ΜΗΝ ΠΑΠΑΧΑΡΑCETE THN ICTOΡΙΑ

(True story, φυσικά)

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι η ίδια είμαι διεθνίστρια. Δεν έχω καμία απολύτως σχέση με τους πατριώτες, τους Ελληνορθόδοξους, τους ακροδεξιούς, ούτε καν με τους δεξιούς, επομένως το ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν με συγκινεί καθόλου. Αυτές τις μέρες με τις διαδηλώσεις, διάβασα πολλές αναρτήσεις δεξιών κι αριστερών, άκουσα πολλά τραγουδάκια με το "μην παραχαράσετε την Ιστορία" κι ανάμεσα σε αυτά, βρήκα κάποιο με φοβερό ρυθμό σε ήχο house που μου άρεσε πολύ, μου "κόλλησε". Το έχω βάλει σπίτι μου καμιά πενηνταριά φορές, είναι αυτό εδώ: μην παραχαρασετε την Ιστορία. 

Σήμερα  το πρωί, ήθελα να το βάλω και να το ακούσω μέσα στο γραφείο, όμως απέναντί μου έχω ένα συνάδελφο που είναι πολύ στεναχωρημένος με την Συμφωνία των Πρεσπών, είναι σκασμένος. Δεν θα μου έλεγε τίποτα αν το έβαζα γιατί είναι πολύ συνηθισμένος σε αυτά που λέω: εκείνος είναι δεξιός και σεξιστής, εγώ πολύ-πολύ άκρα αριστερά και φεμινίστρια, τσακωνόμαστε όλη την ώρα για την πολιτική, βασικά για ο,τιδήποτε,  κι όταν τελειώνουμε πάει και μου παίρνει καφέ. Παρόλα αυτά, είναι τόσο στεναχωρημένος που δεν μπορώ να το βάλω για να μην μεγαλώσω την θλίψη του. Ήδη όπως είναι, τον βλέπω και μου ραγίζει την καρδιά.

Τον συνάδελφο μου τον Βαγγέλη, τον καταλαβαίνω 100%, μπορώ να μπω στην θέση του. Ο Βαγγέλης είναι ένας προδομένος άνθρωπος. Τον έχει προδώσει το Ελληνικό κράτος κι η Πατριαρχία. Εγώ στάθηκα τυχερή κυρίως επειδή είμαι γυναίκα, γι αυτό δεν έχαψα τα παραμύθια του Κράτους και της πατριαρχίας. 

Ο Βαγγέλης προδόθηκε καταρχάς από το ελληνικό κράτος και τους επίσημους θεσμούς κοινωνικοποίησής του, δηλαδή το σχολείο. Έμαθε την Ιστορία παπαγαλίζοντας τα επίσημα σχολικά βιβλία, κι από τους δασκάλους και τους καθηγητές που έκαναν την προφορική διδασκαλία, ανερυθρίαστα, γνωρίζοντας μέσα από τα βιβλία του πανεπιστημίου ποια είναι η Ιστορία και ξεχνώντας την αμέσως μόλις έπιαναν δουλειά. Κανένας δάσκαλος ή καθηγητής, σε κανένα μαθητή δεν είπε ποτέ ούτε μια λέξη αλήθειας για όλα τα ακανθώδη ζητήματα του παρελθόντος. Ποια ζητήματα;

Καταρχάς για την αρχαιότητα. Ποιοί ήταν οι Αχαιοί; ποιοί οι Δωριείς; ήταν το κυρίαρχο πολίτευμα της Ελλάδας η Δημοκρατία; πότε πρωτακούστηκε η λέξη Ελλάδα;  σε τι ακριβώς διακρίθηκε η Σπάρτη; μπορεί να υπάρχουν απόγονοι των 300 του Λεωνίδα σήμερα; 

