Επιβολή ή συναίνεση;

Πολλές φορές απορώ με την βία των αντρών που εκτοξεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την βδομάδα. Τους βλέπω τι κάνουν και τι λένε: όλη την ώρα κάτι έχουν, κάποιος τους φταίει, κάποιος τους έφτασε στο αμήν. Ποιός; Οι γυναίκες πρώτα από όλα. Ποιές γυναίκες; Όλες. Από το πρωί που ξεκινάνε για την δουλειά, τους φταίνε όλες οι γυναίκες οδηγοί που συναντάνε στον δρόμο, άλλες πάνε πολύ αργά, άλλες πολύ γρήγορα, άλλες έστριψαν χωρίς φλας, άλλες δεν έστριψαν ενώ είχαν προτεραιότητα και καθυστέρησαν την κίνηση των αυτοκινήτων, "ζώον, ε, ζώον". Μετά τους βλέπω στα ΑΤΜ, "άντε κυρά μου, θα ξημερώσουμε;" σε όποια βρίσκεται στο μηχάνημα για πληρωμή λογαριασμών. Στα λεωφορεία σε σπρώχνουν να περάσουν ή τους πειράζει η τσάντα σου. Στις δημόσιες υπηρεσίες, όλο κάτι θα λένε και θα βρίζουν τις γυναίκες υπαλλήλους που είναι στα γκισέ, αφηγούμενοι μετά "έπεσα πάνω σε μία κ@ριόλα". Φυσικά στις συζητήσεις σε καφέ ή σε πολιτικές οργανώσεις, πάντα κάποια γυναίκα θα τους φέρει αντίρρηση και θα πουν υψώνοντας τρεις οκτάβες την φωνή "αυτό που λες είναι απαράδεκτο" ή μπορεί και να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι. 

Λέω πως απορώ με την βία των αντρών διότι εμείς οι γυναίκες ζούμε στον ίδιο κόσμο με τους άντρες, δουλεύουμε στις ίδιες δουλειές, πηγαινοερχόμαστε με τα ίδια λεωφορεία, στεκόμαστε στα ίδια ΑΤΜ, συμμετέχουμε στις ίδιες οργανώσεις, (να μην αναφέρω ότι έχουμε και τους άντρες στον σβέρκο μας που μας πιάνουν τον κώλο, μας λένε τα αισχρά ανέκδοτα, βρίζουν και υψώνουν την φωνή τους προς εμάς ακριβώς), κι όμως ενώ μας συμβαίνουν τα ίδια, ποτέ δεν εκφραζόμαστε βίαια προς κανέναν.  Γιατί μιλάνε και φέρονται έτσι οι άντρες, ποιό παράδειγμα μιμούνται κι υιοθετούν την βιαιότητα; Όχι αυτό που είδαν από την μάνα τους πάντως. 

