Η υγιεινή του δολοφόνου (Αμελί Νοτόμπ)

"-Θα το μετανιώσετε ίσως.

-Ίσως. Στο μεταξύ νιώθω ότι θα διασκεδάσω. Λατρεύω να ταπεινώνω τους ανθρώπους, να αποστομώνω την κακοπιστία, όργανα της οποίας είστε όλοι σας. Και υπάρχει μια άσκηση που μου προσφέρει ιδιαίτερη απόλαυση: να ταπεινώνω τα φαντασμένα θηλυκά, τα γύναια του είδους σας.

-Εμένα η αγαπημένη μου ψυχαγωγία είναι να ξεφουσκώνω αυτάρεσκα μπαλόνια.

-Αυτό που μόλις είπατε είναι τόσο τυπικό της εποχής σας. Μήπως έχω να κάνω με έναν παπαγάλο των διάφορων σλόγκαν;

-Μην ανησυχείτε κύριε Τας. Κι εσείς με το αντιδραστικό άχτι σας, με τον κοινότοπο ρατσισμό σας, είστε τυπικό δείγμα της εποχής μας. Υπερηφανευόσασταν, έτσι δεν είναι, ότι ήσασταν αναχρονιστικός; Δεν είστε καθόλου. Ιστορικά, δεν είστε καν πρωτότυπος: κάθε γενιά είχε τον αφοριστή της, το ιερό τέρας της, η δόξα του οποίου στηριζόταν αποκλειστικά στον τρόμο που ενέπνεε στους αφελείς. Χρειάζεται να σας πω πόσο η δόξα αυτή είναι εύθραυστη κι ότι θα σας ξεχάσουν; Είχατε δίκιο να διαβεβαιώνετε ότι κανείς δεν σας διαβάζει. Σήμερα η χοντροκοπιά σας και οι βρισιές σας υπενθυμίζουν στον κόσμο την ύπαρξή σας΄ όταν οι φωνές σας θα παψουν, κανένας πλέον δεν θα σας θυμάται εφόσον κανένας πλέον δεν σας διαβάζει. Και τόσο το καλύτερο.

-Τι θεσπέσια δόση ευγλωττίας, δεσποινίς! Πού στο διάβολο σπουδάσατε; Αυτό το μείγμα αξιοθρήνητης επιθετικότητας και κικερωνικών εξάρσεων, διανθισμένο (αν μπορεί να το πει έτσι κανείς) με μικρές εγελιανές και κοινωνιολατρικές πινελιές, είναι ένα αριστούργημα."

Το παραπάνω απόσπασμα είναι παρμένο από το βιβλίο "Η υγιεινή του δολοφόνου" της Αμελί Νοτόμπ, ένα ακόμα έργο στο οποίο η Νοτόμπ με καυστικό χιούμορ και πνευματώδεις διαλόγους φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές της προσωπικότητας των ανθρώπων. Σε αυτό το βιβλίο η Νοτόμπ  ρίχνει μια διεισδυτική κι απαλλαγμένη από τα φτιασιδώματα του Ρομαντισμού ματιά,  ειδικώς το έρεβος στο οποίο μπορεί να φτάσει ο έρωτας για τον ναρκισσιστή άνθρωπο.

Η ιστορία αρχίζει όταν ο Πρεταξτάς Τας, διάσημος νομπελίστας συγγραφέας, ανακοινώνει πως είναι ετοιμοθάνατος. Εφημερίδες και περιοδικά από όλον τον κόσμο σπεύδουν στο σπίτι του κι εκλιπαρούν για μια τελευταία συνέντευξη τον ιδιόρρυθμο και μισάνθρωπο λογοτέχνη, που εδώ και είκοσι χρόνια δεν έχει βγει καθόλου από το σπίτι του. Ο Πρετεξτάς απορρίπτει τους αντιπροσώπους των ξενόγλωσσων εντύπων, των γυναικείων περιοδικών, των πολιτικών εφημερίδων, των ιατρικών επιθεωρήσεων, των τηλεοπτικών σταθμών κι επιπλέον όλους τους μη λευκούς δημοσιογράφους. Μένουν έτσι μια χούφτα άνθρωποι που ένας-ένας αντιμετωπίζουν τον ιδιοφυή λογοτέχνη, ο οποίος παίζει μαζί τους το παιγνίδι του ποντικού και της γάτας: στις ερωτήσεις τους απαντάει με γρίφους, στην αδιακρισία τους εκτοξεύει μεγαλύτερη αδιακρισία και σε όσους θεωρούν ότι είναι θαρραλέοι -γι αυτό κάνουν τολμηρές ερωτήσεις- ανταποκρίνεται με τόση ωμότητα που τους προκαλεί εμετό. Οι δημοσιογράφοι τρέπονται σε φυγή, άπραγοι, ο ένας μετά τον άλλον.

Κάποτε, φτάνει η σειρά της Νίνας. Εκείνη δεν είναι σαν τους υπόλοιπους, διότι έχει διαβάσει και τα 22 βιβλία του συγγραφέα, χειρίζεται εξίσου καλά με αυτόν τον λόγο και -το κυριότερο- δεν νιώθει κανένα δέος απέναντί του. Τουναντίον, τον περιφρονεί και τον χλευάζει, του επιτίθεται αμέσως και τον αποκαλεί "δολοφόνο". Ο Πρετεξτάς δεν θέλει να την διώξει διότι νιώθει μια απίστευτη έλξη προς την Νίνα, ταυτόχρονα δεν μπορεί να της ξεφύγει με λογοπαίγνια και σοφιστείες, είναι ισάξιά του και τον στριμώχνει όλο και πιο πολύ. Το σκοτεινό παρελθόν μιας διεστραμμένης προσωπικότητας αποκαλύπτεται βαθμηδόν με κάθε ερώτηση-απάντηση. Στρώματα διαστροφής το ένα άνω στο άλλο ξεδιπλώνονται μπροστά μας, καθώς η Νίνα αναλύει τις απαντήσεις του με δικό της τρόπο, φτάνοντας ως την πλήρη αποκωδικοποίηση της γραφής του, φέρνοντας στο φως όλες τις αποτρόπαιες πράξεις του παρελθόντος του. Η συνέντευξη μετατρέπεται σε μονομαχία τραγικών διαστάσεων. Ένας  από τους δυο δεν θα βγει ζωντανός από το διαμέρισμα. Άραγε ποιός από τους δυο;

(φωτογραφία και κείμενο Melusine)