Μετά πάμε στον Αλέξανδρο και τους ελληνιστικούς χρόνους. Ήταν Έλληνας ο Αλέξανδρος;  τι γλώσσα μιλούσε; η Μακεδονία πού βρισκόταν; το κράτος που έφτιαξε ο Αλέξανδρος ήταν Ελλάδα κι είχε μέσα Έλληνες; αυτοί που ζούν στην Μακεδονία υπάρχει περίπτωση να είναι απόγονοι του Αλέξανδρου και των Μακεδόνων του;

(από τον Αλέξανδρο πηδάμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και πάμε στο Βυζάντιο και τη Ορθοδοξία, όπως γίνεται στην διδασκαλία του σχολείου δηλαδή). 
Βυζάντιο λοιπόν. Πότε έγινε θρήσκευμα της περιοχής ο Χριστιανισμός; τι απέγιναν οι δωδεκαθεϊστές; Ο Κωνσταντίνος ήταν Έλληνας; ήταν χριστιανός; το Βυζάντιο ήταν Ελλάδα; υπήρχαν άνθρωποι τότε που λέγαν ότι ήταν Έλληνες; μιλούσαν ελληνικά; υπήρχε ατομική περιουσία τότε, φορολογία και νόμοι; 

Μετά έρχεται η Οθωμανική αυτοκρατορία.  Πόση ήταν η έκτασή της κι οι κάτοικοί της πώς λέγονταν; Πόσοι Τούρκοι ζούσαν στον ελλαδικό χώρο επί τουρκοκρατίας; αναμίχθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό; πώς στελέχωσαν οι Οθωμανοί τις διοικητικές υπηρεσίες και με ποιούς; Υπήρχαν άνθρωποι στον ελλαδικό χώρο που να λένε τον εαυτό τους Έλληνα; μιλούσαν ελληνικά; διάβαζαν και έγραφαν ελληνικά; γενικώς πήγαιναν οι άνθρωποι σχολείο τότε; τι είναι το κρυφό σχολειό; ποιοί έκαναν την Επανάσταση του 1821 και γιατί; Είναι σωστή η λέξη "επανάσταση" για το 1821; πού τον βρήκαμε τον στρατό για να κάνουμε τις μάχες; για ποιό λόγο    τα ίδια άτομα ήταν πότε κλέφτες και πότε αρματολοί; σε τι γλώσσα έγινε η πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου; τι λέει το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος; έχει διαφορές με το σημερινό και ποιές; πώς εμφανίστηκαν στην χώρα "Ελλάδα" βασιλιάδες αλλοδαποί; πώς βρέθηκαν οι τσιφλικάδες του Θεσσαλικού κάμπου με τσιφλίκια, από ποιόν τα κληρονόμησαν; οι κάτοικοι σε διάφορες περιοχές της χώρας είχαν εθνική συνείδηση ελληνική ή άλλη; αν είχαν από κάποια μέρα και μετά εθνική συνείδηση ελληνική, πότε έγινε αυτό; 

Φτάνουμε στα νεώτερα χρόνια. Το πολίτευμα της Ελλάδος ήταν βασιλεία ή δημοκρατία; Υπήρξαν κόμματα και πολιτικοί σχηματισμοί που προσπάθησαν να αλλάξουν το πολίτευμα; Αν υπήρξαν, τι έγιναν τα κόμματα αυτά; Ο Στρατός μαχήθηκε ποτέ; εναντίον ποιών; έχασε ή κέρδισε; Οι Γερμανοί που κατέκτησαν την Ελλάδα, πόσους Γερμανούς έφεραν εδώ; πως λειτούργησε το κράτος επί Κατοχής; ποιοί το στελέχωσαν; Οι δικτατορίες, έχουν καμιά διάφορα με άλλα τα πολιτεύματα; με ποιούς στελεχώθηκαν; τι έγιναν αυτοί όταν τελείωσαν οι δικτατατορίες; 