Δεν γνωρίζω όλες τις μανάδες της γης ώστε να μιλήσω για ποσοστά,  νομίζω όμως πως η πλειοψηφία των γυναικών είναι ειρηνική   και συγκαταβατική. Οι μανάδες σε γενικές γραμμές δεν στοχεύουν στο να επιβάλλουν την θέλησή τους στην οικογένειά τους. Ακόμα κι οι πιο δυναμικές διατυπώνουν την επιθυμία τους κι επιδιώκουν την συναίνεση όλων, σε οτιδήποτε. Αναφέρομαι όχι στην τυπική ή προφορική συναίνεση, αλλά στην ουσιαστική, ολόκαρδη κι αληθινή συναίνεση. Ο λόγος είναι πολύ απλός, θεωρούν τους πάντες ανθρώπους και άξιους σεβασμού, των νεογέννητων συμπεριλαμβανομένων. 
Καταλαβαίνω πως ακούγεται λίγο παράξενο να χρησιμοποιώ την λέξη "συναίνεση' όταν μιλάω για ένα νεογέννητο, αφού σχεδόν όλες οι δραστηριότητες ανάμεσα στο παιδί και την μάνα του είναι υποχρεωτικές από το πρόγραμμά του κι αφού είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε πως το μωρό πραγματικά συναινεί,  κι όμως κυριολεκτώ, γι  αυτό θα σας δώσω ένα παράδειγμα από μια τακτική που ακολουθούσα εγώ (που  είναι πάρα πολύ συνηθισμένη ανάμεσα στις μανάδες) να καταλάβετε τι εννοώ.
Από όλα όσα έπρεπε να κάνω καθημερινά στο μωρό μου, το δυσκολότερο ήταν η αλλαγή της πάνας, απλούστατα διότι πάντα το μωρό κάτι έκανε που το διασκέδαζε (π.χ. κοιτούσε ένα παιγνιδάκι) κι εγώ το διέκοπτα. Το μωρό είναι άνθρωπος, δεν είναι μηχάνημα για να πατάς το κουμπί και να σου κάνει τα κέφια, θέλει να του μιλάς με το μαλακό όπως σε όλο τον κόσμο. Γι αυτό πήγαινα πάνω από το κρεββάτι του κι άρχιζα να του λέω προκαταρκτικά γλυκόλογα  ("άχου το μωράκι μου, άχου το ομορφούλι μου") χαϊδεύοντας το λίγο στην κοιλίτσα του. Μιλώντας του προχωρούσα προς τα πάνω, στον λαιμό και στο προσωπάκι του ("Ποιός έχει το ομορφότερο προσωπάκι στην γη;"). Όταν το χάιδευα στα μάτια, τα έκλεινε, οπότε το έπαιρνα αγκαλιά. Το φιλούσα ξανά και ξανά και το ξάπλωνα στην αλλαξιέρα του μιλώντας του για ό,τι θα κάναμε ("Τώρα θα αλλάξουμε πανούλα, θα γίνουμε καθαρά και μοσχομυριστά παιδάκια"). Εβγαζα την πάνα, το πήγαινα στο μπάνιο και το έβαζα κάτω από τον νιπτήρα για τοπικό πλύσιμο, μιλώντας του πάντα ("Πώς είναι το νεράκι; καλό; Πωπω! καλό που είναι, θα καθαρίσει  το μωρό"). Το τύλιγα σε πετσέτα και το  ξαναπήγαινα στην αλλαξιέρα, το ξάπλωνα κάτω και τέντωνα τα πόδια του κλπ, για να το σκουπίσω καλά από τα νερά ("Ποιός θα μεγαλώσει και θα κάνει κουκλίστικα πόδια, κατάισια; Το μωρό μου"). Το φιλούσα εδώ,  εκεί, παραπέρα, του έβαζα λίγο ταλκ και την νέα πανούλα ("Ποιός μυρίζει τριαντάφυλλο και μωρουδίλα; Ο κούκλος μου"). Κι όρίστε, έτοιμος ο μπέμπης, καθαρός, αρωματισμένος κι ευτυχισμένος. 

Κάνοντας όλα αυτά, αισθανόμουν σίγουρη πως είχα την έγκρισή του για τις κινήσεις μου. Από τότε που έγινε τριών μηνών και μετά, συμμετείχε κιόλας στο παιγνίδι κατά κάποιο τρόπο, κουνούσε τα χείλη του όπως έβλεπε να τα κουνάω εγώ και προσπαθούσε να μιμηθεί την ομιλία μου, ώστε να κάνουμε διάλογο. Έβγαζε κάποιους ήχους ασυνάρτητους βέβαια, πάντως υπήρχε μια επικοινωνία μεταξύ μας, μαζί κάναμε ό,τι κάναμε, δεν του το επέβαλλα. 

Πόσες φορές το έκανα αυτό την μέρα; Όλες τις φορές που τον άλλαζα. Γιατί όλες κι όχι τις μισές; Επειδή αυτό νόμιζα πως έπρεπε να κάνω, να δώσω έμπρακτα το καλό παράδειγμα εκείνου που αναζητά την ειρηνική συμβίωση. 

Το ίδιο κάνουν σχεδόν όλες οι μανάδες κι όλες οι γυναίκες, το έχω δει με τα μάτια μου. Δεν ξέρω από πού μαθαίνουν οι άντρες την βία και την επιβολή, πάντως όχι από μας. Δεν τους διδάσκουμε την βία και δεν ανταποδίδουμε αυτήν την βία που εκτοξεύουν οι άντρες προς το μέρος μας 10 φορές την μέρα. Τον στραβό δρόμο, τον μαθαίνουν από αλλού. Μην ψάχνετε στις μανάδες και φορτώνετε σε αυτές το φταίξιμο για τα στραβά των παιδιών, οι μανάδες είναι αυτές που σώζουν ό,τι μπορεί να σωθεί, με την αγάπη τους, τα φιλιά τους και τις ήρεμες κουβέντες τους.