Tα Δημόσια Νοσοκομεία

(γράφει ο Ούτις Ουδείς)

Στην εξαιρετική αυτή χώρα, τα Νοσοκομεία™  υπο-λειτουργούν με ρυθμούς φρενήρεις και φαίνεται η ροή να είναι πολλαπλάσια συγκριτικά με τη δυνατότητα τους να ανταπεξέλθουν.

Σαν σενάριο βγαλμένο από το πιο σκοτεινό δυστοπικό έργο, οι πτωχοί ως τραγικές φιγούρες, στοιβάζονται σε διαδρόμους, παγκάκια, πεζοδρόμια, σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλον και δεν έχουν καμία άλλη δύναμη παρά μόνο την φθίνουσα υπομονή τους και το νούμερο. Εκείνο το μαγικό χαρτάκι που δεν εγγυάται την απαραίτητη βοήθεια ή εξυπηρέτηση αλλά απλώς μία ανάγνωση του οποίου προβλήματος αντιμετωπίζεις.

Μέσα, καρτερούν, επιτηρούν και σχεδόν τιμωρούν ενίοτε οι φύλακες/μπράβοι -εφόσον κρίνουν αυτοι πως είναι απαραίτητο πάντα- τους όποιους ανήσυχους ή απρεπείς ανθρώπους για τα της αστικής δημοκρατίας τους δεδομένα, αλλά και για την "ομαλή" λειτουργία τους καταστήματος. Πάντα με το αντικειμενικό, κομψό, ομόχρωμο και στρατοκαυλικό ντύσιμο από την κορφή μέχρι τα νύχια. Χρειάζεται βλέπετε η σοβαρότητα και ο απροσδιόριστος φόβος της εξουσίας.

Εκεί οι τύποι ανθρώπου που μοιάζουν λίγο παραπάνω πτωχοί από το σύνηθες αντιμετωπίζονται λίγο παραπάνω πτωχά. 

Να μωρέ ξέρεις, αυτοί που μπορεί να'χουν λίγο σκισμένα ρούχα, να είναι λίγο ατημέλητοι, να μυρίζουν λίγο ή μοιάζουν άστεγοι ή ακόμη χειρότερα (φθου κακά) με Ρομά.

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά από το πολύ ελληνικό αμάγαλμα αυτό οι -φαινομενικά- ψυχικά ασταθείς και αυτοί που είναι μεγάλης ηλικίας και έχουν την ατυχία να να είναι δίχως άνθρωπο δικό τους να τους συνοδεύει. Λόγω του θράσους που έχουν να διεκδικούν το δικαίωμα στην περίθαλψη δίχως να γνωρίζουν την λειτουργία των Νοσοκομείων™ και της όλης διαδικασίας, αντιμετωπίζονται όπως τους αρμόζει• με φωνές, τσαμπουκάδες και το πολύ κλασσικό και διασκεδαστικό παιχνίδι του"πρέπει να πάτε εκεί πρώτα δεν ξέρω εγώ δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω".

Φωνές, ουρλιαχτά, αψιμαχίες, απειλές για μηνύσεις σε γιατρούς που δεν κάνανε τη δουλειά τους σε επίπεδο επιθυμητό ή απλώς λάθος, μηδαμινός χώρος για να ξαποστάσει ο κόσμος, προσωπικό που βιάζεται κάπως χαλαρά και μανιασμένα συνάμα, ατελείωτοι χρόνοι αναμονής, υπάλληλοι που καπνίζουν ενώ σε εξυπηρετούν, κόσμος που μονολογεί, μηδαμινή προσβασιμότητα για όσους χρησιμοποιούν αμαξίδια, τουαλέτες που δεν λειτουργούν και απλά υπάρχουν χωρίς ούτε τα βασικά, όπως ένα σαπούνι χεριών η χαρτοπετσέτες και άλλα χίλια δυο που δεν χρειάζεται να απαριθμήσω, συνθέτουν την πανέμορφη εικόνα της δυστοπίας.

Η απλώς, της ελληνικής πραγματικότητας.