Ο συναδελφός μου ο Βαγγέλης είναι ένας άνθρωπος συνηθισμένος που δεν μπορεί να απαντήσει σε τίποτα από όλα αυτα, όχι μόνο μόνο γιατί δεν τα διδάχτηκε αλλα και επειδή κι εκείνα τα λίγα που διδάχθηκε, αναγκάστηκε να τα μάθει απέξω και μετά τα ξέχασε. Η Ιστορία που έχει στο κεφάλι του είναι ένα τουρλουμπούκι από μύθους, μυθεύματα, ταινίες του Φώσκολου (Ο Παπαφλέσσας) και ταινίες του Χόλυγουντ (οι 300 και ο Μέγας Αλέξανδρος). Αυτό που έχει στο μυαλό του ως ιστορική αλήθεια, είναι αποκύημα της φαντασίας του που ενεργοποιήθηκε στο κεφάλι του τεχνηέντως, με την βοήθεια του Ελληνικού σχολείου και των media. Αυτό έγινε σε όλους, την ίδια στιγμή, με την ίδια διαδικασία. Γι αυτό η εθνική συνείδηση του Βαγγέλη είναι ίδια με πολλών άλλων και στηρίζεται ολόκληρη στην φαντασία τους.
Μισό λεπτό: όχι μόνο στην φαντασία τους αλλά και στην πατριαρχία. 

Ναι, ο Βαγγέλης προδόθηκε κι από την Πατριαρχία, αυτό το όραμα της αριστείας, της υπεροχής έναντι των άλλων, που γίνεται λάκκος των φιδιών κάποτε. Ο μύθος αυτός της δυνατής Ελλάδας με τους άριστους και τους εξαίρετους πολεμιστές, με τον σπουδαίο Λεωνίδα που καθυστέρησε τους Πέρσες (κι αλλιώς τώρα μπορεί να είχαμε Ισλάμ, σύμφωνα με τα νοητικά άλματα που κάνουν ορισμένοι), με τον μεγάλο στρατηλάτη που έφτασε τα ελληνικά ως τις Ινδίες, με τους Έλληνες που επέμειναν ελληνικά όλα αυτά τα χρόνια και κατόρθωσαν να διατηρήσουν την καθαρότητα της φυλής παντού και πάντα, αυτούς τους σπουδαίους που ανάγκασαν τον Χίτλερ να αφιερώσει πόσες στρατιές στην Ελλάδα ώστε τελικά να ηττηθεί στην Ρωσσία, είναι ένας μύθος πατριαρχικός και φαλλοκεντρικός που τον υιοθετούν οι άντρες γιατί τους βοηθάει να δανείζονται περηφάνεια σήμερα από τους προγόνους τους. Από πού να πιαστούν για να νιώσουν περηφάνεια; Από τον εαυτό τους; Για τους περισσότερους, δεν έχει τίποτα ο εαυτός τους άξιο περηφάνειας. Υπάλληλοι ή εργάτες, με αφεντικά και προϊσταμένους να τους βρίζουν, να τους κακοπληρώνουν, πολλοί από αυτούς έχουν βρει την δουλειά τους με μέσον (ακόμα και το ξεφόρτωμα τροφίμων στον Σκλαβενίτη), έχουν ψηφίσει πολιτικούς για προσωπικό συμφέρον, έχουν επιλέξει γυναίκα μέσα από όσες ήταν διαθέσιμες κι όχι από αυτές που οι ίδιοι επιθυμούσαν, μένουν σε σπίτια που τους τα έχτισε ο πατέρας ή ο πεθερός τους, δεν έχουν καμία πολιτική δραστηριότητα και όταν πεθάνουν, θα τους ξεχάσει το σύμπαν ολόκληρο μέσα σε ένα χρόνο. Δεν υπάρχει τίποτα στα πεπραγμένα τους για το οποίο να μπορούν να υπερηφανευτούν. 

