώς  να πάνε στην δουλειά τους, όχι ποιός είναι ομοφυλόφιλος και ποιός δεν είναι. Άλλη έγνοια δεν είχαν!

Από εμένα προς τον τύπο λοιπόν, μιά πρόταση ως συμπέρασμα:

Οχι, δεν είναι όλοι ομοφοβικά ζώα, εσύ είσαι παλιοχαρακτήρας.