Ολοι αυτοί μοιράζονται ένα ανδροπρεπέστατο συλλογικό φαντασιακό της δυνατής Ελλάδας της αρχαιότητας, για να καταφέρουν να βγάλουν πέρα το σήμερα. Κάθονται και λένε ψέμματα στον εαυτό τους, όχι μόνο όταν έχουν ισχυρές ενδείξεις πως βρέθηκαν σε αυτήν την χώρα από αλλού, όπως π.χ. όταν το  επίθετο τους είναι ακαταλαβίστικο στα ελληνικά όμως σημαίνει κάτι σε μια ξένη γλώσσα, αλλά ακόμα κι όταν υπάρχουν εμφανή σημάδια στον καθρέφτη πως δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, όπως στη περίπτωση ανθρώπων με ψιλό σγουρό αφρικάνικο μαλλί, ή μογγολικά μάτια και φρύδια -αναφέρομαι σε  βουλευτές του Κοινοβουλίου και στις τρεις περιπτώσεις. Αποδέχονται το παρελθόν των αρχαίων προγόνων ως δικό τους, ακόμα κι όταν γνωρίζουν προσωπικά πως το αρχαιοπρεπές όνομα του χωριού τους, το φορτώθηκαν το 1967, το 1962, το 1936, ενώ μέχρι τότε το χωριό είχε ξενικό όνομα, πχ. το έλεγαν Ζούρτσα και το λένε Φιγαλεία. 

Όλοι αυτοί μαζί είναι τώρα προδομένοι. Ερχεται αυτό το ίδιο Κράτος που από την μέρα που γεννήθηκαν τους φούσκωσε το κεφάλι και τα στήθη με υπερηφάνεια για τα κατορθώματα του Μεγάλου Αλέξανδρου (στην περίπτωσή μας) και τους λέει "Σόρυ, παραμύθια σας έλεγα. Κι από δω κι από κει είναι Μακεδονία. Πάντα ήταν Μακεδονία, από τότε που ζούσε ο Αλέξανδρος. Σόρυ, στις εξαγωγές μας, στους ολυμπιακούς αγώνες, στις ιντερνετικές παραγγελίες των επιχειρήσεών μας, στις συσκέψεις στις Βρυξέλλες κλπ, στα διεθνή καλλιστεία,  πάντα την χώρα αυτή την λέγαμε Μακεδονία. Σκέτο Μακεδονία. Τώρα θα την λέμε  Βόρεια Μακεδονία. Α, και σόρυ, το αποφασίσαμε χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν, εμείς μεταξύ μας, στα χαρτιά. Να λέτε πάλι καλά που δεν το γράψαμε σε χαρτοπετσέτα, όπως την συμφωνία της Γιάλτας. Σόρυ, αλλά αν στεναχωριέστε εσείς κι αν στεναχωριούνται κι οι από πάνω επειδή όλοι θέλετε τον όρο Μακεδονία μόνο για τον εαυτό σας, τι να κάνουμε; ξύδι. Αυτά έχουν οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες. Δεν είστε απόγονοι του Αλέξανδρου, ούτε από δω, ούτε από κει, αν είσαστε το δίκιο σας θα το διεκδικούσατε κάθε μέρα και την περηφάνια σας θα την χτίζατε γύρω από τα δικά σας κατορθώματα όπως ο Αλέξανδρος". 
Ναι, αυτό λέει το Κράτος στον Βαγγέλη. Κι ο Βαγγέλης είναι ξεκρέμαστος, από την μιά μέρα στην άλλη δεν έχει από πού να πιαστεί και δεν ξέρει ως τι να αναγνωρίζει τον εαυτό του. Εχει φτιάξει μια ταυτότητα γύρω από αυτό το γενικευμένο παραμύθι, σκέφτεται τον εαυτό του με κάποιο τρόπο. Από που να αρχίσει τώρα για να φτιάξει μια άλλη; 

Εγω δεν βρίσκομαι στην θέση του Βαγγέλη γιατί όπως είπα είμαι τυχερή, είμαι λίγο μεγαλύτερη καταρχάς,. Πρόλαβα τα βιβλία που έλεγαν την ίδια ιστορία αλλά ήταν γραμμένα αριστοτεχνικά,  άφηναν κενά που σε ωθούσαν να ψάξεις μόνη σου άλλες πηγές για να τα καλύψεις. Είμαι επίσης τυχερή επειδή είμαι γυναίκα. η ιστορία δεν δίνει λόγους στην γυναίκα να είναι περήφανη, δεν υπάρχουν γυναίκες που διακρίνονται μέσα της, υπάρχουν μόνο εκείνες που είναι εταίρες, που εξαναγκάζονται σε γάμους, που πουλιούνται σκλάβες, που πνίγονται σε λίμνες, που κουρεύονται και διαπομπεύονται είτε συνεργάστηκαν με Γερμανούς, είτε μαχήθηκαν στον ΕΛΑΣ εναντίον των Γερμανών. 

Τα πιο πολλά πράγματα από ιστορία που ξέρω, ξεκίνησα να τα διαβαζω στα ελληνικά σε βιβλία της ΚΝΕ, που έγραφαν την ιστορία διαφορετικά από τα βιβλία του σχολείου.  Στην ίδια την ΚΝΕ πήγα επειδή ήμουνα γυναίκα κι ήθελα να κάνω κατι αντιδραστικό, διαφορετικό από ό,τι μου έλεγαν να κάνω. Ετσι την μια Κυριακή πήγαινα Κατηχητικό, την άλλη είχα γραφτεί στην ΚΝΕ.  Από την ΚΝΕ έφυγα 5 χρόνια μετά, πάλι επειδή ήμουν γυναίκα. Δεν ήθελα κανένας να μου μου δίνει διαταγές,  δεν είμαι ο άνθρωπος που μπορεί να ακολουθήσει μια Γραμμή, αυτά είναι για τους φαντάρους, οι ιεραρχίες κι ο στρατός είναι έξω από την εμπειρία μου. Τα ξένα βιβλία ιστορίας που διάβασα στα αγγλικά και στα γαλλικά (τα αναζήτησα διότι φαντάστηκα ότι δεν θα βρω ποτέ στα ελληνικά κατάλληλα βιβλία), τα διάβασα πάλι επειδή είμαι γυναίκα, την ώρα που περίμενα να γίνουν τα φασολάκια ή οι φακές, ενώ ο άντρας πατέρας μου ήταν στο καφενείο. Τα διάβασα τις 4 ωρες την μέρα που έκανα να πάω και να έρθω στην δουλειά, επειδή δεν είχα αυτοκίνητο, ενώ ο άντρας σύζυγός μου δεν έχει αυτόν τον χρόνο στην διάθεσή του, πάει με μηχανή, με αυτοκίνητο. Ο άντρας γενικά αν θέλει να διαβάσει, θα δώσει από αυτόν που έχει ως 'ελεύθερο χρόνο', εκείνον δηλαδή που δίνει στις καφετέριες ή στο σπίτι  βλέποντας μπάλα, εκείνον που δίνει πίνοντας μπύρες και ούζα και ουίσκυ. Στις συλλογικότητες κατέληξα επειδή είμαι γυναίκα, διότι δεν ξέρω από στρατό και πειθαρχία άνωθεν προερχόμενη, αλλά ξέρω από συνεργασία, μπορώ να μαζευτώ με άλλες, να συνεννοηθούμε και να πατήσουμε τα σταφύλια ας πούμε, να πλύνουμε τα προικιά, να κεντήσουμε όλες μαζί, να ράψουμε ένα ρούχο. 

Δεν χρειάζομαι την ιστορία να μου δώσει ταυτότητα, έχω ταυτότητα δική μου που αποτελείται από πολλά πράγματα. Καταρχάς αυτά που έχω στο κεφάλι μου που τα απέκτησα διαβάζοντας, κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα της πατρίδας και της πατριαρχίας. Το κυρίαρχο αφήγημα ήταν επιζήμιο για μένα κι επικίνδυνο, επειδή ήμουν γυναίκα, για αυτό αναγκάστηκα να σκεφτώ μόνη μου και να αποφασίσω μόνη μου ποιό είναι το νόημα των λέξεων από την αρχή. Ο άντρας δεν χρειάστηκε να το κάνει αυτό, το κυρίαρχο αφήγημα τον βόλευε, τον έβαζε στην κορυφή ή πάντως όχι τόσο χαμηλά όσο εμένα. (Οσοι άντρες σκέφτηκαν μόνοι τους πρέπει να επαινεθούν διπλά, διότι σκέφτηκαν παρά το ότι ήταν  το κυρίαρχο φύλο μέσα στην κοινωνία μας.) Μετά έχω αυτά που έφτιαξαν τα χέρια μου, τα κοσμήματα μου, τους ζωγραφισμένους τοίχους στο σπίτι μου, τις αποκριάτικες μάσκες του παιδιού μας, τις κουρτίνες μας και τα καλύμματα στους καναπέδες,  που όλα τους μπορώ να τα δείξω και να πω "εγώ τα έκανα". Ο άντρας ίσως έχει κι αυτός να δείξει, αλλά μετάλλια και διακρίσεις από αθλήματα, πράγματα που επαινούν μόνο τον πρώτο, που γίνονται με ανταγωνισμό, πράγματα που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα στην καθημερινότητα, που δεν έχουν φαντασία και δείγματα μιάς ιδιαίτερης προσωπικότητας μέσα τους, πράγματα που κανείς δεν ωφελείται από αυτά εκτός από εσένα που τα απέκτησες. Συνήθως δεν έχει ούτε αυτά να δείξει, μόνο να αφηγηθεί ιστορίες όμοιες με των άλλων ανδρών αλλά λίγο φουσκωμένες για τον κάθε αφηγητή, ώστε να φαίνεται λίγο σπουδαιότερος από τους απέναντί του ομόφυλους, όπως "πήγαμε εκεί κι ήπιαμε 40 μπύρες, γίναμε λιώμα", και "το πήγα στην Εθνική και το έτρεξα μέχρι 200 χιλιόμετρα την ώρα, πιάνει τα 200 σε 10 δευτερόλεπτα", και "ναι έπιασα 2 λαγούς, ναι με την καινούργια Μπερέτα", και "ναι, στον Σταμάτη Γονίδη πήγαμε χτές με κάτι τρελά μωρά, ξέρω τον πορτιέρη και κάτι σερβιτόρους, μου έδωσαν πρώτο τραπέζι πίστα". 

Έτσι λοιπόν, τον νιώθω τον συνάδελφο τον Βαγγελη και συμπάσχω μαζί του. Γιατί συμπάσχω αντί να τον περιγελάω; Επειδή δεν είμαι φίλαθλος, είμαι γυναίκα, έχω ενσυναίσθηση, καταλαβαίνω αυτόν που έχασε, αυτόν που προδόθηκε, είμαι προδομένη από την μέρα που γεννήθηκα. Θέλω να ανακουφίσω τον Βαγγέλη, να γελάσει πάλι κι ας  σκοτωνόμαστε όλη μέρα για τα πολιτικά, κι ας νομίζει ότι είναι καλύτερός μου επειδή έχει πουλί. Γιατί να γελάσει πάλι; Επειδή είμαι γυναίκα κι εύχομαι ειρήνη, αγάπη, ηρεμία για όλο τον κόσμο -του Βαγγέλη συμπεριλαμβανομένου. Απλώς, είμαι γυναίκα.

(υπογράφει η Melusine)